Scipio del Campo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
popr. daty |
→Znani przedstawiciele: drobne merytoryczne |
||
| Linia 11: | Linia 11: | ||
==Znani przedstawiciele== |
==Znani przedstawiciele== |
||
* [[Jan Scipio del Campo (kasztelan smoleński)|Jan Scipio del Campo]] (? - 1738), kasztelan smoleński. |
* [[Jan Scipio del Campo (kasztelan smoleński)|Jan Scipio del Campo]] (? - 1738), kasztelan smoleński. |
||
*[[Józef Scipio del Campo]] (? - 1743), marszałek nadworny litewski |
*[[Józef Scipio del Campo]] (? - 1743), marszałek nadworny litewski |
||
*Ignacy Scipio del Campo - starosta lidzki |
|||
*[[Karol Scipio del Campo (generał)|Karol Scipio del Campo]] (1767-1831), generał major w powstaniu kościuszkowskim |
*[[Karol Scipio del Campo (generał)|Karol Scipio del Campo]] (1767-1831), generał major w powstaniu kościuszkowskim |
||
*[[Karol Scipio del Campo (poseł)|Karol Scipio del Campo]] - poseł do Sejmu Krajowego Galicji |
*[[Karol Scipio del Campo (poseł)|Karol Scipio del Campo]] - poseł do Sejmu Krajowego Galicji |
||
Wersja z 14:57, 14 mar 2017
Scipio del Campo – rodzina włoska przybyła do Rzeczypospolitej z Włoch, osiadła na Ukrainie, Białorusi i w Galicji. Piotr del Campo o przydomku "Scipio" był gubernatorem księstwa Bari we Włoszech. Jako marszałek królowej Bony, przybył w jej orszaku w 1518 r. do Polski. Jego potomkowie osiedli na Litwie, gdzie weszli w posiadanie dóbr na terenie Grodzieńszczyzny[1]. W kolejnych pokoleniach część z nich osiadła na Ukrainie.
Koligacje
Ród Scipio del Campo był skoligacony poprzez małżeństwa z przedstawicielami następujących rodów: Baranowicze h. Junosza, Brześciańscy h. Sas, Bystrejowie, Byszewscy h. Abdank, ks. Druccy-Lubeccy h. Druck, Firlejowie h. Lewart, Grabowscy h. Pobóg, Grotowskimi, Gutowscy h. Ślepowron, Józefowicz-Hlebicccy h. Leliwa, Jabłonowscy h. Grzymała, Judyccy h. Radwan, Kopciowie h. Kroje, Kuniccy h. Bończa, Lewiccy h. Rogala, Micutowie h. Gozdawa, Olędzcy h. Rawicz, książę Połubińscy h. Jastrzębiec, Próchniccy h. Korczak, ks. Radziwiłłowie h. Trąby, Suchodolscy h. Ślepowron, Syruciowie h. Doliwa, Świeżawscy h. Paprzyca, hr. Tarnowscy h. Leliwa, Weiglowie, Wybranowscy h. Poraj, Ziembiccy.
Posiadłości rodowe
Bieniowice, Brzezice, Bychawa, Harasimowicze, Horodziszczyzna, Hutki, Łopuszka Wielka, Olekszyce, Puszkarowszczyzna, Repla, Skała, Siekierzyńce, Siekkurcze, Skała i Szcucinek.
Znani przedstawiciele
- Jan Scipio del Campo (? - 1738), kasztelan smoleński.
- Józef Scipio del Campo (? - 1743), marszałek nadworny litewski
- Ignacy Scipio del Campo - starosta lidzki
- Karol Scipio del Campo (1767-1831), generał major w powstaniu kościuszkowskim
- Karol Scipio del Campo - poseł do Sejmu Krajowego Galicji
- Jan Scipio del Campo (1801-1890), ksiądz, kanonik Kapituły Krakowskiej
- Michał Scipio del Campo (1887-1984), polski lotnik, inżynier termodynamik
- Włodzimierz Scipio del Campo (1885-1959), ziemianin, jeden z prezesów Aeroklubu Lubelskiego
- Roman Scipio del Campo (1877-?) – inżynier, odkrywca złóż alabastru w Kańczudze
- Teresa del Campo Scypionowa z Druckich-Lubeckich – właścicielka dóbr Miłosna pod Warszawą
- Helena Grotowska z domu Scipio del Campo - pracownik Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, lektor języka włoskiego na Uniwersytecie Łódzkim, żona prof. dr. Mariana Grotowskiego
- Ks. Władysław Bukowiński (1904-1974), syn Cypriana Józefa Bukowińskiej i Jadwigi z d. Scipio del Campo
.jpg)
Bibliografia
- Henryk Scipio del Campo, „Rodowód polski rodziny Scipio del Campo od roku 1518”, „Spotkałem człowieka. Ks. Władysław Bukowiński w pamięci wiernych i przyjaciół” cz. 2, Biały Dunajec – Ostróg 2006, s. 17-31.
- Teodor Żychliński, Złota księga szlachty polskiej, t. XXIX, Poznań 1906, s. 63-66.
- ↑ Z racji osiedlenia się w owym czasie na Litwie od rodziny nigdy nie był wymagany w okresie staropolskim dowód szlachectwa, ani też nigdy nie musieli starać się o uzyskanie indygenatu. Rodzina uchodziła za szlachtę i za taką była przyjmowana. Z czasem w 2 poł. XVIII w. pojawił się przed nazwiskiem tytuł hrabiowski, na którego uzasadnienie brak dowodów.