Druccy-Lubeccy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Pałace: ilustracja, drobne merytoryczne |
→Pałace: drobne merytoryczne |
||
| Linia 23: | Linia 23: | ||
Plik:Baltow 20060916 1414.jpg|Pałac w [[Bałtów (województwo świętokrzyskie)|Bałtowie]] |
Plik:Baltow 20060916 1414.jpg|Pałac w [[Bałtów (województwo świętokrzyskie)|Bałtowie]] |
||
Plik:Ščučyn, pałac (3.08.2010).jpg|Pałac w [[Szczuczyn (Białoruś)|Szczuczynie]] na Białorusi |
Plik:Ščučyn, pałac (3.08.2010).jpg|Pałac w [[Szczuczyn (Białoruś)|Szczuczynie]] na Białorusi |
||
Plik:7 Warszawa 162.jpg|[[Pałac Ministra Skarbu w Warszawie]] przebudowany z pałacu |
Plik:7 Warszawa 162.jpg|[[Pałac Ministra Skarbu w Warszawie]] przebudowany z pałacu Ogińskich |
||
Plik:020613 Drucki-Lubecki Palace in Teresin - 02.jpg|Pałac w [[Teresin (powiat sochaczewski)|Teresinie]] k. Sochaczewa |
Plik:020613 Drucki-Lubecki Palace in Teresin - 02.jpg|Pałac w [[Teresin (powiat sochaczewski)|Teresinie]] k. Sochaczewa |
||
</gallery></center> |
</gallery></center> |
||
Wersja z 12:57, 26 sty 2016
Druccy-Lubeccy (także tylko Lubeccy) – ród kniaziowski (książęcy) pochodzenia litewskiego, będący gałęzią kniaziów Druckich, biorący swe nazwisko od miejscowości Lubecz vel Lubczo, leżącej w Powiecie Łuckim i położonej niedaleko Drucka, w którym Lubeccy, podobnie jak inni kniaziowie idący od Druckich, posiadali swoje udziały.[1]
Za protoplastę rodu można uznać kniazia Bohdana Wasilewicza, syna kniazia Wasila Hrihorowicza i wnuka kniazia Hrehorego Druckiego (najmłodszego z synów Siemiona Druckiego †po 1422 r.), który majętność Lubczo otrzymał w 1488 r. od swojej ciotki, pani Fedki Orszyny.[1] W drugim i trzecim pokoleniu miał on już liczne potomstwo, aczkolwiek na przestrzeni dziejów rodowi dwukrotnie (na przełomie XVI i XVII w. oraz w drugiej połowie XVIII w.) groziło wygaśnięcie.
Kniaziowie Druccy-Lubeccy dziedziczyli także na Widiniczach, od których pisali się także Widinickimi vel Widenickimi.[1]
Spośród przedstawicieli tego rodu najbardziej znany jest chyba Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki - minister skarbu Królestwa Polskiego 1821-1830, który dodał splendoru rodzinie, albowiem - choć samouk - okazał się genialnym finansistą. Dzięki jego polityce zostały uzdrowione finanse Królestwa Polskiego, spłacającego długi Księstwa Warszawskiego, zrujnowanego w czasie kolejnych wojen, w szczególności przez kampanię wojenną Napoleona z roku 1812.
Jednym z majątków Druckich-Lubeckich był odebrany przez władze komunistyczne po drugiej wojnie światowej Bałtów, o zwrot którego nadal bezskutecznie zabiegają. Byli posiadaczami wsi Mańkowicze, leżącej obecnie w rejonie postawskim na Białorusi.
Przedstawiciele rodu żyją obecnie głównie na emigracji.
Członkowie rodu
- Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki - minister skarbu Królestwa Polskiego 1821-1830
- Konstanty Drucki-Lubecki - generał brygady Wojska Polskiego, brał udział w wojnie 1939 r.
- Władysław Drucki-Lubecki - w 1909 r. prezes Automobilklubu Polskiego
- Aleksander Drucki-Lubecki - ostatni dziedzic Bałtowa w 1944 r.
- Zofia Chomętowska
Pałace
-
Pałac w Bałtowie -
Pałac w Szczuczynie na Białorusi -
Pałac Ministra Skarbu w Warszawie przebudowany z pałacu Ogińskich -
Pałac w Teresinie k. Sochaczewa
.jpg)
Rezydencje Druckich-Lubeckich znajdowały się również w Dłoni, Łuninie i miejscowości Pohost na Białorusi.