Język hurycki

Język hurycki – wymarły język używany w starożytności na obszarze Wyżyny Armeńskiej i Mezopotamii, m.in. w państwie Mitanni. Należący do huro-urartyjskiej rodziny językowej, najprawdopobniej spokrewnionej z językami nach-dagestańskimi. Jego kaukaskiego pochodzenia domyślano się już w XIX wieku, ale dopiero od wystąpienia językoznawców - Georgija Klimowa i Jana Brauna, w 1954, hipoteza ta została przedstawiona szerszej publice. Najstarszym świadectwem jest pochodząca z końca III tys. p.n.e., inskrypcja fundacyjna króla Tiszatali z Urkisz. Oprócz niej głównym źródłem informacji na temat języka huryckiego są, tzw. list z Mitanii, odkryty w El-Amarnie oraz zasoby archiwów w Hattuszy. Język hurycki był językiem aglutynacyjnym, polisyntetycznym i ergatywnym. Jego słownictwo miało liczne zapożyczenia z akadyjskiego i sumeryjskiego (m.in. szarii – król, hikalli – pałac, tamkari – kupiec, tabali – kowal), co sugeruje, że Huryci zanim przybyli do Mezopotamii, byli ludem stosunkowo słabo rozwiniętym. W dostępnych nam tekstach huryckich, dostrzegalne jest zróżnicowanie dialektalne. Najlepiej rozwinięte wydawały się dialekty zachodnie, prezentowane przez list z Mitanii, znaleziska z Hattuszy oraz Ugarytu.

Zobacz też

• Mitanni
• Język urartyjski
• Alfabet ugarycki

Bibliografia

• Maciej Popko, Huryci, PIW, Warszawa 1992, ISBN 83-06-02114-2.