Puchacz wirginijski
Bubo virginianus[1] | |||||
(J. F. Gmelin, 1788) | |||||
![]() | |||||
Systematyka | |||||
Domena | |||||
---|---|---|---|---|---|
Królestwo | |||||
Typ | |||||
Podtyp | |||||
Gromada | |||||
Podgromada | |||||
Infragromada | |||||
Rząd | |||||
Rodzina | |||||
Podrodzina | |||||
Rodzaj | |||||
Gatunek |
puchacz wirginijski | ||||
Synonimy | |||||
| |||||
| |||||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||||
![]() | |||||
Zasięg występowania | |||||
![]() Zasięg występowania bez podgatunku magellanicus, często traktowanego jako odrębny gatunek |
Puchacz wirginijski (Bubo virginianus) – gatunek dużego ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae), zamieszkujący Amerykę Północną i Południową. Teren lęgowy sięga od północnej granicy lasu na Alasce i w Kanadzie, przez Stany Zjednoczone, Meksyk, kraje Ameryki Centralnej. W Ameryce Południowej występuje na terytorium wszystkich państw[3][4].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Puchacz wirginijski zamieszkuje zależnie od podgatunku[5][2][6]:
- B. virginianus algistus – zachodnia Alaska
- B. virginianus lagophonus – środkowa Alaska do północno-wschodniego Oregonu, Idaho i północno-zachodniej Montany
- B. virginianus saturatus – wybrzeża południowo-wschodniej Alaski do wybrzeży północnej Kalifornii
- B. virginianus pacificus – wybrzeża środkowej Kalifornii do północno-zachodniej Kalifornii Dolnej
- B. virginianus subarcticus – zachodnio-środkowa Kanada do północnego Idaho
- B. virginianus pallescens – południowo-zachodnie USA do południowego Meksyku
- B. virginianus pinorum – południowe Idaho do północnej Arizony i północnego Nowego Meksyku
- B. virginianus heterocnemis – północno-wschodnia Kanada do obszaru Wielkich Jezior Północnoamerykańskich
- B. virginianus virginianus – puchacz wirginijski – południowo-wschodnia Kanada do środkowych i wschodnich USA
- B. virginianus elachistus – południowa Kalifornia Dolna
- B. virginianus mayensis – półwysep Jukatan
- B. virginianus mesembrinus – południowy Meksyk do zachodniej Panamy
- B. virginianus nigrescens – Kolumbia do północno-zachodniego Peru
- B. virginianus nacurutu – wschodnia Kolumbia przez region Gujana po północną i wschodnią Brazylię, Argentynę, Boliwię i środkowe Peru
- B. virginianus deserti – północno-wschodnia Brazylia (północno-środkowa Bahia)
- B. virginianus magellanicus – puchacz magellański – środkowe Peru do Ziemi Ognistej; takson o niepewnej pozycji taksonomicznej, przez część systematyków traktowany jako odrębny gatunek[5][7].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]- Wygląd zewnętrzny
- Największa sowa na kontynentach amerykańskich. Upierzenie w zależności od podgatunku występuje w różnych kolorach, od brązowego do jasnoszarego z licznymi ciemnymi plamami i kreskami. Głowa o dużych oczach, czarno obrzeżonych bokach twarzy i dwóch uszach z piór.
- Rozmiary
- długość ciała samca 51 cm, samicy 60 cm; rozpiętość skrzydeł samca 134 cm, samicy 143 cm[2]
- Masa ciała
- samiec 680–1450 g, samica 1000–2500 g[2]
- Zachowanie
- Aktywny głównie o zmierzchu i w nocy, rzadziej w dzień[2]. Łączą się w pary na całe życie. Najczęstszym odgłosem jest wydawany od 3 do 8 razy dźwięk uhu.
- Długość życia
- W niewoli do 38 lat, na wolności przeważnie 13 lat[8].
Środowisko
[edytuj | edytuj kod]Lasy liściaste, mieszane i iglaste. Przebywa w zwartych drzewostanach, zagajnikach, małych laskach, dużych parkach miejskich.
Pożywienie
[edytuj | edytuj kod]Poluje na małe i średnie ssaki (np. szczury, króliki i skunksy) i ptaki (np. inne sowy, krukowate, kaczki) oraz czasami na gady, płazy i duże owady.
Lęgi
[edytuj | edytuj kod]
- Zachowania godowe
- Sezon godowy i lęgowy trwa od stycznia do lutego. Podczas godów samiec o zmierzchu niezbyt głośno pohukuje.
- Gniazdo
- Stare gniazda ptaków drapieżnych lub krukowatych. Gniazduje również w dziuplach drzew, na występach skalnych, a nawet na ziemi lub w starych, opuszczonych budynkach.
- Jaja i wysiadywanie
- Samica składa 2–3 białe jaja (rzadko 5). Wysiaduje wyłącznie samica, samiec w tym czasie dostarcza pożywienie.
- Pisklęta
- Po około 35 dniach wylęgają się młode o gęstym, szarym puchu. Są karmione przez obydwoje rodziców. Młode uczą się latać po okołu siedmiu tygodniach życia. Dojrzałość płciową osiągają po dwóch latach.
Status
[edytuj | edytuj kod]IUCN uznaje puchacza wirginijskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny[3]. IUCN od 2014 roku uznaje puchacza magellańskiego (B. (v.) magellanicus) za odrębny gatunek, również zalicza go do kategorii najmniejszej troski[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bubo virginianus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e Holt, W., Berkley, R., Deppe, C., Enríquez Rocha, P., Petersen, J. L., Rangel Salazar, J. L., Segars, K. P., Wood, K. L.: Great Horned Owl (Bubo virginianus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. [dostęp 2014-11-05]. (ang.).
- ↑ a b c Bubo virginianus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Bubo magellanicus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-03-28] (ang.).
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Owls. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-03-28]. (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Striginae Leach, 1820 - puszczyki (Wersja: 2020-11-15). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-03-28].
- ↑ Holt, W., Berkley, R., Deppe, C., Enríquez Rocha, P., Petersen, J. L., Rangel Salazar, J. L., Segars, K. P., Wood, K. L.: Magellanic Horned Owl (Bubo magellanicus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. [dostęp 2014-11-05]. (ang.).
- ↑ Great Horned Owl (Bubo virginianus) - Information, Pictures, Sounds - The Owl Pages [online], www.owlpages.com [dostęp 2017-11-26] (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- Opis gatunku na Animal Diversity Web (ang.)