Gianni De Michelis: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Robot skopiował szablon {{Kontrola autorytatywna}} z de:Gianni De Michelis. |
|||
| Linia 34: | Linia 34: | ||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
* [http://www.esteri.it/MAE/EN/Ministero/IL_MAE/Ministri_Esteri/Gianni_De_Michelis.htm Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Włoch] {{lang|en}} |
* [http://www.esteri.it/MAE/EN/Ministero/IL_MAE/Ministri_Esteri/Gianni_De_Michelis.htm Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Włoch] {{lang|en}} |
||
{{Kontrola autorytatywna|VIAF=197060797|GND=170505332|TYP=p}} |
|||
{{DEFAULTSORT:De Michelis, Gianni}} |
{{DEFAULTSORT:De Michelis, Gianni}} |
||
Wersja z 07:22, 9 kwi 2013
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Minister spraw zagranicznych Włoch | |
| Okres |
od 22 lipca 1989 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Gianni De Michelis (ur. 26 listopada 1940 w Wenecji) – włoski polityk, nauczyciel akademicki, eurodeputowany, były minister w licznych rządach.
Życiorys
Ukończył w 1963 studia z zakresu chemii na Uniwersytecie w Padwie. Pracował na tej uczelni jako wykładowca, habilitował się na Uniwersytecie w Wenecji. W latach 1980-1999 był profesorem uniwersyteckim.
Od 1976 zasiadał w kierownictwie Włoskiej Partii Socjalistycznej. Należał do najbliższych współpracowników Bettina Craxiego.
W latach 1964-1980 i ponownie od 1990 do 1995 zasiadał w radzie Wenecji. W okresie 1976-1994 sprawował mandat posła do Izby Deputowanych VII, VIII, IX, X i XI kadencji. W drugiej połowie lat 80. przez rok kierował grupą deputowanych PSI.
W 1980 po raz pierwszy wszedł w skład Rady Ministrów jako minister do spraw wkładu państwa. Stanowisko to zajmował przez trzy lata. W 1986 w okresie kierowania rządem przez Bettina Craxiego pełnił funkcję ministra pracy. Od 1988 do 1989 był wicepremierem, następnie do 1992 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych Republiki Włoskiej.
Jego karierą polityczną zachwiało śledztwo Mani pulite (czyste ręce) prowadzone w związku z tzw. aferą Tangentopoli, które doprowadziło na początku lat 90. do upadku większości włoskich partii politycznych. Gianni De Michelis został oskarżony o szereg przestępstw korupcyjnych i następnie skazany na kary pozbawienia wolności za wręczanie łapówek i nielegalne finansowanie.
Do działalności partyjnej powrócił w 1996, powołując wraz z innymi dawnymi działaczami PSI Partię Socjalistyczną. Po zjednoczeniu się z Ligą Socjalistyczną został jednym z liderów Nowej Włoskiej Partii Socjalistycznej, która przystąpiła do centroprawicowego Domu Wolności.
W wyborach w 2004 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego[1]. W 2005 przejął władzę w NPSI, gdy sądownie unieważniono wybór Vittoria Craxiego na sekretarza partii, co doprowadziło do rozłamu u socjalistów. W 2006 został wybrany deputowanym, jednak odmówił objęcia mandatu, pozostając w PE.
W 2007 przegrał walkę o przywództwo w NPSI na rzecz Stefano Caldoro, który sprzeciwiał się porzuceniu dotychczasowej koalicji Silvia Berlusconiego. Gianni De Michelis wraz ze swoimi zwolennikami (wśród których znalazł się europoseł Alessandro Battilocchio) utworzył Partię Socjalistyczną, z którą po kilku miesiącach wszedł do większego ugrupowania o tej samej nazwie. W 2009 nie kandydował w wyborach europejskich.