Skunksik plamisty
| Spilogale putorius[1] | |||
| (Linnaeus, 1758)[2] | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
skunksik plamisty | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Skunksik plamisty[5], skunks plamisty (Spilogale putorius) – gatunek ssaka z rodziny skunksowatych (Mephitidae).
Występowanie i biotop[edytuj | edytuj kod]
Południowe prowincje kanadyjskie, Stany Zjednoczone (poza Alaską). Zamieszkuje pustynie, lasy, prerie oraz przedmieścia osad ludzkich.
Charakterystyka ogólna[edytuj | edytuj kod]
| Podstawowe dane | |
|---|---|
| Długość ciała | 32-46 cm |
| Długość ogona | 8-16 cm |
| Masa ciała | 125-200 g |
| Dojrzałość płciowa | w 152 dniu życia |
| Ciąża | 31 dni |
| Liczba młodych w miocie |
4-7 |
| Długość życia | do 10 lat |
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Sierść koloru czarnego z poziomymi, białymi pasami na karku i barkach, na bokach ciała białe plamy i ukośne pasy. Sierść jest najdłuższa na ogonie a najkrótsza na głowie. Ogon puszysty o białym końcu.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Skunksiki plamiste żyją pojedynczo, często w opuszczonych norach. Są aktywne głównie nocą, rzadko widuje się je w dzień. Żyją osobno, tylko w czasie godów samiec i samica przebywają razem ze sobą. Rozród odbywa się na przełomie kwietnia i maja. Samica rodzi 4-7 młodych o masie ok. 10 g. Okres laktacji trwa 6-7 tygodni. Przez całe lato, młode podążają za matką.
Skunksiki plamiste są wszystkożerne. Zjadają drobne ssaki, jaja ptasie, gady, płazy i owady. Nie gardzą też pokarmem roślinnym.
W razie zagrożenia wydzielają z gruczołów żółtawą, oleistą wydzielinę, która może zostać rozpryskana w 5-6 porcjach. Unosi ogon i wystrzeliwuje wydzielinę na odległość 3-5 metrów. Okropny i długo utrzymujący się zapach można wyczuć z odległości 1 km. Jeżeli wydzielina trafi w oczy napastnika, powoduje dotkliwy ból i okresową ślepotę. Często jednak spotkanie skunksa z napastnikiem kończy się na ucieczce tego drugiego, bez konieczności użycia cuchnącej wydzieliny.
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Do naturalnych wrogów skunksika należy puchacz wirginijski. Sporadycznie polują na nie wilki, kojoty czy lisy, a także ptaki drapieżne. Ludzie polują na skunksiki dla pozyskania skór, a także dla sportu.
Zagrożenie i ochrona[edytuj | edytuj kod]
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii niskiego ryzyka LC[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Spilogale putorius, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 44. (łac.).
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Spilogale putorius. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 5 czerwca 2009]
- ↑ a b M. Gompper, D. Jachowski, Spilogale putorius, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-06-30] (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 163. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- S. Pennington: Spilogale putorius. Animal Diversity Web. [dostęp 2008-03-28]. (ang.).
- E. Keller, prof. dr. J. Reichholf, G. Steinbach, K. Zub (tłum. z niem.): Leksykon zwierząt: Ssaki cz. 2. Warszawa: Bertelsmann Media Sp. z.o.o., 2001, s. 75. ISBN 83-7227-614-5.