Kozińce (szczyt): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m +ilustracja |
|||
Linia 2: | Linia 2: | ||
|nazwa = Kozińce |
|nazwa = Kozińce |
||
|nazwa oryginalna = |
|nazwa oryginalna = |
||
|grafika = |
|grafika = Wisla Kozince.jpg |
||
|opis grafiki = |
|opis grafiki = Kozińce (2018) |
||
|państwo = |
|państwo = PL-SL |
||
|położenie = |
|położenie = [[Wisła]] |
||
|pasmo = [[Beskid Śląski]], [[Karpaty]] |
|pasmo = [[Beskid Śląski]], [[Karpaty]] |
||
|wysokość = 776 |
|wysokość = 776 |
Wersja z 16:41, 16 paź 2018
Kozińce (2018) | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Położenie | |
Pasmo | |
Wysokość |
776 m n.p.m. |
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego | |
Położenie na mapie Karpat | |
49°37′05″N 18°53′49″E/49,618056 18,896944 |
Kozińce (776 m) – szczyt w Beskidzie Śląskim. Stanowi kulminację grzbietu, który biegnie w kierunku północno-zachodnim od szczytu Kubalonki i rozdziela doliny Wisły oraz Głębiczka (niżej – Kopydła).
Nazwa (pierwotnie w formie Koziniec) wiąże się z dawnym wypasaniem kóz w okolicznych lasach. Obecną nazwę (Kozińce w liczbie mnogiej) przeniesiono z rozrzuconego wokół szczytu osiedla.
Tereny podszczytowe Kozińców pokrywają polany, natomiast stoki w niższych partiach są w większości zalesione. Prawie na samym szczycie stoi budynek, w którym przez wiele lat mieściło się schronisko turystyczne na Kozińcach[1], schronisko młodzieżowe PTSM, a tuż obok – maszt wzniesionej w latach 60. XX w. telewizyjnej stacji przekaźnikowej. Na północno-zachodnim stoku narciarski wyciąg orczykowy, rozebrany kilka lat temu.
Tuż na południe od szczytu krzyżują się szlaki turystyczne: szlak z Wisły Nowej Osady na przełęcz Kubalonkę ze szlakiem z Wisły Głębców na przełęcz Szarculę. Północne stoki Kozińców trawersuje szlak z Wisły Nowej Osady do Wisły Głębców.
Przypisy
- ↑ Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Mały i Beskid Śląski. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 243–247. ISBN 978-83-925599-3-1.
Bibliografia
- Barański Mirosław: Beskid Śląski. Pasmo Baraniej Góry. Przewodnik Turystyczny. Seria „Polskie góry” – nr 1. Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszawa 1994.