Marian Wojcieszek: Różnice pomiędzy wersjami

Marian Wojcieszek
	komandor
Data i miejsce urodzenia	1 września 1901 ; Przytoczno
Data i miejsce śmierci	23 grudnia 1974 ; Gdańsk
	Przebieg służby
Lata służby	1926–1951
Siły zbrojne	Marynarka Wojenna (II RP); Marynarka Wojenna
Jednostki	ORP "Warszawa", ; ORP "Krakowiak", ; 1 Morski Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej, ; ORP "Burza", ; ORP "Mazur", ; 2 Morski Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej.
Stanowiska	dowódca ORP "Warszawa" (1929-1930), dowódca ORP "Mazur" (1937-1938), ; dowódca 2 Morskiego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczego (1939-1939), ; dowódca Szczecińskiego Nadmorskiego Obszaru (1947-1949), ; szef Sztabu Głównego Marynarki Wojennej (1949-1951),
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 00:39, 10 lut 2020

Marian Wojcieszek (ur. 1 września 1901 w Przytocznie w powiecie lubartowskim, zm. 23 grudnia 1974 w Gdańsku) – polski komandor, szef Sztabu Głównego Marynarki Wojennej RP 1949-1951, więzień polityczny okresu stalinizmu

Ukończył Wydział Mechaniczny Szkoły Morskiej w Tczewie (w 1924) i Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu (w 1928). W latach 1928-1929 służył w Kadrze Marynarki Wojennej w Świeciu. Od lutego 1929 do stycznia 1930 dowodził monitorem rzecznym ORP "Warszawa" we Flotylli Pińskiej. Następnie był zastępcą dowódcy ORP "Krakowiak" i oficerem flagowym Dywizjonu Minowców. W 1931 ukończył kurs artylerii przeciwlotniczej. W następnych latach dowodził baterią w 1 Morskim Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej, kierował referatem w Kierownictwie Marynarki Wojennej i był I oficerem artylerii na [[ORP Burza|ORP "Burza"]. Od 1 czerwca 1937 do 2 maja 1938 dowodził szkolnym torpedowcem ORP "Mazur". 13 czerwca 1938 został dowódcą 2 Morskim Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej. Na jego czele brał udział w obronie Helu w 1939, po czym trafił do niemieckiej niewoli.

Od 19 lipca 1945 ponownie służył w Marynarce Wojennej w stopniu komandora podporucznika jako dowódca batalionu w Pułku Morskim. Od 17 grudnia 1945 do 20 czerwca 1946 był zastępcą dowódcy Głównego Portu MW do spraw zaopatrzenia. Następnie służył w Sztabie Głównym MW. Od 20 lutego 1947 do 28 lutego 1949 pełnił funkcję dowódcy Szczecińskiego Obszaru Nadmorskiego w Świnoujściu, po czym do 12 grudnia 1951 był szefem Sztabu Głównego Marynarki Wojennej. 12 grudnia 1951 został aresztowany przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej i po sfingowanym procesie skazany 21 lipca 1952 na karę śmierci. W trakcie procesu odwołał wcześniejsze zeznania jako wymuszone torturami. Na mocy prawa łaski prezydent PRL Bolesław Bierut 19 listopada 1952 zamienił mu karę na dożywocie^[1]. W 1956 wyszedł na wolność i został całkowicie zrehabilitowany. Po wyjściu z więzienia odrzucił ofertę powrotu do Marynarki Wojennej. Pracował w Polskim Rejestrze Statków, m.in. jako główny rzeczoznawca do spraw środków sygnałowych i ratunkowych. Został pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 55-23-6_2). Po ekshumacji jego szczątki zostały przeniesione i ponownie pochowane z honorami wojskowymi w Kwaterze Pamięci na Cmentarzu Marynarki Wojennej 29 czerwca 2018^[2].

