Ulica Kolejowa w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

Ulica Kolejowa w Warszawie
	Czyste
	; Ulica Kolejowa, widok w kierunku wschodnim
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Przebieg
	Położenie na mapie Warszawy Ulica Kolejowa w Warszawie
	Położenie na mapie Polski Ulica Kolejowa w Warszawie
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Kolejowa w Warszawie
	52°13′30,2″N 20°58′40,3″E/52,225056 20,977861
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 19:51, 30 sie 2021

Ulica Kolejowa – jedna z ulic warszawskiej Woli znajdująca się na osiedlu Czyste. Jest przedłużeniem ul. Prądzyńskiego, biegnąca od skrzyżowania z ul. Sławińską do ul. Towarowej.

Historia

Ulica Kolejowa powstała krótko przed rokiem 1875 jako droga podwalna, powiązana z Okopami Lubomirskiego, od których pochodzi także nazwa jednej z przecznic – ul. Przyokopowej. Linię wałów miejskich przesunięto ówcześnie nieco na zachód tak, by obejmowały infrastrukturę kolejową i torowiska stacji towarowej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Okopy Lubomirskiego zniesiono już po około 10 latach, tworząc zgodną z ich przebiegiem ulicę zwaną Zaokopową, będącą przedłużeniem odcinka dawnej Drogi Królewskiej, czyli obecnej ul. Ignacego Prądzyńskiego, odciętego torami kolejowymi od innych jej części – ulic Nowowiejskiej i Niemcewicza.

Rozwój i dzieje ulicy Zaokopowej związane są nierozerwalnie z istnieniem bocznic i torów Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej; pierwszymi wzniesionymi tutaj obiektami były wielkie hale magazynów kolejowych, budowane od ok. roku 1896 pod nr. 8/10. Proces ich rozbudowy trwał do około roku 1930; ostatecznie wypełniły niemal całą parzystą stronę ulicy. Równocześnie, już przed rokiem 1888 przy Zaokopowej pojawił się pierwszy zakład przemysłowy – warsztaty kotlarskie Bańkowskiego, przejęte pod koniec XIX wieku przez zakłady metalowe "Borman i Szwede" z ul. Srebrnej. Przy ulicy zwanej już od roku 1901 Kolejową działał w latach 1907-1911 znany zakład elektrotechniczny "Bracia Borkowscy", jednak ostatecznie przeniósł się na praski brzeg, na ul. Grochowską. Na opuszczonej posesji i kilku sąsiednich placach pod ogólnym numerem 57 w roku 1920 wybudowano ogromne hale produkcyjne Warszawskiej Spółki Akcyjnej Budowy Parowozów, znanej od 1935 roku jako Wytwórnia Parowozów Spółki Akcyjnej Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich^[1]; owe zabudowania sięgnęły aż do nieistniejącego dziś odcinka ul. Karolkowej. Pierwszy parowóz wybudowany w zakładach na ul. Kolejowej nosił oznaczenie Tr12.

Istotną rolę w okolicy odgrywały firmy powiązane z przemysłem metalowym: pod nr. 37/39 w roku 1904 powstała odlewnia metali W. Ambroziewicza, pod nr. 51 działała założona w roku 1887 niewielka fabryka narzędzi służących do obróbki metali J. Dziewulskiego. Innym zakładem o zbliżonym profilu działającym w bliskiej okolicy była fabryka pił tnących "Gloria" z siedzibą przy ul. Zwrotniczej 8 A. W latach 1905-08 powstały zabudowania elektrowni Towarzystwa Warszawskich Tramwajów, przypisane numeracji ul. Przyokopowej, lecz tarasujące wylot Kolejowej na ul. Grzybowską. Nieco na południe od budynków elektrowni od lat dwudziestych XX wieku działały Warszawskie Zakłady Przemysłowe Wyrobu Drożdży; w zbliżonym okresie u zbiegu z ul. Zwrotniczą powstały przypisane jej numeracji składy opałowe oraz budynki administracyjne górnośląskiego koncernu węglowego "Robur".

