Konstanty Drucki-Lubecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Konstanty Drucki-Lubecki
Ilustracja
w stopniu majora WP
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia 13 marca 1893
Porochońsk, gubernia mińska, Imperium Rosyjskie
Data śmierci kwiecień 1940, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby 1914-1940
Siły zbrojne Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
• kampania wrześniowa
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Zwycięstwa Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Konstanty Drucki-Lubecki jako pułkownik WP

Konstanty Maria Józef Drucki-Lubecki (ur. 13 marca 1893 w majątku Porochońsk, powiat Pińsk, zm. w 1940 w ZSRR) – książę herbu Druck, pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, odznaczony Orderem Virtuti Militari. Ofiara zbrodni katyńskiej. Pośmiertnie awansowany do stopnia generała brygady.

Zarys biografii[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z ziemiańskiej (książęcej) rodziny Druckich-Lubeckich. Syn Hieronima i Marii z d. Gotzendorf-Grabowska. Absolwent Liceum w Carskim Siole (1914) i Oficerskiej Mikołajewskiej Szkoły Kawaleryjskiej. Podczas I wojny światowej służył w armii rosyjskiej (pod koniec służby podporucznik w 12 pułku huzarów), był ranny. Od grudnia 1917 roku żołnierz szwadronu polskiego pod dowództwem rotmistrza Konstantego Plisowskiego w Odessie[1]. W okresie od 4 stycznia do 5 marca wziął udział w przeprawie 4 szwadronu ułanów pod dowództwem rtm. Kazimierza Plisowskiego z Odessy do Bobrujska gdzie mobilizowano oddziały I Korpusu Polskiego. Za wykazaną dzielność odznaczony Amarantową Wstążeczką przez gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego[2]. Od marca do maja 1918 roku służył w 3 pułku ułanów I Korpusu Polskiego na Wschodzie[1]. Pełnił również służbę w 13 pułku ułanów i 23 pułku ułanów w, którego barwach studiował w Wyższej Szkole Wojennej[1]. W latach 1918–1921 w oddziale konnym Samoobrony Wileńskiej (dochodząc do stanowiska dowódcy pułku). Jako rotmistrz w październiku 1920 roku dowodził szwadronem i po walkach umożliwił piechocie zajęcie linii demarkacyjnej w okolicy Mińska. Za ten czyn został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.

W okresie międzywojennym (lata 1925–1928[1]) był m.in. dyrektorem nauk[1] w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, zastępcą dowódcy 13 pułku ułanów, od kwietnia 1929 do kwietnia 1932 roku dowódcą 2 pułku szwoleżerów, od 1932 do 1938 roku kierownikiem katedry taktyki w Wyższej Szkole Wojennej[1], od września 1938 roku[1] zastępcą dowódcy Wileńskiej Brygady Kawalerii, wreszcie dowódcą tej Brygady (sierpień 1939 r.[1]), którą dowodził w wojnie 1939 roku. 26 września 1939 roku został ranny we wsi Leszczesna, trafił do niewoli sowieckiej do więzienia NKWD w Samborze, w maju 1940 wraz z zgrupą oficerów m.in. z 26 pułku ułanów Wielkopolskich przewieziony do więzienia w Kijowie[3]. Zamordowany na terenie Ukraińskiej SRR prawdopodobnie w Kijowie, pochowany w lesie koło Bykowni[4]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994[5]. Teren na którym został pochowany Drucki-Lubecki został przekształcony w 2012 w Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Naczelny Wódz, gen. broni Władysław Anders, awansował go pośmiertnie do stopnia generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1964 roku.

Autor podręczników i artykułów w prasie wojskowej, m.in. pracy (współautor Ziemowit Grabowski) "Taktyka kawalerii: wykłady 1 i 2 kursu" (Warszawa 1934) uznanej za podstawowy podręcznik do użytku wojskowego.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l O kawalerii polskiej XX wieku s. 37
  2. ↑ Mariusz Patelski, Kawalerzysta, dowódca i wykładowca – szkic bo biografii gen. bryg. Konstantego Druckiego-Lubeckiego (1893-1940), „Wieki Stare i Nowe” 2018, t. 13, s. 154-183., 2018.
  3. ↑ Zygmunt Godyń, Gen. bryg. Konstanty Drucki-Lubecki i jego losy w latach 1939-1940 „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej” 1974, nr 75, 1974.
  4. ↑ Bykownia
  5. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 20. [dostęp 22 listopada 2014].
  6. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3363 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)
  7. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410
  8. ↑ 17 marca 1930 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska” M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143
  9. ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych G.M.I.L. 1254 z 1926 r. (Dziennik Personalny z 1926 r. Nr 12, s. 70)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i popr., s. 89
  • Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945, tom II, część 2, Koszalin 1993
  • Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 37. ISBN 83-04-03364-X.
  • Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 763. ISBN 83-211-1096-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konstanty_Drucki-Lubecki&oldid=55668294”