Język santali: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne, poprawa linków
MastiBot (dyskusja | edycje)
Linia 49: Linia 49:
[[eo:Santala lingvo]]
[[eo:Santala lingvo]]
[[fr:Santâlî]]
[[fr:Santâlî]]
[[gu:સંથાલી ભાષા]]
[[hi:संथाली]]
[[hi:संथाली]]
[[ml:സന്താലി]]
[[ml:സന്താലി]]

Wersja z 00:14, 14 lut 2009

Santali
Klasyfikacja genetyczna

{{{klasyfikacja}}}

Status oficjalny
UNESCO 2 wrażliwy
Ethnologue 4 edukacyjny
Kody języka
ISO 639-1 brak
ISO 639-2 brak
ISO 639-3 sat
IETF sat
Glottolog sant1410
Ethnologue sat
WALS stl
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język santali - język plemienia Santalów (ok. 6 mln) we wschodnich i północno-wschodnich Indiach, także w Bangladeszu, Nepalu i Bhutanie, największy reprezentant grupy językowej munda należącej do rodziny austroazjatyckiej.

Język santali został uznany przez konstytucję indyjską jako jeden z 23 urzędowych języków Indii.

Alfabet

Norweski misjonarz Paul Olaf Bodding napisał gramatykę i słownik tego języka oraz przetłumaczył w 1914. Biblię na język santali, wykorzystując zmodyfikowany alfabet łaciński, często używany jeszcze dziś. Poza tym do zapisu Santali służą także lokalne alfabety: bengalski, orija i dewanagari.

Ponieważ wielość systemów pisma nie sprzyjała rozwojowi i standaryzacji języka, nauczyciel Pandit Raghunath Murmu stworzył w 1925 odrębny alfabet, przystosowany do oddania fonetycznych właściwości języka santali, znany jako Ol Chiki lub Ol Cemet. W przeciwieństwie do indyjskich alfabetów sylabicznych, ten system pisma jest czystym alfabetem, podobnie jak alfabet łaciński. Szersze wykorzystanie tego pisma jest jednak ograniczone niskim poziomem alfabetyzacji wśród Santalów (poniżej 30%).

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Bibliografia

  • Majewicz, Alfred F., Języki świata i ich klasyfikacja, PWN, Warszawa, 1989, ISBN 83-01-08163-5