Aleatoryzm: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Wpisanie kompozytora |
RoodyAlien (dyskusja | edycje) m drobne redakcyjne, WP:SK |
||
Linia 9: | Linia 9: | ||
Z [[akustyka|akustycznego]] punktu widzenia każde wykonanie utworu jest ''zjawiskiem aleatorycznym'', gdyż precyzyjna notacja muzyczna nie równa się absolutnej precyzji wykonawczej. |
Z [[akustyka|akustycznego]] punktu widzenia każde wykonanie utworu jest ''zjawiskiem aleatorycznym'', gdyż precyzyjna notacja muzyczna nie równa się absolutnej precyzji wykonawczej. |
||
==Zastosowanie== |
== Zastosowanie == |
||
Technika aleatoryczna pojawia się w twórczości kompozytorów muzyki poważnej, takich jak: |
Technika aleatoryczna pojawia się w twórczości kompozytorów muzyki poważnej, takich jak: |
||
* [[Pierre Boulez]] - np. ''Sonata fortepianowa nr 3'' |
* [[Pierre Boulez]] - np. ''Sonata fortepianowa nr 3'' |
||
Linia 25: | Linia 25: | ||
* [[The Dillinger Escape Plan]] |
* [[The Dillinger Escape Plan]] |
||
== |
== Bibliografia == |
||
* ''Mała encyklopedia muzyki'', Stefan Śledziński (red. naczelny), PWN, Warszawa 1981, ISBN 83-01-00958-6 |
* ''Mała encyklopedia muzyki'', Stefan Śledziński (red. naczelny), PWN, Warszawa 1981, ISBN 83-01-00958-6 |
||
==Zobacz też== |
== Zobacz też == |
||
*[[Aleatoryzm kontrolowany]] |
* [[Aleatoryzm kontrolowany]] |
||
*[[Aleatoryzm niezamierzony]] |
* [[Aleatoryzm niezamierzony]] |
||
*[[Kompozycja otwarta#W muzyce|Kompozycja otwarta w muzyce]] |
* [[Kompozycja otwarta#W muzyce|Kompozycja otwarta w muzyce]] |
||
[[Kategoria:Techniki kompozytorskie]] |
[[Kategoria:Techniki kompozytorskie]] |
Wersja z 16:24, 26 lut 2016
Aleatoryzm (z łac. alea, kostka do gry) – kierunek w muzyce współczesnej polegający na wprowadzeniu elementu przypadku zarówno w pracy kompozytorskiej, jak i wykonawczej. Jego rozwój nastąpił w latach 50. XX wieku.
Autor może używać czynnika losowego już na etapie komponowania (podobnie jak w dadaizmie), albo pozostawić pewną dowolność wykonawcy. W zapisie nutowym polega to na celowo niedookreślonym zapisie, np. nieregularna linia falista na pięciolinii zamiast określonych dźwięków. Inną metodą jest budowanie kompozycji z krótkich elementów składowych, których kolejność wybierana jest losowo w czasie wykonywania utworu (np. Klavierstück XI Stockhausena).
Czasem obok skomponowanego dzieła, dopuszcza się udział innych dźwięków, nie podlegających zapisowi, jak na przykład w jednej z kompozycji Johna Cage, w którym użyto 12 odbiorników radiowych przypadkowo przestrajanych w trakcie wykonywania utworu. Do innych metod stosowanych w muzyce aleatorycznej należy komponowanie na zespół instrumentalny o dowolnym składzie, organizowany ad hoc, w czysto przypadkowy sposób (zobacz: teoria formy otwartej).
Aleatoryzmu nie należy mylić z improwizacją występującą np. w muzyce jazzowej, gdyż dowolność przejawia się tu w inny sposób.
Z akustycznego punktu widzenia każde wykonanie utworu jest zjawiskiem aleatorycznym, gdyż precyzyjna notacja muzyczna nie równa się absolutnej precyzji wykonawczej.
Zastosowanie
Technika aleatoryczna pojawia się w twórczości kompozytorów muzyki poważnej, takich jak:
- Pierre Boulez - np. Sonata fortepianowa nr 3
- Sylvano Bussotti
- John Cage
- Morton Feldman
- Marek Jasiński
- Witold Lutosławski - wprowadził Aleatoryzm kontrolowany
- Karlheinz Stockhausen – np. Klavierstück XI, ale stosuje również formę otwartą
a także przeniknęła do muzyki rockowej i jazzowej np. w utworach:
- Franka Zappy
- Johna Zorna
- Lou Reeda - solówki gitarowe w niektórych utworach The Velvet Underground
- The Dillinger Escape Plan
Bibliografia
- Mała encyklopedia muzyki, Stefan Śledziński (red. naczelny), PWN, Warszawa 1981, ISBN 83-01-00958-6