Penrhyn (atol): Różnice pomiędzy wersjami
9°00′S 157°58′W/-9,000000 -157,966667| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
źródła/przypisy, akt. |
m WP:SK, drobne techniczne |
||
| Linia 51: | Linia 51: | ||
| style="background: #D1E8FF; color:#000000;"| 226 |
| style="background: #D1E8FF; color:#000000;"| 226 |
||
|} |
|} |
||
Od połowy XX wieku, pomimo wysokiego przyrostu naturalnego, liczba ludności atolu spada. Głównym powodem takiego stanu rzeczy jest emigracja zarobkowa na największa i najludniejszą spośród Wysp Cooka [[Rarotonga|Rarotongę]] oraz do Nowej Zelandii<ref>{{Cytuj |autor = [[Wiesław Maik]] |tytuł = Australia, Oceania, Antarktyda |data = 1998 |data dostępu = 2021-11-28 |isbn = 83-87621-02-1 |wydanie = Wyd. 1 |miejsce = Poznań |wydawca = Wydawn. Kurpisz |s = 191 |oclc = |
Od połowy XX wieku, pomimo wysokiego przyrostu naturalnego, liczba ludności atolu spada. Głównym powodem takiego stanu rzeczy jest emigracja zarobkowa na największa i najludniejszą spośród Wysp Cooka [[Rarotonga|Rarotongę]] oraz do Nowej Zelandii<ref>{{Cytuj |autor = [[Wiesław Maik]] |tytuł = Australia, Oceania, Antarktyda |data = 1998 |data dostępu = 2021-11-28 |isbn = 83-87621-02-1 |wydanie = Wyd. 1 |miejsce = Poznań |wydawca = Wydawn. Kurpisz |s = 191 |oclc = 42656234}}</ref><ref>{{Cytuj |autor = Tadeusz Olszewski |tytuł = Geografia ekonomiczna Australii i Oceanii |data = 1988 |data dostępu = 2021-11-28 |isbn = 83-208-0536-8 |wydanie = Wyd. 2 uaktualnione |miejsce = Warszawa |wydawca = Państwowe Wydaw. Ekonomiczne |s = 343 |oclc = 749373056}}</ref>. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 21:01, 28 lis 2021
 Zdjęcie satelitarne atolu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Terytorium stowarzyszone | |
| Akwen | |
| Archipelag | |
| Powierzchnia |
9,8 km² |
| Populacja (2016) • liczba ludności • gęstość |
|
Położenie na mapie Wysp Cooka  | |
Położenie na mapie Oceanii  | |
| 9°00′S 157°58′W/-9,000000 -157,966667
| |
| |
Penrhyn (nazywany również Tongareva lub Mangarongaro) – atol wchodzący w skład Północnych Wysp Cooka, należący administracyjnie do terytorium zależnego Nowej Zelandii – Wyspy Cooka. Atol stanowi jednocześnie jednostkę administracyjną o takiej samej nazwie.
Atol ma powierzchnię 9,8 km² i otacza lagunę o powierzchni 233 km². Zamieszkany jest przez 226 mieszkańców (dane na 2016 rok). W skład atolu wchodzi 13 większych wysp i kilkadziesiąt drobnych wysepek, z których najważniejsze to: Tokerau, Ruahara, Pokerekere, Tepuka, Atutahi, Mangarongaro, Moananui i Matunga.
Na atolu znajdują się dwie miejscowości: Omoka położona na wyspie Moananui i zamieszkana przez 152 osoby (dane szacunkowe na 2007) oraz Te Tautua położona na wyspie Pokerekere. Na wyspie Moananui znajduje się również lotnisko.
Atol został odkryty w 1788, a w 1864 znaczna część ludności (około 1000 osób) została uprowadzona przez peruwiańskich łowców niewolników i wywieziona do Ameryki Południowej. Od 1888 wraz z innymi wyspami archipelagu stanowi protektorat brytyjski, zwany od 1891 Cook Islands Federation. W 1901 atol wraz z całymi Wyspami Cooka został przekazany Nowej Zelandii. Od początku XX wieku do atolu roszczenia zgłaszały Stany Zjednoczone. W 1980 roku został podpisany traktat pomiędzy Nową Zelandią a Stanami Zjednoczonymi, na mocy którego Stany Zjednoczone uznały zwierzchność Nowej Zelandii nad wyspami.
Demografia
Liczba ludności zamieszkującej atol Penrhyn[1]:
| 1971 | 1976 | 1981 | 1986 | 1996 | 2001 | 2006 | 2011 | 2016 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 612 | 531 | 608 | 497 | 606 | 357 | 255 | 213 | 226 |
Od połowy XX wieku, pomimo wysokiego przyrostu naturalnego, liczba ludności atolu spada. Głównym powodem takiego stanu rzeczy jest emigracja zarobkowa na największa i najludniejszą spośród Wysp Cooka Rarotongę oraz do Nowej Zelandii[2][3].
Przypisy
- ↑ Cook Islands 2016 Census Main Report [online], Ministry of Finance and Economic Management, s. 16 [dostęp 2021-11-26].
- ↑ Wiesław Maik, Australia, Oceania, Antarktyda, Wyd. 1, Poznań: Wydawn. Kurpisz, 1998, s. 191, ISBN 83-87621-02-1, OCLC 42656234 [dostęp 2021-11-28].
- ↑ Tadeusz Olszewski, Geografia ekonomiczna Australii i Oceanii, Wyd. 2 uaktualnione, Warszawa: Państwowe Wydaw. Ekonomiczne, 1988, s. 343, ISBN 83-208-0536-8, OCLC 749373056 [dostęp 2021-11-28].
