Antoni Sakowicz

Antoni Sakowicz
Антон Наумович Сакович
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1895 ; Nowomatiejewo, rejon łohojski
Data śmierci	16 lutego 1982
	Przebieg służby
Lata służby	1915–1956
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Armia Czerwona; Ludowe Wojsko Polskie; Armia Radziecka
Stanowiska	Główny Kwatermistrz I Korpusu, a następnie I Armii WP
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna domowa w Rosji; II wojna światowa
	Odznaczenia

Anton Naumowicz Sakowicz, ros. Антон Наумович Сакович (ur. 13 grudnia^?/25 grudnia 1895 we wsi Nowomatiejewo, w rejonie łohojskim^[1], zm. 16 lutego 1982) – generał porucznik służb kwatermistrzowskich Armii Radzieckiej (1946) i generał dywizji ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był Białorusinem, synem Nauma. W latach 1915–1917 był podoficerem Armii Imperium Rosyjskiego. 10 stycznia 1919 został wcielony do Armii Czerwonej. W czasie II wojny światowej pełnił służbę na stanowisku intendenta-zastępcy dowódcy 11 i 65 Armii do spraw tyłów. 16 października 1943 roku został awansowany na generała majora służb kwatermistrzowskich.

W czerwcu 1945 roku został oddelegowany do służby w Wojsku Polskim. Początkowo był zastępcą głównego kwatermistrza^[2], a następnie głównym kwatermistrzem Wojska Polskiego. 27 lipca 1945 roku Naczelny Dowódca WP marszałek Polski Michał Żymierski powierzył mu organizację III Wiceministerstwa Obrony Narodowej^[3]. W 1946 roku obowiązki III Wiceministra Obrony Narodowej przekazał generałowi Piotrowi Jaroszewiczowi, pozostając przez kilka miesięcy jego doradcą. 9 sierpnia 1945 roku Prezydium KRN awansowało go na generała dywizji. 3 grudnia 1945 roku zakończył służbę w WP i powrócił do ZSRR^[4].

Od 1946 do 1956 był szefem tyłów, m.in. 5 Armii Zmechanizowanej^[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Lenina (ZSRR, 21 lutego 1945)
Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, czterokrotnie: 3 czerwca 1944, 23 lipca 1944, 3 listopada 1944, 20 czerwca 1949)
Order Bohdana Chmielnickiego I klasy (ZSRR, 29 maja 1945)^[1]
Order Kutuzowa II klasy (ZSRR, 10 kwietnia 1945)^[1]
Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, 14 lutego 1943)
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 listopada 1945)^[5]
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1946)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d Aleksandr Bartaszewicz, Boris Dołgotowicz: Nasi ziomkowie na służbie w Wojsku Polskim. [w:] Białoruska Gazeta Wojskowa Nr 72 [on-line]. 17 kwietnia 2013. [dostęp 2015-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-10)]. (ros.).
↑ Edward Jan Nalepa, Oficerowie Armii Radzieckiej ..., s. 229 podaje, że był intendentem Kwatermistrzostwa WP.
↑ Organizacja i działania bojowe Ludowego Wojska Polskiego w latach 1943–1945. Wybór materiałów źródłowych, tom I, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1958, s. 395.
↑ Edward Jan Nalepa, Oficerowie Armii Radzieckiej ..., s. 188, 199.
↑ M.P. z 1945 r. nr 56, poz. 127 „w uznaniu czynów męstwa, pracy konspiracyjnej i gorliwego wykonywania powierzonych obowiązków dla chwały i pożytku Rzeczypospolitej Polskiej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Edward JanE.J. Nalepa Edward JanE.J., Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943–1968, Warszawa: Bellona, 1995, ISBN 83-11-08353-3, OCLC 830273795 .
Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. II, Pruszków 2001.
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, t. III (M–S), Toruń 2010.

[BGW-1] Aleksandr Bartaszewicz, Boris Dołgotowicz: Nasi ziomkowie na służbie w Wojsku Polskim. [w:] Białoruska Gazeta Wojskowa Nr 72 [on-line]. 17 kwietnia 2013. [dostęp 2015-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-10)]. (ros.).

[2] Edward Jan Nalepa, Oficerowie Armii Radzieckiej ..., s. 229 podaje, że był intendentem Kwatermistrzostwa WP.

[3] Organizacja i działania bojowe Ludowego Wojska Polskiego w latach 1943–1945. Wybór materiałów źródłowych, tom I, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1958, s. 395.

[4] Edward Jan Nalepa, Oficerowie Armii Radzieckiej ..., s. 188, 199.

[5] M.P. z 1945 r. nr 56, poz. 127 „w uznaniu czynów męstwa, pracy konspiracyjnej i gorliwego wykonywania powierzonych obowiązków dla chwały i pożytku Rzeczypospolitej Polskiej”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]