Edward Wittig: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m →Linki zewnętrzne: robot usuwa kategorię |
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
||
| Linia 51: | Linia 51: | ||
Od 5 stycznia 1981 ulica w [[Warszawa|Warszawie]] na terenie obecnej dzielnicy [[Białołęka]] nosi nazwę ulicy Edwarda Wittiga<ref>Uchwała nr 20 Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 5 stycznia 1981 r. w sprawie nadania nazw ulicom, "Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, Warszawa, dnia 26 maja 1981 r., nr 6, poz. 27, s. 2.</ref>. |
Od 5 stycznia 1981 ulica w [[Warszawa|Warszawie]] na terenie obecnej dzielnicy [[Białołęka]] nosi nazwę ulicy Edwarda Wittiga<ref>Uchwała nr 20 Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 5 stycznia 1981 r. w sprawie nadania nazw ulicom, "Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, Warszawa, dnia 26 maja 1981 r., nr 6, poz. 27, s. 2.</ref>. |
||
== Przypisy == |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 12:56, 17 sty 2018
.jpg) Edward Wittig (1934) | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
| |
Edward Wittig (ur. 22 września 1879 w Warszawie, zm. 3 marca 1941 tamże) – polski rzeźbiarz, członek grupy artystycznej „Rytm”, wolnomularz.
Życie i twórczość
Wykształcenie zdobył w Wiedniu pod kierunkiem J. Tautenheima (1897-1900) oraz w École des Beaux-Arts w Paryżu, w pracowni M. Jouvray. W latach 1914–1920 był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Politechniki Warszawskiej.
We wczesnym okresie swojej twórczości tworzył rzeźby symboliczne – wykazujące pewne wpływy Augusta Rodina, widoczne we wrażliwym modelunku powierzchni bryły, z czasem jednak zdecydował się na klarowny układ kompozycji oparty na mocnych kontrastach jasno rozgraniczonych brył.
Od 1910 artysta począł się już programowo skłaniać ku tak zwanemu nowemu klasycyzmowi, ogólnoeuropejskiej tendencji stanowiącej reakcję na rodinizm w rzeźbie. Swe artystyczne credo zawarł w Odczycie o rzeźbie z 1915 - piętnował tam szerzące się w polskiej sztuce naśladownictwa Rodina i wzywał do nawiązania do tradycji. Jego monumentalny styl cieszył się w dwudziestoleciu międzywojennym wielkim uznaniem. W dziełach Wittiga upatrywano "złotego środka" pomiędzy tradycją akademicką a nowatorskimi, dążącymi do syntezy prądami artystycznymi. W 1936 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury za wybitne zasługi dla polskiej sztuki w ogóle[1].
Został pochowany na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim (kw. 64, rz. 3).
Najważniejsze prace
- Rzeźba Ewa w parku Ujazdowskim (1911)
- Grupa rzeźbiarska "Walka" (1916)
- Pomnik Lotnika w Warszawie (na placu Unii Lubelskiej, 1932, odtworzony w 1967 u zbiegu ulic Żwirki i Wigury, Wawelskiej i Raszyńskiej)
- Nagrobek Jana Wojsznar-Opielińskiego na Cmentarzu Powązkowskim (1926, kw. 195)[2] (prototyp pomnika PeOWiaka, z wykorzystaniem fragmentu "Walki")
- Pomnik PeOWiaka w Warszawie (1921, zniszczony 1940, zrekonstruowany w 1999)
- Pomnik Juliusza Słowackiego w Warszawie (1932, przeznaczony dla Lwowa, odsłonięty w 2001)
- Popiersie Gabriela Narutowicza w Warszawie (powiększona kopia rzeźby z roku 1923, odsłonięta w 2002)
Upamiętnienie
Od 5 stycznia 1981 ulica w Warszawie na terenie obecnej dzielnicy Białołęka nosi nazwę ulicy Edwarda Wittiga[3].
Przypisy
- ↑ Rocznik Polskiej Akademii Literatury, Warszawa 1937, s. 263.
- ↑ W - Nagrobek Jana Wojsznar-Opielińskiego (kw. 195) - Galeria Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie [online], sowa.website.pl [dostęp 2017-11-23].
- ↑ Uchwała nr 20 Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 5 stycznia 1981 r. w sprawie nadania nazw ulicom, "Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, Warszawa, dnia 26 maja 1981 r., nr 6, poz. 27, s. 2.
Bibliografia
- Szczęsny Rutkowski, Edward Wittig, Warszawa 1925.
- Władysław Kozicki, Edward Wittig. Rozwój twórczości, Warszawa 1932.
- Konrad Winkler, Twórczość Edwarda Wittiga na tle współczesnych zagadnień w rzeźbie europejskiej, „Droga. Miesięcznik poświęcony sprawie życia polskiego” 12 (1933) 4, s. 362-376.