Poza dwoma niewielkimi domkami na terenach kolejowych, przy ulicy Kolejowej nigdy nie wzniesiono obiektów mieszkalnych. W roku 1939 straty spowodowane bombardowaniami nie były wielkie. Również powstanie roku 1944 przyniosło nieduże straty, głównie w obrębie elektrowni Towarzystwa Warszawskich Tramwajów oraz Wytwórni Parowozów. W okresie powojennym po nacjonalizacji fabryki parowozów przekształcono ją w Warszawskie Zakłady Maszyn Budowlanych im. Ludwika Waryńskiego (obecnie: Bumar-Waryński); nowa fabryka wchłonęła część dawnej ul. Kolejowej. Końcowy fragment przy elektrowni całkowicie przestał istnieć, odcięty wcześniej przedłużeniem ul. Marcina Kasprzaka. Do lat 80. przetrwał odcinek na terenie zakładów Bumar-Waryński, jednak już wcześniej wytyczono go na nowo nieco na południe, na przedłużeniu początkowego fragmentu.

Po zburzeniu w 2007 budynków Bumaru w ich miejscu powstało osiedle mieszkaniowe 19. Dzielnica^[2].

Przypisy

↑ BogdanB. Pokropiński BogdanB., Parowozy normalnotorowe produkcji polskiej, Warszawa: WKiŁ, 2007, s. 10-11, ISBN 978-83-206-1617-0, OCLC 169707978 .
↑ Tomasz Urzykowski: Jak dzielnica dymiących fabrycznych kominów stała się warszawskim city. [w:] Gazeta Stołeczna [on-line]. gazeta.pl, 9 września 2020. [dostęp 2020-09-12].

Bibliografia

Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 6. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 75. ISBN 83-88372-04-4.

[1] BogdanB. Pokropiński BogdanB., Parowozy normalnotorowe produkcji polskiej, Warszawa: WKiŁ, 2007, s. 10-11, ISBN 978-83-206-1617-0, OCLC 169707978 .

[2] Tomasz Urzykowski: Jak dzielnica dymiących fabrycznych kominów stała się warszawskim city. [w:] Gazeta Stołeczna [on-line]. gazeta.pl, 9 września 2020. [dostęp 2020-09-12].

[1]

[2]

