Jan Konopka (wojskowy): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne, wikizacja |
m Usunięto kategorię "Polacy odznaczeni Legią Honorową"; Dodano kategorię "Polacy - Kawalerowie Legii Honorowej" za pomocą HotCat |
||
Linia 29: | Linia 29: | ||
[[Kategoria:Oficerowie Legionów Polskich 1797-1807]] |
[[Kategoria:Oficerowie Legionów Polskich 1797-1807]] |
||
[[Kategoria:Polscy uczestnicy wojen napoleońskich]] |
[[Kategoria:Polscy uczestnicy wojen napoleońskich]] |
||
[[Kategoria:Polacy |
[[Kategoria:Polacy - Kawalerowie Legii Honorowej]] |
||
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari (Księstwo Warszawskie)]] |
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari (Księstwo Warszawskie)]] |
||
[[Kategoria:Uczestnicy inwazji na Rosję 1812 (strona polska)]] |
[[Kategoria:Uczestnicy inwazji na Rosję 1812 (strona polska)]] |
Wersja z 11:15, 3 paź 2015
Jan Konopka (ur. 1777 w Skołodyczach koło Słonimia, zm. 20 grudnia 1814[1] w Warszawie) – generał brygady armii Księstwa Warszawskiego.
Życiorys
Był synem Franciszka, majora wojsk litewskich i jego żony Anny. Od 1792 podporucznik w 6 Brygadzie Kawalerii Narodowej, uczestnik wojny polsko-rosyjskiej 1792, odznaczył się pod Zieleńcami. W insurekcji kościuszkowskiej walczył już jako porucznik; ranny pod Maciejowicami.
Po powstaniu pojechał do Francji i służył w jej armii. Od 1797 w Legionach Polskich we Włoszech w stopniu kapitana. Brał udział we wszystkich ich kampaniach. Po rozwiązaniu formacji powrócił do służby francuskiej. Major z 1807, wkrótce dowódca pułku w Legii Nadwiślańskiej. Walczył w kampanii pruskiej. Uczestnik interwencji francuskiej w Hiszpanii; za bitwę pod Tudelą uzyskał Legię Honorową. W 1811 generał francuski z tytułem barona cesarstwa. W tymże roku w bitwie pod Albuerą pułk Konopki rozbił całkowicie całą brygadę angielskiej piechoty i zagarnął 5 sztandarów wroga. W bitwie tej pułk polski stracił aż 22% składu osobowego, a żołnierze Konopki otrzymali 10 Legii Honorowych.
W kampanii napoleońskiej 1812 dowódca 3 pułku gwardii litewskiej. Wskutek lekkomyślności dał się zaskoczyć gen. Eufemiuszowi Czaplicowi pod Słonimem, rozbity, ranny dostał się do niewoli. Internowany w Chersoniu. W 1814 po uwolnieniu z niewoli mianowany dowódcą 1 Brygady Jazdy w armii Królestwa Polskiego, ale funkcji tej nie podjął. Wyniszczony ranami i niewolą, zmarł w Warszawie.
W czasach Księstwa Warszawskiego został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari[2].
Zobacz też
- ↑ Istnieją pewne rozbieżności odnośnie daty rocznej. Miłosz Korczyk podaje rok 1814, z kolei Encyklopedia popularna PWN, Warszawa 1997, s. 393, rok 1815.
- ↑ Krzysztof Filipow, Order Virtuti Militari 1792-1945, Warszawa 1990, s. 40.
Bibliografia
- H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998
Linki zewnętrzne
- Generałowie brygady Wojska Księstwa Warszawskiego
- Uczestnicy wojny polsko-rosyjskiej 1792
- Oficerowie powstania kościuszkowskiego
- Oficerowie Legionów Polskich 1797-1807
- Polscy uczestnicy wojen napoleońskich
- Polacy - Kawalerowie Legii Honorowej
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari (Księstwo Warszawskie)
- Uczestnicy inwazji na Rosję 1812 (strona polska)
- Konopkowie herbu Nowina
- Urodzeni w 1777
- Zmarli w 1814
- Internowani w latach 1801–1862