Krzysztof Hagemejer: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
- powtórzenia |
m źródła/przypisy |
||
| Linia 21: | Linia 21: | ||
W 1975 ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1976 uczestniczył w akcji pomocy robotnikom represjonowanym po [[Czerwiec 1976|protestach w czerwcu 1976]] w Ursusie i [[Wydarzenia radomskie|Radomiu]], był współpracownikiem KOR, a od 1977 KSS „KOR”, w szczególności jego [[Biuro Interwencyjne KSS „KOR”|Biura Interwencyjnego]]. We wrześniu 1977 podpisał Deklarację Ruchu Demokratycznego - dokument programowy opozycji "korowskiej". Był członkiem redakcji pisma "[[Głos (czasopismo)|Głos]]" (od 1977 do sierpnia 1981), współpracował z "[[Robotnik (dwutygodnik KOR)|Robotnikiem]]" i "[[Biuletyn Informacyjny KSS „KOR”|Biuletyn Informacyjnym KSS „KOR”]]". W styczniu 1981 został współpracownikiem Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych przy Krajowej Komisji Porozumiewawczej [[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|NSZZ „Solidarność”]]. W latach 80. był współpracownikiem [[Tygodnik Mazowsze|Tygodnika Mazowsze]]. W 1988 doktoryzował się i podjął pracę na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od stycznia 1989 był członkiem komisji warunków bytowych, pracy i polityki społecznej przy [[Komitet Obywatelski „Solidarność”|Komitecie Obywatelskim]]. Uczestniczył w obradach [[Okrągły Stół (historia Polski)|Okrągłego Stołu]] w zespole ds. gospodarki i polityki społecznej. W latach 1989-1991 ponownie współpracował z Ośrodkiem Prac Społeczno-Zawodowych przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” , a od 1991 do 1993 był doradcą w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej. W latach 1991-1992 był członkiem [[Solidarność Pracy|Solidarności Pracy]]. W latach 1993-2014 pracował w [[Międzynarodowa Organizacja Pracy|Międzynarodowym Biurze Pracy]], w Departamencie Zabezpieczenia Społecznego. W latach 2013-2014 kierował tam Działem Polityki Zabezpieczenia Społecznego, Standardów i Zarządzania. Członek zespołu wspierającego przyjęcie przez Międzynarodową Organizację Pracy w 2012 roku Zalecenia no 202 dotyczącego podstawy zabezpieczenia społecznego (Social Protection Floor). Po powrocie do Polski, w latach 2014-2015 ekspert w Biurze Polityki Społecznej Kancelarii Prezydenta RP. Od 2015 profesor honorowy Hochschule Bonn-Rhein-Sieg oraz wykładowca Collegium Civitas. |
W 1975 ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1976 uczestniczył w akcji pomocy robotnikom represjonowanym po [[Czerwiec 1976|protestach w czerwcu 1976]] w Ursusie i [[Wydarzenia radomskie|Radomiu]], był współpracownikiem KOR, a od 1977 KSS „KOR”, w szczególności jego [[Biuro Interwencyjne KSS „KOR”|Biura Interwencyjnego]]. We wrześniu 1977 podpisał Deklarację Ruchu Demokratycznego - dokument programowy opozycji "korowskiej". Był członkiem redakcji pisma "[[Głos (czasopismo)|Głos]]" (od 1977 do sierpnia 1981), współpracował z "[[Robotnik (dwutygodnik KOR)|Robotnikiem]]" i "[[Biuletyn Informacyjny KSS „KOR”|Biuletyn Informacyjnym KSS „KOR”]]". W styczniu 1981 został współpracownikiem Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych przy Krajowej Komisji Porozumiewawczej [[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|NSZZ „Solidarność”]]. W latach 80. był współpracownikiem [[Tygodnik Mazowsze|Tygodnika Mazowsze]]. W 1988 doktoryzował się i podjął pracę na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od stycznia 1989 był członkiem komisji warunków bytowych, pracy i polityki społecznej przy [[Komitet Obywatelski „Solidarność”|Komitecie Obywatelskim]]. Uczestniczył w obradach [[Okrągły Stół (historia Polski)|Okrągłego Stołu]] w zespole ds. gospodarki i polityki społecznej. W latach 1989-1991 ponownie współpracował z Ośrodkiem Prac Społeczno-Zawodowych przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” , a od 1991 do 1993 był doradcą w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej. W latach 1991-1992 był członkiem [[Solidarność Pracy|Solidarności Pracy]]. W latach 