John Hartley: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 10: | Linia 10: | ||
|miejsce śmierci = [[Knaresborough]] |
|miejsce śmierci = [[Knaresborough]] |
||
|wzrost = |
|wzrost = |
||
|masa_ciała = |
|masa_ciała = |
||
|gra = praworęczna, jednoręczny backhand |
|gra = praworęczna, jednoręczny backhand |
||
|status profesjonalny = |
|status profesjonalny = |
||
|zakończenie kariery = |
|zakończenie kariery = |
||
|trener = |
|trener = |
||
|S turnieje = |
|S turnieje = |
||
| Linia 28: | Linia 28: | ||
|D US = |
|D US = |
||
|www = |
|www = |
||
|commons = Category:John Hartley |
|||
}} |
}} |
||
'''John Thorneycroft Hartley''' (ur. [[9 stycznia]] [[1849]] w [[Tong (Shropshire)|Tong]], zm. [[21 sierpnia]] [[1935]] w [[Knaresborough]]) – [[Wielka Brytania|brytyjski]] [[tenis]]ista, zwycięzca [[Wimbledon]]u. |
'''John Thorneycroft Hartley''' (ur. [[9 stycznia]] [[1849]] w [[Tong (Shropshire)|Tong]], zm. [[21 sierpnia]] [[1935]] w [[Knaresborough]]) – [[Wielka Brytania|brytyjski]] [[tenis]]ista, dwukrotny zwycięzca [[Wimbledon]]u. |
||
Studiował na [[Uniwersytet Oksfordzki|Oxfordzie]], zdobywając uczelniane mistrzostwo w tenisie. Był duchownym anglikańskim, proboszczem parafii w Yorkshire. |
Studiował na [[Uniwersytet Oksfordzki|Oxfordzie]], zdobywając uczelniane mistrzostwo w tenisie. Był duchownym anglikańskim, proboszczem parafii w Yorkshire{{odn|Dutkowski|1979|loc=Przyjdzie walec i wyrówna…|s=39–40}}. |
||
== Kariera tenisowa == |
== Kariera tenisowa == |
||
W trzecim w historii turnieju wimbledońskim sięgnął po końcowe zwycięstwo, pokonując w finale turnieju pretendentów ( |
W trzecim w historii turnieju wimbledońskim sięgnął po końcowe zwycięstwo, pokonując w finale turnieju pretendentów (All Comers) [[Vere St Leger Goold|Vera St Legera Goolda]]. Tytuł mistrza Wimbledonu przypadł mu walkowerem – w turnieju nie wziął udziału ubiegłoroczny triumfator [[Frank Hadow]], mający zgodnie z ówczesnym regulaminem zagwarantowany udział w finale kolejnej edycji. Hartley jest jedynym duchownym, który triumfował na kortach Wimbledonu. Udział w turnieju łączył z obowiązkami duszpasterskimi, zaraz po wygranym półfinale turnieju pretendentów w sobotnie popołudnie musiał odbyć podróż do swojej parafii, odprawił tam niedzielne nabożeństwo i powrócił rano w poniedziałek, by pokonać rywala{{odn|Dutkowski|1979|loc=Przyjdzie walec i wyrówna…|s=39–40}}. |
||
Hartley stał się także pierwszym mistrzem Wimbledonu, który obronił tytuł. W kolejnej edycji turnieju wystąpił tylko w meczu o tytuł (challenge round), pokonując [[Herbert Lawford|Herberta Lawforda]]. W 1881 roku miał szansę na trzecie zwycięstwo, ale nie sprostał [[William Renshaw|Williamowi Renshawowi]]. |
Hartley stał się także pierwszym mistrzem Wimbledonu, który obronił tytuł. W kolejnej edycji turnieju wystąpił tylko w meczu o tytuł (challenge round), pokonując [[Herbert Lawford|Herberta Lawforda]]{{odn|Dutkowski|1979|loc=Przyjdzie walec i wyrówna…|s=39–40}}. W 1881 roku miał szansę na trzecie zwycięstwo, ale nie sprostał [[William Renshaw|Williamowi Renshawowi]]. |
||
Styl gry Hartleya opierał się na spokojnym przebijaniu piłek. Nie szukał raczej rozwiązań |
Styl gry Hartleya opierał się na spokojnym przebijaniu piłek. Nie szukał raczej rozwiązań [[wolej]]owych, nie atakował, czekał na błędy przeciwników{{odn|Dutkowski|1979|loc=Przyjdzie walec i wyrówna…|s=39–40}}. |
||
=== Finały w turniejach wielkoszlemowych === |
=== Finały w turniejach wielkoszlemowych === |