@@ Linia 20: / Linia 20: @@
 }}
-'''Ulica Kolejowa''' – jedna z ulic [[Warszawa|warszawskiej]] [[Wola (Warszawa)|Woli]] znajdująca się na osiedlu [[Czyste (Warszawa)|Czyste]]. Jest przedłużeniem [[Ulica Ignacego Prądzyńskiego w Warszawie|ul. Prądzyńskiego]], biegnącym od skrzyżowania z [[Ulica Sławińska w Warszawie|ul. Sławińską]] do ulicy [[Ulica Towarowa w Warszawie|Towarowej]].
+'''Ulica Kolejowa''' – jedna z ulic [[Warszawa|warszawskiej]] [[Wola (Warszawa)|Woli]] znajdująca się na osiedlu [[Czyste (Warszawa)|Czyste]]. Jest przedłużeniem [[Ulica Ignacego Prądzyńskiego w Warszawie|ul. Prądzyńskiego]], biegnąca od skrzyżowania z [[Ulica Sławińska w Warszawie|ul. Sławińską]] do [[Ulica Towarowa w Warszawie|ul. Towarowej]].
 == Historia ==
-Ulica Kolejowa powstała krótko przed rokiem 1875 jako droga podwalna, powiązana z [[Okopy Lubomirskiego w Warszawie|Okopami Lubomirskiego]], od których pochodzi także nazwa jednej z przecznic – ul. [[Ulica Przyokopowa w Warszawie|Przyokopowej]].
+Ulica Kolejowa powstała krótko przed rokiem 1875 jako droga podwalna, powiązana z [[Okopy Lubomirskiego w Warszawie|Okopami Lubomirskiego]], od których pochodzi także nazwa jednej z przecznic – [[Ulica Przyokopowa w Warszawie|ul. Przyokopowej]]. Linię wałów miejskich przesunięto ówcześnie nieco na zachód tak, by obejmowały infrastrukturę kolejową i torowiska stacji towarowej [[Kolej Warszawsko-Wiedeńska|Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej]]. [[Okopy Lubomirskiego w Warszawie|Okopy Lubomirskiego]] zniesiono już po około 10 latach, tworząc zgodną z ich przebiegiem ulicę zwaną ''Zaokopową'', będącą przedłużeniem odcinka dawnej ''Drogi Królewskiej'', czyli obecnej ul. Ignacego Prądzyńskiego, odciętego torami kolejowymi od innych jej części – ulic [[Ulica Nowowiejska w Warszawie|Nowowiejskiej]] i [[Ulica Juliana Ursyna Niemcewicza w Warszawie|Niemcewicza]].
-Linię wałów miejskich przesunięto ówcześnie nieco na zachód tak, by obejmowały infrastrukturę kolejową i torowiska stacji towarowej [[Kolej Warszawsko-Wiedeńska|Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej]].
-[[Okopy Lubomirskiego w Warszawie|Okopy Lubomirskiego]] zniesiono już po około 10 latach, tworząc zgodną z ich przebiegiem ulicę zwaną ''Zaokopową'', będącą przedłużeniem odcinka dawnej ''Drogi Królewskiej'', czyli obecnej ulicy [[Ulica Ignacego Prądzyńskiego w Warszawie|Prądzyńskiego]], odciętego torami kolejowymi od innych jej części – ulic [[Ulica Nowowiejska w Warszawie|Nowowiejskiej]] i [[Ulica Juliana Ursyna Niemcewicza w Warszawie|Niemcewicza]].
-Rozwój i dzieje ulicy ''Zaokopowej'' związane są nierozerwalnie z istnieniem bocznic i torów [[Kolej Warszawsko-Wiedeńska|Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej]]; pierwszymi wzniesionymi tutaj obiektami były wielkie hale magazynów kolejowych, budowane od ok. roku 1896 pod nr. 8/10. Proces ich rozbudowy trwał do około roku 1930; ostatecznie wypełniły niemal całą parzystą stronę ulicy.
+Rozwój i dzieje ulicy ''Zaokopowej'' związane są nierozerwalnie z istnieniem bocznic i torów [[Kolej Warszawsko-Wiedeńska|Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej]]; pierwszymi wzniesionymi tutaj obiektami były wielkie hale magazynów kolejowych, budowane od ok. roku 1896 pod nr. 8/10. Proces ich rozbudowy trwał do około roku 1930; ostatecznie wypełniły niemal całą parzystą stronę ulicy. Równocześnie, już przed rokiem 1888 przy ''Zaokopowej'' pojawił się pierwszy zakład przemysłowy – warsztaty kotlarskie