Dołubowo

{{{nazwa}}}

{{{rodzaj miejscowości}}}
Państwo	Polska
Województwo	podlaskie
Powiat	siemiatycki
Gmina	Dziadkowice
Sołectwo	{{{sołectwo}}}
Liczba ludności (2007)	{{{liczba ludności}}}
Strefa numeracyjna	{{{strefa numeracyjna}}}
Kod pocztowy	{{{kod pocztowy}}}
Tablice rejestracyjne	{{{tablice rejestracyjne}}}
SIMC
Położenie na mapie województwa podlaskiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}

{{Polska miejscowość infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | miejscowość podstawowa = | commons = | kod pocztowy = | liczba ludności = | nazwa = | tablice rejestracyjne = | rodzaj miejscowości = | sołectwo = | współrzędne = | alt zdjęcia = | strefa numeracyjna = Nieznane pola: "populacja", "sekundN", "tablica_rej", "powiatshort", "Wieś", "nr_kier", "galeria_commons", "sekundE", "miejska", "herb_wsi", "stopniN", "gęstość", "dopełniacz_wsi", "stopniE", "minutE", "mapa_wsi", "minutN", "gminashort", "powierzchnia", "flaga_wsi", "rodzaj_gminy" oraz "kod_poczt".

Dołubowo – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim, w gminie Dziadkowice.

W latach 1952-1954 miejscowość była siedzibą gminy Dołubowo. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa białostockiego.

Historia

• Połowa XV wieku. - wieś założona przez rodzinę Łyczków-Dołubowskich, którzy postawili tu dwór.
• 1465 - zbudowano kościół.
• 2. połowa XVII w. - własność Arnolda Łaguny, który zamierzał założyć tu miasto.
• XVIII w. - własność Orzeszków, potem Markowskich i Karwowskich (za sprawą zamążpójścia córek Orzeszków).
• 2. połowa XIX w. - w posiadaniu Pieńkowskich.
• 1907 - sprzedane Stanisławowi Jakubowi Łowickiemu.
• W latach 20. XX wieku wzniesionu w Dołubowie cmentarz wojenny, gdzie pogrzebano nieznanych żołnierzy polskich w 1920 roku. Liczba osób pochowanych jest nieznana. W centralnej części cmentarza umieszczono krzyż i położono kamień z napisem:

'TU LEŻĄ ŻOŁNIERZE POLSCY POLEGLI ZA OJCZYZNĘ W 1920 R.'

• W latach 1939-1945 w Dołubowie mieściło się radzieckie lotnisko (na polach), w którym stacjonowały niemieckie i radzieckie samoloty.

Zabytki

• Kapliczka z 1918 roku - odnowiona rzeźba św. Jana Nepomucena o charakterze barokowym
• Kościół Parafialny Najświętszej Maryi Dziewicy Bogarodzicy Matki Miłosierdzia i Świętych Apostołów Piotra i Pawła wzniesiony w latach 1902-1904
• Dwór z 1912 roku - drewniany, z murowanymi budynkami gospodarczymi w końca XIX w. oraz parkiem krajobrazowym z tego okresu. Po wojnie mieściła się tu szkoła. Obecnie budynek jest własnością prywatną

Kościół parafialny

Pierwszy kościół parafialny pw. Najświętszej Maryi Dziewicy Bogarodzicy Matki Miłosierdzia i Świętych Apostołów Piotra i Pawła został ufundowany 31 października 1465 roku. Fundatorem świątyni był sędzia brański i bielski (1451-1465) Wit (zm. przed 1470) i jego żona Dorota z Łyczków (zm. przed 1501), którzy nadali cztery włóki ziemi oraz dziesięciny z Chrościanki, Widźgowa i Hołubli. Reprezentantami ks. Jana Łosowicza (zm. po 06.02.1481), ówczesnego biskupa łuckiego (1463-1568), w chwili fundacji byli: ks. Tomasz pleban z Przesmyk i ks. Jakub pleban z Perlejewa (zm. ok. 1475). Kościół został uposażony między innymi w dziesięciny, cztery włoki ziemi i trzech kmieci. Pierwszym plebanem w Dołubowie został ks. Marcin, o którym mówią akta Konsystorza Janowskiego aż do 1480 roku.

