Wiborada
| dziewica | |
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczona przez | |
| Kanonizacja |
styczeń 1047 |
| Wspomnienie |
2 maja |
| Atrybuty |
książka, habit, halabarda |
| Patronka | |
Święta Wiborada (ur. w IX wieku w Turgowii, zm. 2 maja 926 w opactwie Sankt Gallen) – święta katolicka, dziewica, rekluza, męczennica.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Informacje o świętej pochodzą z XI-wiecznego żywota, którego autorstwo przypisuje się Ekkehardowi I z St. Gallen (Sankt Gallen), a przeredagowywanego przez Hartmanna i Hepidana[1]. Pochodziła z arystokratycznej rodziny. Po odbyciu pielgrzymki do Rzymu wstąpiła do klasztoru benedyktynek przy kościele św. Magnusa w Sankt Gallen. W klasztorze pełniła funkcję wychowawczyni i doradczyni, a od roku 916 pędziła ascetyczny żywot pustelniczy, nie opuszczając swojej celi i poświęcając się modlitwie[2]. Przypisuje się jej dar jasnowidzenia, dzięki któremu, przepowiadając najazd Węgrów, ocaliła przed zniszczeniem bibliotekę opactwa św. Galla (Gawła). Zabita w czasie najazdu Węgrów została uroczyście pochowana 8 maja 926 roku we własnej celi.
Translacji relikwii Wiborady dokonano w 946 roku do kościoła św. Magnusa.
Jest pierwszą kanonizowaną kobietą, a oficjalnego potwierdzenia kultu przez wyniesienie na ołtarze dokonał papież Klemens II w 1047 roku.
W ikonografii przedstawiana jest w benedyktyńskim habicie z książką i halabardą symbolizującą jej męczeńską śmierć. Jest patronką gospodyń na plebanii, kucharek, miłośników książek i bibliotek. Jej wspomnienie obchodzone jest w dies natalis (2 maja).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 6: W-Z. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2007. kolumna = 121. ISBN 978-83-7318-736-8.
- ↑ Antonio Borrelli: Santa Viborada (o Wiborada). [dostęp 2009-05-12]. (wł.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Święci na każdy dzień. T. III: Maj. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2009, s. 17. ISBN 978-83-7558-295-6.