Bibliografia

Małgorzata Sokołowska i Wiesława Kwiatkowska: Gdyńskie cmentarze, Oficyna Verbi Causa 2003, ISBN 83-91-8526-2-8
Janusz Królikowski, Waldemar Wierzykowski, Wielka księga dowódców okrętów Polskiej Marynarki Wojennej 1918-2018, Akademia Marynarki Wojennej 2019, ISBN 978-83-952141-6-5

Przypisy

↑ Gdynia. Pogrzeb „Trzech Komandorów”. gdansk.uw.gov.pl. [dostęp 2020-02-03].
↑ Gdynia: Państwowy pogrzeb 9 marynarzy – ofiar zbrodni komunistycznej. portalmorski.pl. [dostęp 2020-02-03].

[1] Gdynia. Pogrzeb „Trzech Komandorów”. gdansk.uw.gov.pl. [dostęp 2020-02-03].

[2] Gdynia: Państwowy pogrzeb 9 marynarzy – ofiar zbrodni komunistycznej. portalmorski.pl. [dostęp 2020-02-03].

[1]

[2]

@@ Linia 27: / Linia 27: @@
 Ukończył Wydział Mechaniczny [[Szkoła Morska w Tczewie|Szkoły Morskiej w Tczewie]] (w 1924) i [[Szkoła Podchorążych Marynarki Wojennej|Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej]] w Toruniu (w 1928). W latach 1928-1929 służył w Kadrze Marynarki Wojennej w [[Świecie|Świeciu]]. Od lutego 1929 do stycznia 1930 dowodził [[monitor rzeczny|monitorem rzecznym]] [[ORP Warszawa (1920)|ORP "Warszawa"]] we [[Flotylla Rzeczna Marynarki Wojennej|Flotylli Pińskiej]]. Następnie był zastępcą dowódcy [[ORP Krakowiak (1918)|ORP "Krakowiak"]] i oficerem flagowym [[Dywizjon Minowców|Dywizjonu Minowców]]. W 1931 ukończył kurs [[Artyleria przeciwlotnicza|artylerii przeciwlotniczej]]. W następnych latach dowodził baterią w [[1 Morski Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej|1 Morskim Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej]], kierował referatem w [[Kierownictwo Marynarki Wojennej|Kierownictwie Marynarki Wojennej]] i był I oficerem artylerii na [[ORP Burza|ORP "Burza"]. Od 1 czerwca 1937 do 2 maja 1938 dowodził szkolnym torpedowcem [[ORP Mazur (1914)|ORP "Mazur"]]. 13 czerwca 1938 został dowódcą [[2 Morski Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej|2 Morskim Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej]]. Na jego czele brał udział w [[Obrona Helu|obronie Helu]] w 1939, po czym trafił do niemieckiej niewoli.
-Od 19 lipca 1945 ponownie służył w Marynarce Wojennej w stopniu komandora podporucznika jako dowódca batalionu w Pułku Morskim. Od 17 grudnia 1945 do 20 czerwca 1946 był zastępcą dowódcy [[Port Wojenny Gdynia|Głównego Portu MW]] do spraw zaopatrzenia. Następnie służył w Sztabie Głównym MW. Od 20 lutego 1947 do 28 lutego 1949 pełnił funkcję dowódcy [[8 Flotylla Obrony Wybrzeża|Szczecińskiego Obszaru Nadmorskiego]] w Świnoujściu, po czym do 12 grudnia 1951 był szefem Sztabu Głównego Marynarki Wojennej. 12 grudnia 1951 został aresztowany przez funkcjonariuszy [[Główny Zarząd Informacji|Informacji Wojskowej]] i po sfingowanym [[Spisek komandorów|procesie]] skazany 21 lipca 1952 na karę śmierci. W trakcie procesu odwołał wcześniejsze zeznania jako wymuszone torturami. Na mocy prawa łaski prezydent PRL [[Bolesław Bierut]] 19 listopada 1952 zamienił mu karę na dożywocie<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.gdansk.uw.gov.pl/2773-gdynia-pogrzeb-trzech-komandorow | tytuł = Gdynia. Pogrzeb „Trzech Komandorów”| opublikowany = gdansk.uw.gov.pl| data dostępu = 2020-02-03}}</ref>. W 