Przejdź do zawartości

Stanisław Brych

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Brych
ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

30 lipca 1887
Duszniki

Data i miejsce śmierci

7 czerwca 1933
Iwonicz

Przebieg służby
Lata służby

1904–1933

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

7 Pułk Strzelców Wielkopolskich,
55 Pułk Piechoty,
2 Pułk Strzelców Podhalańskich
PKU Sanok

Stanowiska

dowódca batalionu
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości

Stanisław Brych (ur. 30 lipca 1887 w Dusznikach, zm. 7 czerwca 1933 w Iwoniczu) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 lipca 1887 w Dusznikach (powiat Szamotuły) jako syn Franciszka i Jadwigi z domu Turkota[1].

Służył w Armii Cesarstwa Niemieckiego od 4 października 1904 do końca I wojny światowej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego 12 listopada 1918 jako oficer. Brał udział w powstaniu wielkopolskim. Od lutego 1919 dowódca oddziału rekrutów w Rakoniewicach w ramach Grupy Zachodniej, od marca 1919 służył w Komendzie Etapy w Grodzisku Wielkopolskim. Od 7 kwietnia do 4 października 1919 pełnił funkcję dowódcy I batalionu w 7 pułku strzelców wielkopolskich. Awansowany do stopnia podporucznika 15 listopada 1919. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. Od 1923 był przydzielony do 55 pułku piechoty[4] jako oficer nadetatowy[5]. W 1924 służył w batalionie szkolnym nr 7[6]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[7]. Przydzielony do 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku pełnił w nim w 1928 funkcję dowódcy II batalionu zapasowego[8]. Z dniem 1 czerwca 1931 został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[9][10][11], które sprawował do końca życia[1].

Zmarł 7 czerwca 1933 w Iwoniczu wskutek ogólnego zakażenia[1][12]. Został pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Poznaniu 10 czerwca 1933[1] (kwatera V, miejsce 251)[13].

Jego żoną od 2 października 1922 była, pochodząca ze wsi Adolfowo, Stefania z domu Opaska[1] (wzgl. Franciszka). Ich dziećmi byli: Urszula (ur. i zm. 1922) i Henryk (1922–1998).

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Księga zgonów (1932–1939). Parafia Wojskowa Rzymskokatolicka w Sanoku. s. 2 (poz. 4).
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 415.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 359.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 281.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 257.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1378.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 183.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 102.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 4.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 523.
  11. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty - 1 lipiec 1933 r.. Warszawa: 1933, s. 24.
  12. ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 41, 26 stycznia 1934. 
  13. ↑ Stanisław Brych. Cmentarze Miasta Poznania. [dostęp 2015-05-27].
  14. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Brych&oldid=69885474”