1993-2014 pracował w [[Międzynarodowa Organizacja Pracy|Międzynarodowym Biurze Pracy]], w Departamencie Zabezpieczenia Społecznego. W latach 2013-2014 kierował tam Działem Polityki Zabezpieczenia Społecznego, Standardów i Zarządzania. Członek zespołu wspierającego przyjęcie przez Międzynarodową Organizację Pracy w 2012 roku Zalecenia no 202 dotyczącego podstawy zabezpieczenia społecznego (Social Protection Floor). Po powrocie do Polski, w latach 2014-2015 ekspert w Biurze Polityki Społecznej Kancelarii Prezydenta RP. Od 2015 profesor honorowy Hochschule Bonn-Rhein-Sieg oraz wykładowca Collegium Civitas. |
||
Za działalność opozycyjną w PRL został w 2007 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski |
Za działalność opozycyjną w PRL został w 2007 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski<ref>Postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 grudnia 2006 r. o nadaniu orderów. ({{Monitor Polski|rok=2007|numer=23|pozycja=257}})</ref>. |
||
== Przypisy == |
|||
{{Przypisy}} |
|||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
Wersja z 21:18, 12 lip 2020
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Odznaczenia | |
| |
Krzysztof Wacław Hagemejer (ur. 10 września 1951 w Warszawie) – polski ekonomista, współpracownik Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”.
Życiorys
W 1975 ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1976 uczestniczył w akcji pomocy robotnikom represjonowanym po protestach w czerwcu 1976 w Ursusie i Radomiu, był współpracownikiem KOR, a od 1977 KSS „KOR”, w szczególności jego Biura Interwencyjnego. We wrześniu 1977 podpisał Deklarację Ruchu Demokratycznego - dokument programowy opozycji "korowskiej". Był członkiem redakcji pisma "Głos" (od 1977 do sierpnia 1981), współpracował z "Robotnikiem" i "Biuletyn Informacyjnym KSS „KOR”". W styczniu 1981 został współpracownikiem Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych przy Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ „Solidarność”. W latach 80. był współpracownikiem Tygodnika Mazowsze. W 1988 doktoryzował się i podjął pracę na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od stycznia 1989 był członkiem komisji warunków bytowych, pracy i polityki społecznej przy Komitecie Obywatelskim. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w zespole ds. gospodarki i polityki społecznej. W latach 1989-1991 ponownie współpracował z Ośrodkiem Prac Społeczno-Zawodowych przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” , a od 1991 do 1993 był doradcą w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej. W latach 1991-1992 był członkiem Solidarności Pracy. W latach 1993-2014 pracował w Międzynarodowym Biurze Pracy, w Departamencie Zabezpieczenia Społecznego. W latach 2013-2014 kierował tam Działem Polityki Zabezpieczenia Społecznego, Standardów i Zarządzania. Członek zespołu wspierającego przyjęcie przez Międzynarodową Organizację Pracy w 2012 roku Zalecenia no 202 dotyczącego podstawy zabezpieczenia społecznego (Social Protection Floor). Po powrocie do Polski, w latach 2014-2015 ekspert w Biurze Polityki Społecznej Kancelarii Prezydenta RP. Od 2015 profesor honorowy Hochschule Bonn-Rhein-Sieg oraz wykładowca Collegium Civitas.
Za działalność opozycyjną w PRL został w 2007 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].
Przypisy
- ↑ Postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 grudnia 2006 r. o nadaniu orderów. (M.P. z 2007 r. nr 23, poz. 257)
Bibliografia
- Okrągły Stół. Kto jest kim. „Solidarność”. Opozycja, wyd. Myśl, Warszawa 1989
- Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-1989. Tom 1, wyd. Ośrodek KARTA, Warszawa 2000 (biogram autorstwa Zofii Wóycickiej)
- Ludzie związani z prasą podziemną w Polsce 1945–1989
- Urodzeni w 1951
- Członkowie i współpracownicy KOR
- Członkowie i współpracownicy Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”
- Uczestnicy Okrągłego Stołu (strona solidarnościowa)
- Polscy ekonomiści
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)