1956 wyszedł na wolność i został całkowicie zrehabilitowany. Po wyjściu z więzienia odrzucił ofertę powrotu do Marynarki Wojennej. Pracował w [[Polski Rejestr Statków|Polskim Rejestrze Statków]], m.in. jako główny rzeczoznawca do spraw środków sygnałowych i ratunkowych. Został pochowany na [[Cmentarz Witomiński|Cmentarzu Witomińskim]] w Gdyni. Po ekshumacji jego szczątki zostały przeniesione i ponownie pochowane z honorami wojskowymi w Kwaterze Pamięci na [[Cmentarz Marynarki Wojennej w Gdyni|Cmentarzu Marynarki Wojennej]] 29 czerwca 2018<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.portalmorski.pl/inne/39768-gdynia-panstwowy-pogrzeb-9-marynarzy-ofiar-zbrodni-komunistycznej | tytuł = Gdynia: Państwowy pogrzeb 9 marynarzy – ofiar zbrodni komunistycznej| opublikowany = portalmorski.pl | data dostępu = 2020-02-03}}</ref>.
+Od 19 lipca 1945 ponownie służył w Marynarce Wojennej w stopniu komandora podporucznika jako dowódca batalionu w Pułku Morskim. Od 17 grudnia 1945 do 20 czerwca 1946 był zastępcą dowódcy [[Port Wojenny Gdynia|Głównego Portu MW]] do spraw zaopatrzenia. Następnie służył w Sztabie Głównym MW. Od 20 lutego 1947 do 28 lutego 1949 pełnił funkcję dowódcy [[8 Flotylla Obrony Wybrzeża|Szczecińskiego Obszaru Nadmorskiego]] w Świnoujściu, po czym do 12 grudnia 1951 był szefem Sztabu Głównego Marynarki Wojennej. 12 grudnia 1951 został aresztowany przez funkcjonariuszy [[Główny Zarząd Informacji|Informacji Wojskowej]] i po sfingowanym [[Spisek komandorów|procesie]] skazany 21 lipca 1952 na karę śmierci. W trakcie procesu odwołał wcześniejsze zeznania jako wymuszone torturami. Na mocy prawa łaski prezydent PRL [[Bolesław Bierut]] 19 listopada 1952 zamienił mu karę na dożywocie<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.gdansk.uw.gov.pl/2773-gdynia-pogrzeb-trzech-komandorow | tytuł = Gdynia. Pogrzeb „Trzech Komandorów”| opublikowany = gdansk.uw.gov.pl| data dostępu = 2020-02-03}}</ref>. W 1956 wyszedł na wolność i został całkowicie zrehabilitowany. Po wyjściu z więzienia odrzucił ofertę powrotu do Marynarki Wojennej. Pracował w [[Polski Rejestr Statków|Polskim Rejestrze Statków]], m.in. jako główny rzeczoznawca do spraw środków sygnałowych i ratunkowych. Został pochowany na [[Cmentarz Witomiński|Cmentarzu Witomińskim]] w Gdyni (kwatera 55-23-6_2). Po ekshumacji jego szczątki zostały przeniesione i ponownie pochowane z honorami wojskowymi w Kwaterze Pamięci na [[Cmentarz Marynarki Wojennej w Gdyni|Cmentarzu Marynarki Wojennej]] 29 czerwca 2018<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.portalmorski.pl/inne/39768-gdynia-panstwowy-pogrzeb-9-marynarzy-ofiar-zbrodni-komunistycznej | tytuł = Gdynia: Państwowy pogrzeb 9 marynarzy – ofiar zbrodni komunistycznej| opublikowany = portalmorski.pl | data dostępu = 2020-02-03}}</ref>.
+[[Plik:Stary grób kmdra Mariana Wojcieszka.jpg|mały|Stary grób kmdra Mariana Wojcieszka na Cmentarzu Witomińskim]]
+[[Plik:Nowy grób kmdra Mariana Wojcieszka.jpg|mały|Nowy grób kmdra Mariana Wojcieszka na Cmentarzu Marynarki Wojennej w Gdyni-Oksywiu]]
 == Bibliografia ==
 * Małgorzata Sokołowska i [[Wiesława Kwiatkowska]]: ''Gdyńskie cmentarze'', Oficyna Verbi Causa 2003, {{ISBN|83-91-8526-2-8}}