Wincenty Dunin Marcinkiewicz: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
→Upamiętnienie: drobne merytoryczne |
||
Linia 50: | Linia 50: | ||
== Upamiętnienie == |
== Upamiętnienie == |
||
W |
W dniu 3 września 2016 roku odsłonięto na Placu Wolności w Mińsku wspólny pomnik Dunin-Marcinkiewicza i Stanisława Moniuszki<ref>https://www.youtube.com/watch?v=z2b9dc4c3Gg</ref>. |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
Wersja z 13:16, 5 wrz 2016
Łabędź | |
Rodzina | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci |
29 grudnia 1884 |
Ojciec |
Jakub Dunin-Marcinkiewicz |
Matka |
Martyna Niedźwiedzka |
Żona |
Józefa Baranowska |
Dzieci |
Kamila, Cezaryna, Mirosław |
Wincenty Jakub Dunin-Marcinkiewicz herbu Łabędź (ur. 23 stycznia?/4 lutego 1808 w Paniuszkiewiczach, zm. 29 grudnia 1884 w Małej Lucynce) – białoruski poeta, dramaturg, klasyk literatury polsko-białoruskiej[1] XIX w. Autor romantycznych wierszy, powieści i opowiadań. Popularyzator białoruskiego języka literackiego i kreator nowych gatunków oraz form literackich. Przodek polskiej poetki Barbary Czarnowieskiej.
Życiorys
Wincenty Dunin-Marcinkiewicz pochodził z białoruskiej rodziny drobnej szlachty katolickiej. Jego ojciec Jakub był dzierżawcą niewielkiego majątku. W 1824 r. Wincenty ukończył szkołę powiatową. Następnie rozpoczął studia medyczne na uniwersytecie. W 1840 r. poeta osiedlił się pod Mińskiem w majątku Mała Lucynka. Piastował godność szlacheckiego deputata w Mińsku. W swoim majątku założył teatr autorski, w którym wystawiał także własne sztuki. W 1841 r. założył pierwsze białoruskie kółko teatralne. Zachęcał innych do zakładania szkółek ludowych, sam także założył podobną w Mińsku. Poeta był prześladowany przez władze po napisaniu wierszy agitacyjnych w czasie powstania w 1863 roku.
Twórczość
Poeta w swych utworach często opisywał lud wiejski, jego kulturę, zwyczaje i obrzędy. Wiele wierszy pisał w języku białoruskim, a spod jego pióra wyszły m.in. poematy oraz sztuki teatralne. Pierwszy utwór drukowany, wydany w 1846 r., Sielanka został wystawiony po raz pierwszy w Mińsku w 1852 r. Początkowo utwory poety mają charakter sielankowy i pisane są po polsku, np. zbiór Dudarz białoruski (1857). Późniejszą twórczość zaliczyć można do literatury realistycznej, m.in.: opowieści Wieczornice i Obłąkany (1855), poemat Hapon (1855), a także farsę teatralną Szlachta pińska (1866).
Wincenty Dunin-Marcinkiewicz zajmował się również tłumaczeniem utworów polskich poetów. W 1859 r. podjął się przekładu Pana Tadeusza Mickiewicza, którego rękopis po wydaniu dwóch ksiąg skonfiskowała carska cenzura. Przekład ten został wydany dopiero po śmierci tłumacza w 1907 r.
Julia Rutkowska w swoich niepublikowanych wspomnieniach zapisała: "Wincenty Dunin-Marcinkiewicz, obecnie słynny poeta białoruski, to stryj mojej matki. Najstarszy brat jej, Bolesław, przechowywał rękopisy (a może odpisy) tego poety. Bracia Bolesława często żartowali z jego pietyzmu do tej poezji. Już po śmierci Bolesława córka jego, likwidując rzeczy przed wyjazdem z Odessy do Polski, nieświadomie zniszczyła ten dorobek"[2].
Upamiętnienie
W dniu 3 września 2016 roku odsłonięto na Placu Wolności w Mińsku wspólny pomnik Dunin-Marcinkiewicza i Stanisława Moniuszki[3].
- ↑ Jacek Kolbuszewski, Kresy, Wrocław 2002, s. 80.
- ↑ J. Rutkowska, Wspomnienia moich dni, BN rps akc. 9242/1, k. 12
- ↑ https://www.youtube.com/watch?v=z2b9dc4c3Gg
Bibliografia
- Dzieje literatury europejskiej, pod red. Władysława Floryana, PWN, Warszawa 1989.
- J. Huszcza, Antologia literatury białoruskiej od XIX do XX wieku, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1993.
Linki zewnętrzne
- Дунин-Марцинкевич Винцент (w języku rosyjskim)
- Mój przodek był białoruskim poetą (dokument pdf)