||
| Linia 47: | Linia 48: | ||
{{Turniej ATP/wiersz| F | bg=Wielki Szlem | nr=1. | data=1881 | turniej=Wimbledon 1881 | miasto=Wimbledon, Londyn | nawierzchnia=Trawiasta | państwoprzec=GBR | przec=[[William Renshaw]] | wynik=0:6, 1:6, 1:6}} |
{{Turniej ATP/wiersz| F | bg=Wielki Szlem | nr=1. | data=1881 | turniej=Wimbledon 1881 | miasto=Wimbledon, Londyn | nawierzchnia=Trawiasta | państwoprzec=GBR | przec=[[William Renshaw]] | wynik=0:6, 1:6, 1:6}} |
||
{{Turniej ATP/koniec}} |
{{Turniej ATP/koniec}} |
||
== Przypisy == |
|||
{{Przypisy}} |
|||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
* {{Profile tenisowe|m|data=10 lutego 2018}} |
|||
* [[Zbigniew Dutkowski]], T - jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979 |
|||
* {{Cytuj |odn = tak |autor = [[Zbigniew Dutkowski]] |tytuł = T – jak tenis |redaktor = Jan Lis |wydanie = I |miejsce = Warszawa |wydawca = [[Krajowa Agencja Wydawnicza]] |data = 1979}} |
|||
* [[Martin Hedges]], The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978 |
* [[Martin Hedges]], The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978 |
||
Wersja z 02:50, 10 lut 2018
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
9 stycznia 1849 |
| Data i miejsce śmierci |
21 sierpnia 1935 |
| Gra |
praworęczna, jednoręczny backhand |
| Gra pojedyncza | |
| Wimbledon |
W (1879, 1880) |
John Thorneycroft Hartley (ur. 9 stycznia 1849 w Tong, zm. 21 sierpnia 1935 w Knaresborough) – brytyjski tenisista, dwukrotny zwycięzca Wimbledonu.
Studiował na Oxfordzie, zdobywając uczelniane mistrzostwo w tenisie. Był duchownym anglikańskim, proboszczem parafii w Yorkshire[1].
Kariera tenisowa
W trzecim w historii turnieju wimbledońskim sięgnął po końcowe zwycięstwo, pokonując w finale turnieju pretendentów (All Comers) Vera St Legera Goolda. Tytuł mistrza Wimbledonu przypadł mu walkowerem – w turnieju nie wziął udziału ubiegłoroczny triumfator Frank Hadow, mający zgodnie z ówczesnym regulaminem zagwarantowany udział w finale kolejnej edycji. Hartley jest jedynym duchownym, który triumfował na kortach Wimbledonu. Udział w turnieju łączył z obowiązkami duszpasterskimi, zaraz po wygranym półfinale turnieju pretendentów w sobotnie popołudnie musiał odbyć podróż do swojej parafii, odprawił tam niedzielne nabożeństwo i powrócił rano w poniedziałek, by pokonać rywala[1].
Hartley stał się także pierwszym mistrzem Wimbledonu, który obronił tytuł. W kolejnej edycji turnieju wystąpił tylko w meczu o tytuł (challenge round), pokonując Herberta Lawforda[1]. W 1881 roku miał szansę na trzecie zwycięstwo, ale nie sprostał Williamowi Renshawowi.
Styl gry Hartleya opierał się na spokojnym przebijaniu piłek. Nie szukał raczej rozwiązań wolejowych, nie atakował, czekał na błędy przeciwników[1].
Finały w turniejach wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (2–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1879 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Vere St Leger Goold
|
6:2, 6:4, 6:2 |
| Zwycięzca | 2. | 1880 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Herbert Lawford
|
6:3, 6:2, 2:6, 6:3 |
| Finalista | 1. | 1881 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | William Renshaw
|
0:6, 1:6, 1:6 |
Przypisy
- ↑ a b c d Dutkowski 1979 ↓, Przyjdzie walec i wyrówna…, s. 39–40.
Bibliografia
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Jan Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979.
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978