W dniu 22 lutego 1501 roku Aleksander Jagiellończyk, wielki książę litewski (1492-1506), potwierdził Janowi Steczkowiczowi (Steczko) Dołubowskiemu zwanemu Cybulka oraz (zm. przed 05.04.1541), staroście drohickiemu (1501-1506), marszałkowi hospodarskiemu (1520-1541), posiadanie wsi Dołubowo po ciotce Dorocie z Łyczków Dołubowskiej. Przypuszczalnie ona też ufundowała altarię ku czci św. Leonarda, uposażając ją w trzy włóki ziemi i poszerzając wcześniejsze nadania o ogród, karczmę, łąkę (Mokrzec), staw rybny, itd. Pierwszy drewniany kościół przetrwał do 1645 roku, kiedy to z nieznanych przyczyn uległ zniszczeniu. Kolejny kościół na podwalinach sosnowych pw. świętych Apostołów Piotra i Pawła został oddany do kultu 20 maja 1724 roku, staraniem ks. Grzegorza Sakowicza (1700-1726). Jego fundatorami byli ówcześni właściciele Dołubowa: łowczy (1703-1713) i cześnik bielski (1713-1744) Michał Karwowski, h. Pniejnia (zm. 05.10.1744) i jego żona Joanna Orzeszko, oraz cześnik wyszogrodzki Władysław Józef Markowski (1663-1748) i jego żona Łucja Orzeszko (siostra Joanny). Konsekracji świątyni dokonał 8 listopada 1745 roku ks. Franciszek Antoni Kobielski (1679-1755), biskup łucki i brzeski (1739-1755), kiedy funkcję proboszcza (1727-1761) pełnił ks. Tomasz Zaręba (zm. 1761). Parafia dołubowska, a zwłaszcza jej proboszcz (1784-1807) ks. Antoni Kierznowski (1744-1807), żywo włączali się w ruchy narodowo wyzwoleńcze. W czasie Insurekcji Kościuszkowskiej (1790-1794) jeden dzwon został wzięty przez Komisję Porządkową Ziemi Drohickiej (1794). Natomiast w czasie Powstania Styczniowego w dniu 3 maja 1864 roku został osadzony w więzieniu w Bielsku Podlaskim, a następnie w dniu 3 października 1864 roku wywieziony do guberni tomskiej ks. Jan Witkowski (ur. 1823), proboszcz dołubowski (1856-1864) - za pomoc i zachęcanie ludzi do udziału w powstaniu. W latach 1866-1919 proboszcz z Dołubowa otaczał opieką duszpasterską wiernych i kościół w Dziadkowicach, który został zamknięty w ramach represji popowstaniowych.

Obecny, murowany kościół w stylu neogotyckim, został wzniesiony w pierwszych latach 1902-1904, dzięki staraniom miejscowego dziedzica, komisarza powiatu bielskiego w Powstaniu Styczniowym Ludwika Kajetana Pieńkowskiego (1830-1905) i jego małżonki Wiktorii Władyczańskiej (1845-1894), a tak że ks. Wincentego Gabszewicza (1833-1910), proboszcza dołubowskiego (1901-1907). Ołtarz główny, ambonę i chrzcielnicę wykonała w roku 1910 firma Józef Szpetkowski i S-ka z Warszawy, dzięki staraniom ks. Antoniego Dawidowicza (prob. 1907-1910) oraz Stanisława Jakuba Łowickiego (1862-1941), ówczesnego właściciela Dołubowa (1907-1939). Konsekracji świątyni dokonał w 1927 roku ks. Zygmunt Łoziński (1870-1932), ordynariusz piński (1925-1932). W ogrodzie parafialnym stoi murowana plebania zbudowana w latach 1975-1978, staraniem ks. Zenona Pietrzuczaka (1935-2002), proboszcza dołubowskiego (1970-1979). W latach 1999-2000 został wykonany - staraniem ks. mgr Józefa P. Poskrobko - generalny remont wieży kościelnej uszkodzonej przez uderzenie pioruna.