Stacje Zborne Oficerów w PSZ

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Stacje Zborne Oficerów w PSZ – jednostki powstałe na polecenie generała Władysława Sikorskiego, grupujące rezerwy oficerów Polskich Sił Zbrojnych. Jednocześnie przede wszystkim służyły one za miejsce izolacji, odosobnienia dla oficerów i osób cywilnych niewygodnych dla Sikorskiego, których osadzano w nich bez wyroków sądowych. Pierwszy taki obóz utworzono we Francji w Cerizay zwanym Serezą – Berezą (ze względu na fonetyczne podobieństwo do Berezy Kartuskiej). Po upadku Francji rozkazem gen. Mariana Kukiela p.o. Dowódcy Obozów i Oddziałów Wojska Polskiego w Szkocji z dnia 11 sierpnia 1940 roku stworzono analogiczny obóz na szkockiej wyspie Bute, zwanej przez Polaków Wyspą Węży, w miejscowości Rothesay. Osoby tam przebywające nie mogły opuszczać wyspy bez zezwolenia komendanta obozu – stacji zbornej. Przebywała tam między innymi Aleksandra Piłsudska żona marszałka Józefa Piłsudskiego, generał Stefan Dąb-Biernacki i były premier Marian Zyndram-Kościałkowski[1].

Niechlubną kartę historii Polskich Sił Zbrojnych zakończyła interpelacja dwóch posłów Labour Party (Henry Morrison i Gerard McKinney) w parlamencie brytyjskim, po której rząd nakazał likwidację obozów w czerwcu 1942 roku[2].

Ośrodek w Cerizay[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Ośrodek Oficerski w Cerizay.

Pierwszy ośrodek utworzony został rozkazem ministra spraw wojskowych z 22 listopada 1939 w Cerizay k. Angers we Francji. Była to jednostka wojskowa dla nadwyżek oficerów Wojska Polskiego, dla których w tej fazie reorganizacji polskiej armii nie było przydziałów oraz dla „nieprawomyślnych” i „sprawców klęski wrześniowej”[3].

Ośrodek na wyspie Bute[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Stacja Zborna Oficerów Rothesay.

Po klęsce Francji ośrodek został ewakuowany do Rothesay na wyspie Bute w Szkocji, gdzie funkcjonował pod nazwą Stacja Zborna Oficerów. Obozy odosobnienia PSZ mieściły się w Rothesay i Tignabruich i podlegały gen. Dembińskiemu[4]. Przez obóz w Rothesay przeszło ok. 1500 oficerów, w tym ok. 20 generałów, a przez obóz w Tignabruich – ok. 200 oficerów[4]. Komendantem stacji był gen. bryg. Bolesław Jatelnicki-Jacyna, a podobozu w Tignabruich płk Władysław Spałek.

Osadzeni oficerowie pobierali niższą gażę, kwaterowali prywatnie i mogli poruszać się wyłącznie za zezwoleniem komendanta garnizonu.

Protesty parlamentarzystów brytyjskich w Izbie Gmin spowodowały likwidację obozów. Wiosną 1942 roku rozesłano oficerów na różne kursy, przeszkolenia i staże. Na wyspie Bute pozostali jedynie oficerowie starzy i chorzy[5].

13 września 1940 roku zorganizowano też obóz dla skazanych i ukaranych dyscyplinarnie[6]. Obóz mieścił się początkowo w Kingledoors (Lanarkshire), a 23 listopada przeniesiony został do Shinafoot, a następnie do Abernethy. Z chwilą utworzenia oddziału polskiego przy brytyjskim więzieniu w Coatdyke obóz uległ likwidacji[5]. Obóz miał charakter karny, osadzeni traktowani byli surowo, niekiedy brutalnie[7][8].

Osoby internowane w obozie[edytuj | edytuj kod]

 Zobacz też kategorię: Oficerowie PSZ internowani na wyspie Bute.

Wśród osób internowanych na Bute znaleźli się:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Obozy generała Sikorskiego [online], kuriergalicyjski.com [dostęp 2018-08-11] (pol.).
  2. ↑ Wstydliwa karta w historii Polski – milczano o tym przez lata – WP Wiadomości [online], wiadomosci.wp.pl [dostęp 2018-03-13] (pol.).
  3. ↑ Zuziak 2013 ↓, s. 69.
  4. ↑ a b Biegański 1967 ↓, s. 51.
  5. ↑ a b Biegański 1967 ↓, s. 52.
  6. ↑ W tym również za choroby weneryczne; według Sikorskiego choroba ta równa była dezercji. Za: https://dobroni.pl/n/obozy-sikorskiego/4188.
  7. ↑ Sławomir Koper, Polskie piekiełko. Obrazy z życia elit emigracyjnych.
  8. ↑ https://dobroni.pl/n/obozy-sikorskiego/4188 https://kuriergalicyjski.com/historia/upamietnienia/2446-obozy-generaa-sikorskiego?showall=&start=1.
  9. ↑ Jerzy Konieczny, Tadeusz Malinowski, Mała encyklopedia lotników polskich, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa, 1983, ISBN 83-206-0337-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990, s. 43. ISBN 83-03-02923-1.
  • Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
  • Janusz Zuziak: Wojsko Polskie we Francji 1939–1940. Organizacja i działania bojowe. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2013. ISBN 978-83-7399-580-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stacje_Zborne_Oficerów_w_PSZ&oldid=72306197”