Jerzy II Rakoczy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Jerzy II Rakoczy.jpg|thumb|250 px|Jerzy II Rakoczy]] |
[[Plik:Jerzy II Rakoczy.jpg|thumb|250 px|Jerzy II Rakoczy]] |
||
'''Jerzy II Rakoczy''' nazwisko zapisano również jako ''Ragotzovius'', ''Ragotzius'', ''Ragotzi'', ''Ragotzki'', ''Ragotzky'', właśc. II. Rákóczi György (ur. [[30 stycznia]] [[1621]] w [[Sárospatak]], zm. [[7 czerwca]] [[1660]] w [[Oradea|Oradei]]) – syn [[Jerzy I Rakoczy|Jerzego I Rakoczego]]. |
'''Jerzy II Rakoczy''' nazwisko zapisano również jako ''Ragotzovius'', ''Ragotzius'', ''Ragotzi'', ''Ragotzki'', ''Ragotzky'', właśc. II. Rákóczi György (ur. [[30 stycznia]] [[1621]] w [[Sárospatak]], zm. [[7 czerwca]] [[1660]] w [[Oradea|Oradei]]) – syn [[Jerzy I Rakoczy|Jerzego I Rakoczego]], mąż [[Zofia Batory|Zofii Batory]], ojciec [[Franciszek I Rakoczy|Franciszka I Rakoczego]]. |
||
Od [[1648]] roku książę [[Siedmiogród|Siedmiogrodu]] z rodu [[Rakoczy]], lennik [[Turcja|Turcji]] w [[Mołdawia|Mołdawii]] i [[Wołoszczyzna|Wołoszczyźnie]]. Był protestantem [[kalwinizm|wyznania ewangelicko-reformowanego]]. |
Od [[1648]] roku książę [[Siedmiogród|Siedmiogrodu]] z rodu [[Rakoczy]], lennik [[Turcja|Turcji]] w [[Mołdawia|Mołdawii]] i [[Wołoszczyzna|Wołoszczyźnie]]. Był protestantem [[kalwinizm|wyznania ewangelicko-reformowanego]]. |
||
Wersja z 13:10, 26 wrz 2010
Jerzy II Rakoczy nazwisko zapisano również jako Ragotzovius, Ragotzius, Ragotzi, Ragotzki, Ragotzky, właśc. II. Rákóczi György (ur. 30 stycznia 1621 w Sárospatak, zm. 7 czerwca 1660 w Oradei) – syn Jerzego I Rakoczego, mąż Zofii Batory, ojciec Franciszka I Rakoczego.
Od 1648 roku książę Siedmiogrodu z rodu Rakoczy, lennik Turcji w Mołdawii i Wołoszczyźnie. Był protestantem wyznania ewangelicko-reformowanego.
W roku 1657, podczas potopu szwedzkiego, jako sojusznik protestanckich Szwedów, uderzył na Rzeczpospolitą. Najechał w marcu na Lwów, lecz go nie zdobył a potem udał się do Krakowa paląc i rabując po drodze wiele grodów: m.in. Duklę, Rogi, Lesko, Sanok, Łańcut, zamek w Odrzykoniu. Nie zdobył Krosna. Oblegał łańcucki zamek lecz też nie był w stanie zdobyć tak potężnej twierdzy. Część jego oddziałów zatrzymała się w Nowym Żmigrodzie na rok, wypadając stąd i rabując sąsiednie miejscowości.
W lipcu 1657 r., w 9 dni po bitwie pod Magierowem zmuszony został przez armię koronną dowodzoną przez księcia Jerzego Sebastiana Lubomirskiego do kapitulacji pod Czarnym Ostrowem i zerwania sojuszu ze Szwecją.
Zginął w walkach o tron siedmiogrodzki – został ciężko ranny w bitwie pod Floreşti/Gilău (węg. Szászfenes/Gyalu) koło miasta Kluż-Napoka (węg. Kolozsvár).