Jerzy Ferek-Błeszyński

Jerzy Ferek-Błeszyński
tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia	14 kwietnia 1888 Bielany
Data i miejsce śmierci	1946 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1914–1946
Siły zbrojne	Legiony Polskie Wojsko Polskie (II RP) Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	5 Pułk Piechoty 5 Pułk Piechoty Legionów Przemyski OW Grupa Odsieczy Lwowa GO „Ostrołęka” Dywizja Ochotnicza 1 Armia Wojsko Litwy Środkowej Generalny Inspektorat Piechoty Inspektorat Szkół Wojskowych Oddział II SG Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych Stacja Zborna Oficerów Rothesay
Stanowiska	dowódca batalionu piechoty szef sztabu okręgu wojskowego dowódca GO dowódca brygady piechoty szef oddziału sztabu armii szef sztabu Wojsk LŚ oficer sztabu Insp. Szkół Wojsk. szef Oddziału II SG szef departamentu attaché wojskowy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Jerzy Seweryn Witold Ferek-Błeszyński (ur. 14 kwietnia 1888 w Bielanach, zm. w 1946 w Poznaniu) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego, szef Oddziału II Sztabu Generalnego (1926), wiceminister wyznań religijnych i oświecenia publicznego.

Życiorys

Ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie w 1907, następnie studiował filologię romańską na Uniwersytecie Jagiellońskim, a także w Collège de France. Od 1911 do 1914 działał w Związku Strzeleckim.

16 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Był m.in. adiutantem 5 Pułku Piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie.

Od 1 listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. Był dowódcą batalionu w 5 Pułku Piechoty Legionów, a następnie szefem sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego Przemyśl oraz szefem sztabu Grupy Odsieczy Lwowa. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził m.in. Grupą Operacyjną „Ostrołęka” i I Brygadą w Dywizji Ochotniczej.

W latach 1920-1921 był szefem Oddziału III Sztabu 1 Armii, a potem szefem sztabu Wojska Litwy Środkowej. W październiku 1921 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej (Ecole Superieure de Guerre) w Paryżu. Do kraju wrócił w styczniu 1924. W marcu 1924 przeniesiony z Generalnego Inspektoratu Piechoty do Inspektoratu Szkół Wojskowych na stanowisko I oficera sztabu.

W latach 20. był członkiem Wojskowego Klubu Samochodowego i Motocyklowego. Po przewrocie majowym przez kilka miesięcy pełnił obowiązki szefa Oddziału II Sztabu Generalnego. Z dniem 1 września 1926 roku został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisko szefa Biura Inspekcji. 30 czerwca 1927 mianowany został szefem Departamentu I Piechoty M.S.Wojsk. 18 lutego 1928 został zwolniony ze stanowiska szefa departamentu.

W okresie od 14 lutego 1928 do 5 stycznia 1936 był attaché wojskowym w Paryżu. Od 6 stycznia 1939 roku pozostawał w stanie nieczynnym bez prawa do poborów. W tym okresie piastował urząd wiceministra wyznań i oświecenia publicznego.

Podczas kampanii 1939 został wyznaczony przez marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza dowódcą dywizji polskiej we Francji, objął stanowisko p.o. komendanta Camp de Coëtquidan, jednak już od listopada 1939 pozostawał bez przydziału. Władysław Sikorski traktował go jako osobistego wroga. Po ewakuacji do Anglii, do stycznia 1942 osadzony był w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay, na wyspie Bute, Szkocja. Ze względu na zły stan zdrowia zwolniony z obozu w styczniu 1942 i przeniesiony w stan nieczynny. Powrócił do Polski w kwietniu 1946 i wkrótce zmarł.

Awanse

• podporucznik – 10 października 1914
• porucznik – 5 marca 1915
• podpułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• tytularny generał brygady – 1 stycznia 1939

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari 20 maja 1921
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie „za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny” (po raz drugi 12 lipca 1921 roku, po raz 2 i 3 w 1922)
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
• Komandor Legii Honorowej (Francja, 1936)
• Oficer Legii Honorowej (Francja)

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
• H. P Kosk, Generalicja polska, t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
• J. Łukasiewicz, Dyplomata w Paryżu 1936 – 1939, oprac. W. Jędrzejewicz, H. Bułhak, Warszawa 1995