Bańkowskiego, przejęte pod koniec XIX wieku przez zakłady metalowe ''"Borman i Szwede"'' z [[Ulica Srebrna w Warszawie|ul. Srebrnej]]. Przy ulicy zwanej już od roku 1901 Kolejową działał w latach 1907-1911 znany zakład elektrotechniczny ''"Bracia Borkowscy"'', jednak ostatecznie przeniósł się na praski brzeg, na [[Ulica Grochowska w Warszawie|ul. Grochowską]]. Na opuszczonej posesji i kilku sąsiednich placach pod ogólnym numerem 57 w roku 1920 wybudowano ogromne hale produkcyjne [[Warszawska Spółka Akcyjna Budowy Parowozów|Warszawskiej Spółki Akcyjnej Budowy Parowozów]], znanej od 1935 roku jako Wytwórnia Parowozów Spółki Akcyjnej Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich<ref>{{Cytuj|autor = Bogdan Pokropiński |tytuł = Parowozy normalnotorowe produkcji polskiej |data = 2007 |isbn = 978-83-206-1617-0 |miejsce = Warszawa |wydawca = WKiŁ |s = 10-11 |oclc = 169707978 }}</ref>; owe zabudowania sięgnęły aż do nieistniejącego dziś odcinka [[Ulica Karolkowa w Warszawie|ul. Karolkowej]]. Pierwszy parowóz wybudowany w zakładach na ul. Kolejowej nosił oznaczenie [[Tr12]].
-Równocześnie, już przed rokiem 1888 przy ''Zaokopowej'' pojawił się pierwszy zakład przemysłowy – warsztaty kotlarskie Bańkowskiego, przejęte pod koniec XIX wieku przez zakłady metalowe ''"Borman i Szwede"'' z ul. [[Ulica Srebrna w Warszawie|Srebrnej]].
-Przy ulicy zwanej już od roku 1901 Kolejową działał w latach 1907-1911 znany zakład elektrotechniczny ''"Bracia Borkowscy"'', jednak ostatecznie przeniósł się na praski brzeg, na ul. [[Ulica Grochowska w Warszawie|Grochowską]]. Na opuszczonej posesji i kilku sąsiednich placach pod ogólnym numerem 57 w roku 1920 wybudowano ogromne hale produkcyjne [[Warszawska Spółka Akcyjna Budowy Parowozów|Warszawskiej Spółki Akcyjnej Budowy Parowozów]], znanej od 1935 roku jako Wytwórnia Parowozów Spółki Akcyjnej Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich<ref>{{Cytuj|autor = Bogdan Pokropiński |tytuł = Parowozy normalnotorowe produkcji polskiej |data = 2007 |isbn = 978-83-206-1617-0 |miejsce = Warszawa |wydawca = WKiŁ |s = 10-11 |oclc = 169707978 }}</ref>; owe zabudowania sięgnęły aż do nieistniejącego dziś odcinka ul. [[Ulica Karolkowa w Warszawie|Karolkowej]]. Pierwszy parowóz wybudowany w zakładach na ul. Kolejowej nosił oznaczenie [[Tr12]].
-Istotną rolę w okolicy odgrywały firmy powiązane z przemysłem metalowym: pod nr. 37/39 w roku 1904 powstała odlewnia metali W. Ambroziewicza, pod nr. 51 działała założona w roku 1887 niewielka fabryka narzędzi służących do obróbki metali J. Dziewulskiego. Innym zakładem o zbliżonym profilu działającym w bliskiej okolicy była fabryka pił tnących ''"Gloria"'' z siedzibą przy ul. [[Ulica Zwrotnicza w Warszawie|Zwrotniczej]] 8 A.
+Istotną rolę w okolicy odgrywały firmy powiązane z przemysłem metalowym: pod nr. 37/39 w roku 1904 powstała odlewnia metali W. Ambroziewicza, pod nr. 51 działała założona w roku 1887 niewielka fabryka narzędzi służących do obróbki metali J. Dziewulskiego. Innym zakładem o zbliżonym profilu działającym w bliskiej okolicy była fabryka pił tnących ''"Gloria"'' z siedzibą przy [[Ulica Zwrotnicza w Warszawie|ul. Zwrotniczej]] 8 A. W latach 1905-08 powstały zabudowania [[Elektrownia Tramwajowa na Woli|elektrowni Towarzystwa Warszawskich Tramwajów]], przypisane numeracji ul. Przyokopowej, lecz tarasujące wylot Kolejowej na [[Ulica Grzybowska w Warszawie|ul. Grzybowską]]. Nieco na południe od budynków elektrowni od lat dwudziestych XX wieku działały ''Warszawskie Zakłady Przemysłowe Wyrobu Drożdży''; w zbliżonym okresie u zbiegu z ul. Zwrotniczą powstały przypisane jej numeracji składy opałowe oraz budynki administracyjne górnośląskiego koncernu węglowego ''"Robur"''.
