Stanisław Dmowski (prawnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Dmowski
Data i miejsce urodzenia

5 listopada 1926
Dmochy

Data i miejsce śmierci

3 lutego 2007
Warszawa

Zawód, zajęcie

prawnik

Alma Mater

Katolicki Uniwersytet Lubelski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Grób Stanisława Dmowskiego na cmentarzu komunalnym Północnym

Stanisław Dmowski (ur. 5 listopada 1926 w Dmochach, zm. 3 lutego 2007 w Warszawie) – polski prawnik, sędzia, orzekający m.in. w Izbie Cywilnej Sądu Najwyższego (1972–1996), autor publikacji prawniczych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1952 ukończył studia prawnicze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1951 był aplikantem sądowym w ramach Sądu Wojewódzkiego w Lublinie. W 1952 został asesorem, a w 1953 sędzią Sądu Powiatowego w Lublinie. W tym samym roku został przewodniczącym Wydziału Zamiejscowego w Janowie Lubelskim Sądu Powiatowego w Kraśniku i wiceprezesem tego Sądu. W 1955 objął stanowisko sędziego Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze. W 1968 przeszedł na delegację do Departamentu Nadzoru Sądowego Ministerstwa Sprawiedliwości.

W maju 1972 uchwałą Rady Państwa został powołany na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego, pełnił od 1984 funkcję przewodniczącego wydziału problemowego. Był również rzecznikiem Sądu Dyscyplinarnego Wyższego i Najwyższego Sądu Dyscyplinarnego. Od maja do września 1995 tymczasowo kierował Izbą Cywilną, gdy prezes SN Stanisław Rudnicki pełnił obowiązki pierwszego prezesa Sądu Najwyższego. W listopadzie 1996 przeszedł w stan spoczynku, pozostając jednocześnie pracownikiem Biura Orzecznictwa i następnie Biura Studiów i Analiz SN.

Specjalizował się w prawie cywilnym. Był autorem i współautorem licznych publikacji naukowych, m.in. wielokrotnie wznawianego komentarza do części ogólnej kodeksu cywilnego (wraz z sędzią Stanisławem Rudnickim)[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]