Zhang Wentian: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m kat., wikizacja |
pod odnośnikiem podano również miesiąc |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
Od kwietnia [[1951]] do stycznia [[1955]] roku przebywał jako ambasador w ZSRR.<ref>[http://www.fmprc.gov.cn/eng/ziliao/wjrw/3607/3611/t18178.htm Chinese Embassy in Russia], fmprc.gov.cn [Dostęp 1 grudnia 2010]</ref> Po powrocie do Chin w latach [[1954]]-[[1960]] był wiceministrem spraw zagranicznych ChRL<ref name=Zhang>{{cytuj stronę| url = http://www.fmprc.gov.cn/eng/ziliao/wjrw/lrfbzjbzzl/t40498.htm | tytuł = Zhang Wentian | data dostępu = 22 stycznia 2010}}</ref>. W [[1959]] roku na konferencji w Lushanie poparł wystąpienie marszałka [[Peng Dehuai]]a, w którym krytykował on politykę [[wielki skok naprzód|wielkiego skoku]], a następnie sam wystąpił z krytyką programu gospodarczego<ref>Jonathan Fenby, ''Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi.'', str. 558-559</ref>. Na sierpniowym plenum tego samego roku Zhang otrzymał od Mao list wzywający go do złożenia szczerej samokrytyki, oraz został pozbawiony funkcji wiceministra spraw zagranicznych. Jednak jego pozycja partyjna nie została jeszcze naruszona<ref>Jonathan Fenby, ''Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi.'', str. 561</ref>. W czasie [[rewolucja kulturalna|rewolucji kulturalnej]] poddany represjom. Wraz z Peng Dehuaiem byli wyprowadzani na podwyższenia, gdzie byli kopani, okładani pięściami i fotografowani w pokłonie hańby<ref>Jonathan Fenby, ''Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi.'', str. 608</ref>. |
Od kwietnia [[1951]] do stycznia [[1955]] roku przebywał jako ambasador w ZSRR.<ref>[http://www.fmprc.gov.cn/eng/ziliao/wjrw/3607/3611/t18178.htm Chinese Embassy in Russia], fmprc.gov.cn [Dostęp 1 grudnia 2010]</ref> Po powrocie do Chin w latach [[1954]]-[[1960]] był wiceministrem spraw zagranicznych ChRL<ref name=Zhang>{{cytuj stronę| url = http://www.fmprc.gov.cn/eng/ziliao/wjrw/lrfbzjbzzl/t40498.htm | tytuł = Zhang Wentian | data dostępu = 22 stycznia 2010}}</ref>. W [[1959]] roku na konferencji w Lushanie poparł wystąpienie marszałka [[Peng Dehuai]]a, w którym krytykował on politykę [[wielki skok naprzód|wielkiego skoku]], a następnie sam wystąpił z krytyką programu gospodarczego<ref>Jonathan Fenby, ''Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi.'', str. 558-559</ref>. Na sierpniowym plenum tego samego roku Zhang otrzymał od Mao list wzywający go do złożenia szczerej samokrytyki, oraz został pozbawiony funkcji wiceministra spraw zagranicznych. Jednak jego pozycja partyjna nie została jeszcze naruszona<ref>Jonathan Fenby, ''Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi.'', str. 561</ref>. W czasie [[rewolucja kulturalna|rewolucji kulturalnej]] poddany represjom. Wraz z Peng Dehuaiem byli wyprowadzani na podwyższenia, gdzie byli kopani, okładani pięściami i fotografowani w pokłonie hańby<ref>Jonathan Fenby, ''Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi.'', str. 608</ref>. |
||
W [[1978]] roku został pośmiertnie zrehabilitowany<ref name=Zhang></ref>. |
W sierpniu [[1978]] roku został pośmiertnie zrehabilitowany<ref name=Zhang></ref>. |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 12:02, 2 gru 2010
Szablon:CHN nazwisko infobox Zhang Wentian (ur. 30 czerwca 1900, zm. 1 lipca 1976), znany także jako Lo Fu. Chiński uczony, polityk komunistyczny, dyplomata, sekretarz generalny Komunistycznej Partii Chin.
W latach 1920-1924 kształcił się w Japonii, następnie w USA, a ostatecznie w 1925 roku podjął studia na Uniwersytecie Sun Jat-sena w Moskwie[1] i w tym samym roku wstąpił do KPCh [2]. Po powrocie do kraju w 1931 roku zasiadał w Komitecie Centralnym i Stałym Komitecie Biura Politycznego Komunistycznej Partii Chin.
Uczestniczył w Długim Marszu w czasie którego spiskował (wspólnie z Mao Zedongiem i Wang Jiaxiangiem przeciwko Bo Gu. W 1934 roku zastąpił Mao Zedonga na stanowisku przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych[3]. 5 lutego 1935 roku, po usunięciu Bo Gu, został sekretarzem generalnym partii[1]. Oficjalnie poinformowano o tym jednak dopiero miesiąc później po ugruntowaniu się władzy Mao i Zhanga. [4]. Piastował to stanowisko aż do jego likwidacji w 1945 roku po oskarżeniach o trockizm[5]. W obawie o utratę kierownictwa partii na rzecz Zhang Guotao, 7 lutego oficjalnie poparł plan Mao Zedonga aby zamiast maszerować do Syczuanu pozostać w prowincji Guizhou (pretekstem była sprowokowana przez Mao potyczka z wojskami syczuańskimi, w której zginęło ok. 4 000 żołnierzy Armii Czerwonej, co miało być przykładem na to, że wojska te są zbyt silne aby maszerować do Syczuanu)[6]. Mianował też wtedy Mao "ogólnym dowódcą frontu", które to stanowisko specjalnie dla niego stworzył[7].
Od kwietnia 1951 do stycznia 1955 roku przebywał jako ambasador w ZSRR.[8] Po powrocie do Chin w latach 1954-1960 był wiceministrem spraw zagranicznych ChRL[1]. W 1959 roku na konferencji w Lushanie poparł wystąpienie marszałka Peng Dehuaia, w którym krytykował on politykę wielkiego skoku, a następnie sam wystąpił z krytyką programu gospodarczego[9]. Na sierpniowym plenum tego samego roku Zhang otrzymał od Mao list wzywający go do złożenia szczerej samokrytyki, oraz został pozbawiony funkcji wiceministra spraw zagranicznych. Jednak jego pozycja partyjna nie została jeszcze naruszona[10]. W czasie rewolucji kulturalnej poddany represjom. Wraz z Peng Dehuaiem byli wyprowadzani na podwyższenia, gdzie byli kopani, okładani pięściami i fotografowani w pokłonie hańby[11].
W sierpniu 1978 roku został pośmiertnie zrehabilitowany[1].
- ↑ a b c d Zhang Wentian. [dostęp 22 stycznia 2010].
- ↑ Jung Chang, Mao, str. 151
- ↑ Jung Chang, Mao, str. 129
- ↑ Jung Chang, Mao, str. 154
- ↑ Roger Faligot, Tajne służby Chin (1927-1976), str.136
- ↑ Jung Chang, Mao, str. 151-153
- ↑ Jung Chang, Mao, str. 154
- ↑ Chinese Embassy in Russia, fmprc.gov.cn [Dostęp 1 grudnia 2010]
- ↑ Jonathan Fenby, Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi., str. 558-559
- ↑ Jonathan Fenby, Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi., str. 561
- ↑ Jonathan Fenby, Chiny. Upadek i narodziny wielkiej potęgi., str. 608
| Przewodniczący Komitetu Centralnego |
|
|---|---|
| Sekretarze Generalni |
|
