Stacja Polarna UAM

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stacja Polarna „Petuniabukta”
Polar Station "Petuniabukta"
Ilustracja
Budynki Stacji Polarnej „Petuniabukta” Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza na Spitsbergenie
Przynależność państwowa

 Polska

Organizacja macierzysta

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Data założenia

1984

Położenie na mapie Svalbardu
Mapa konturowa Svalbardu, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Stacja Polarna „Petuniabukta””
Położenie na mapie Arktyki
Mapa konturowa Arktyki, na dole znajduje się punkt z opisem „Stacja Polarna „Petuniabukta””
Ziemia78°41′09″N 16°27′25″E/78,685833 16,456944
Strona internetowa

Stacja Polarna „Petuniabukta” Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu – sezonowa polska stacja badawcza na Spitsbergenie, położona nad Zatoką Petunia, w północnej części Billefjordu, w centralnej części wyspy Spitsbergen w archipelagu Svalbard.

Skottehytta – do 2009 roku pełniła funkcję siedziby Stacji Polarnej UAM

Pierwsza wyprawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na Spitsbergen odbyła się w 1984 roku. W latach 1984-1989 realizowano projekt badawczy skupiający się na wykonaniu mapy geomorfologicznej Petuniabukta[1]. W latach 90. badania kontynuowano w obszarze Polskiej Stacji Polarnej Hornsund. W roku 2000 rozpoczęto nowy cykl badań w obrębie Zatoki Petunia. Do 2009 roku Uniwersytet korzystał z traperskiej chaty Skottehytta, zlokalizowanej przy wschodnich brzegach Zatoki Petunia. Po 2009 roku czyniono wiele starań, aby zbudować własną stację polarną. Ostatecznie negocjacje z władzami norweskimi zakończyły się tymczasową zgodą na budowę dwóch domków o powierzchni 10 m² każdy. 8 lipca 2011 roku polski statek MS Horyzont II, transportujący elementy nowej poznańskiej stacji, dotarł do Zatoki Petunia. Budowa stacji przeprowadzona została przez załogę XVI Wyprawy Polarnej UAM. Konstrukcję rozpoczęto 9 lipca, zakończono natomiast 25 lipca 2011 roku. W sezonie letnim 2015, podczas jubileuszowej XX Wyprawy Polarnej UAM, Stacja została przeniesiona na zachodnie wybrzeże Zatoki Petunia. Jednocześnie, poprzez budowę kolejnego domku, dwukrotnie zwiększyła się jej powierzchnia użytkowa[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zbigniew Zwoliński (red.): Dawne i współczesne geoekosystemy Spitsbergenu. Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2013, s. 205-243. ISBN 978-83-63400-54-5.
  2. Home. www.polar.amu.edu.pl. [dostęp 2015-08-18].