I wojna opiumowa: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 188.146.168.108) i przywrócono wersję 53080550 autorstwa MalarzBOT
m Dodane zostały siły Chińskie oraz kilku dowódców obu stron
Linia 13: Linia 13:
|strona1 = [[Wielka Brytania]]<br />* [[Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska]]
|strona1 = [[Wielka Brytania]]<br />* [[Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska]]
|strona2 = [[Dynastia Qing]]
|strona2 = [[Dynastia Qing]]
|dowódca1 = [[Charles Elliot]]<br />[[George Elliot (1784–1863)|George Elliot]]<br />[[James Bremer]]<br />[[Hugh Gough (1. wicehrabia Gough)|Hugh Gough]]<br />[[Henry Pottinger]]<br />[[Sir William Parker, 1. Baron Shenstone|William Parker]]
|dowódca1 = [[Lord Palmerston]]<br />[[Charles Elliot]]<br />[[George Elliot (1784–1863)|George Elliot]]<br />[[James Bremer]]<br />[[Hugh Gough (1. wicehrabia Gough)|Hugh Gough]]<br />[[Henry Pottinger]]<br />[[Sir William Parker, 1. Baron Shenstone|William Parker]]<br />[[Senhouse]]<br />[[Humprey Fleming]]
|dowódca2 = [[Daoguang]]<br />[[Lin Zexu]]<br />[[Guan Tianpei]]†
|dowódca2 = [[Daoguang]]<br />[[Lin Zexu]]<br />[[Guan Tianpei]]†<br />[[Qishan]]<br />[[Yang Fang]]<br />[[Yijing]]<br />[[Yishan]]<br />[[Ge Yunfei]]†<br />[[Chen Huacheng]]†
|siły1 = 19 tys. żołnierzy
|siły1 = 19 tys. żołnierzy
|siły2 = nieznane
|siły2 = 222 tys. żołnierzy
|straty1 = 69 zabitych<br />451 rannych
|straty1 = 69 zabitych<br />451 rannych
|straty2 = 18 tys. – 20 tys. zabitych, rannych, zaginionych lub pojmanych
|straty2 = 18 tys. – 20 tys. zabitych, rannych, zaginionych lub pojmanych

Wersja z 17:13, 3 sie 2019

I wojna opiumowa
wojny opiumowe
Ilustracja
Żelazna fregata HEIC „Nemesis”, pod dowództwem W. H. Halla, wraz z łodziami z okrętów „Sulphur”, „Calliope”, „Larne” i „Starling” niszczy chińskie dżonki w Zatoce Ansona, 7 stycznia 1841. Było to jedno z pierwszych starć w pierwszej wojnie opiumowej w Chinach.
Czas

18 marca 183929 sierpnia 1842

Miejsce

Chiny

Terytorium

Azja

Wynik

zwycięstwo Brytyjczyków,
traktat nankiński

Strony konfliktu
Wielka Brytania
* Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska
Dynastia Qing
Dowódcy
Lord Palmerston
Charles Elliot
George Elliot
James Bremer
Hugh Gough
Henry Pottinger
William Parker
Senhouse
Humprey Fleming
Daoguang
Lin Zexu
Guan Tianpei
Qishan
Yang Fang
Yijing
Yishan
Ge Yunfei
Chen Huacheng
Siły
19 tys. żołnierzy 222 tys. żołnierzy
Straty
69 zabitych
451 rannych
18 tys. – 20 tys. zabitych, rannych, zaginionych lub pojmanych
brak współrzędnych

Pierwsza wojna opiumowa znana także jako I wojna chińsko-brytyjska (1839-1842) została rozegrana między Wielką Brytanią a chińską dynastią Qing.

Na początku XIX wieku panujący w Chinach Mandżurowie (dynastia Qing), kierując się własnymi zyskami, ograniczyli handel z zagranicą do kilku monopolistycznych organizacji kupieckich, znajdujących się pod ich nadzorem. Protestowali przeciwko temu kupcy europejscy, zwłaszcza brytyjscy i francuscy, którzy działali w ramach ekspansywnych Kompanii Wschodnioindyjskich. Proponowali oni przede wszystkim otwarcie wielkiego chińskiego rynku zbytu dla swych towarów. Kupując w dużych ilościach herbatę, jedwab, ryż i wytwory rzemiosła, musieli płacić za te towary srebrem, z braku zgody na wwóz do Chin własnych towarów. Dla zrównoważenia więc bilansu płatniczego, kupcy angielscy zaczęli do Chin dostarczać w dużych ilościach opium z upraw w Indiach Brytyjskich. Palenie opium bardzo się w Chinach rozpowszechniło, mimo szkodliwego działania na zdrowie palących, a handel nim przybrał formę kontrabandy.

Na polecenie cesarza Daoguanga, jego specjalny wysłannik w Kantonie, Lin Zexu, nakazał blokadę faktorii angielskich i zniszczył 20 tys. skrzyń z zarekwirowanym opium. Zmieszał je z wapnem, solą i wodą. W tej postaci wyrzucił je do morza. Niszczenie narkotyku trwało 22 dni. Rząd Wlk. Brytanii uznał to za pretekst do wszczęcia karnej wojny (1839-1842) przeciwko Chinom. Eskadra okrętów brytyjskich zaatakowała Kanton, a oddziały desantowe piechoty zajęły ten port, później także szereg innych miast przybrzeżnych, łącznie z Szanghajem. Rząd Qingów musiał skapitulować, gdyż Brytyjczycy dysponowali znacznie nowocześniejszym uzbrojeniem, któremu Chińczycy nie potrafili się przeciwstawić.

Finałem wojny było podpisanie traktatu nankińskiego.