-W latach 1905-08 powstały zabudowania [[Elektrownia Tramwajowa na Woli|elektrowni Towarzystwa Warszawskich Tramwajów]], przypisane numeracji ul. [[Ulica Przyokopowa w Warszawie|Przyokopowej]], lecz tarasujące wylot Kolejowej na ul. [[Ulica Grzybowska w Warszawie|Grzybowską]].
-Nieco na południe od budynków elektrowni od lat dwudziestych XX wieku działały ''Warszawskie Zakłady Przemysłowe Wyrobu Drożdży''; w zbliżonym okresie u zbiegu z ul. [[Ulica Zwrotnicza w Warszawie|Zwrotniczą]] powstały przypisane jej numeracji składy opałowe oraz budynki administracyjne górnośląskiego koncernu węglowego ''"Robur"''.
+Poza dwoma niewielkimi domkami na terenach kolejowych, przy ulicy Kolejowej nigdy nie wzniesiono obiektów mieszkalnych. W roku 1939 straty spowodowane bombardowaniami nie były wielkie. Również powstanie roku 1944 przyniosło nieduże straty, głównie w obrębie [[Elektrownia Tramwajowa na Woli|elektrowni Towarzystwa Warszawskich Tramwajów]] oraz ''Wytwórni Parowozów''. W okresie powojennym po nacjonalizacji fabryki parowozów przekształcono ją w ''Warszawskie Zakłady Maszyn Budowlanych im. Ludwika Waryńskiego'' (obecnie: [[Bumar-Waryński]]); nowa fabryka wchłonęła część dawnej ul. Kolejowej. Końcowy fragment przy elektrowni całkowicie przestał istnieć, odcięty wcześniej przedłużeniem [[Ulica Marcina Kasprzaka w Warszawie|ul. Marcina Kasprzaka]]. Do lat 80. przetrwał odcinek na terenie zakładów [[Bumar-Waryński]], jednak już wcześniej wytyczono go na nowo nieco na południe, na przedłużeniu początkowego fragmentu.
-Poza dwoma niewielkimi domkami na terenach kolejowych, przy ulicy Kolejowej nigdy nie wzniesiono obiektów mieszkalnych. W roku 1939 straty spowodowane bombardowaniami nie były wielkie.
-Również powstanie roku 1944 przyniosło nieduże straty, głównie w obrębie [[Elektrownia Tramwajowa na Woli|elektrowni Towarzystwa Warszawskich Tramwajów]] oraz ''Wytwórni Parowozów''.
-W okresie powojennym po nacjonalizacji fabryki parowozów przekształcono ją w ''Warszawskie Zakłady Maszyn Budowlanych im. Ludwika Waryńskiego'' (obecnie: [[Bumar-Waryński]]); nowa fabryka wchłonęła część dawnej ulicy Kolejowej. Końcowy fragment przy elektrowni całkowicie przestał istnieć, odcięty wcześniej przedłużeniem ul. [[Ulica Marcina Kasprzaka w Warszawie|Kasprzaka]]. Do lat 80. przetrwał odcinek na terenie zakładów [[Bumar-Waryński]], jednak już wcześniej wytyczono go na nowo nieco na południe, na przedłużeniu początkowego fragmentu.
 Po zburzeniu w 2007 budynków Bumaru w ich miejscu powstało osiedle mieszkaniowe 19. Dzielnica<ref>{{Cytuj stronę | url = https://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/7,34905,26285134,wola-zmian-jak-dzielnica-dymiacych-fabrycznych-kominow-stala.html | tytuł = Jak dzielnica dymiących fabrycznych kominów stała się warszawskim city | nazwisko = Urzykowski | imię = Tomasz | data = 9 września 2020 | praca = Gazeta Stołeczna | opublikowany = gazeta.pl | data dostępu = 2020-09-12}}</ref>.
@@ Linia 43: / Linia 35: @@
 == Przypisy ==
 {{Przypisy}}
-== Bibliografia ==
+== Bibliografia ==
 * {{cytuj książkę | nazwisko= Zieliński | imię=Jarosław |tytuł=Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 6 | data=2000 | strony= 75 | wydawca=[[Towarzystwo Opieki nad Zabytkami]] | isbn = 83-88372-04-4}}