Stanisław Romański (organmistrz)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Stanisław Romański (ur. 7 maja 1832 w Lublinie, zm. 25 grudnia 1895 tamże[1][2]) – polski organmistrz, budowniczy organów i fortepianów.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Macieja Romańskiego[1], organisty kościoła św. Ducha w Lublinie, i Łucji z d. Wysockiej[2]. Wykształcenie muzyczne zdobywał pod kierunkiem ojca i Franciszka Synka[1][2]. Terminował w zakładzie lubelskiego organmistrza Wilhelma Weiricha[2]. Początkowo działał jako nauczyciel muzyki[1]. W 1851 roku założył w Lublinie zakład budowy organów, w 1882 roku przeniesiony do Krasnegostawu, w 1887 roku do Warszawy, a od 1889 roku ponownie działający w Lublinie[1]. Pod koniec życia prowadził zakład wspólnie z synem Stefanem[1][2].
W 1855 roku wyremontował zniszczone przez ulewę organy katedry lubelskiej, które następnie w 1868 roku rozbudował, powiększając je do 25 głosów przez wbudowanie drugiego manuału[1][2]. Wyremontował też organy w lubelskim kościele św. Ducha (1872) i wstawił organy do kościoła Rozesłania św. Apostołów w Chełmie (1875)[2]. Zbudował i rozbudował kilkadziesiąt organów na Lubelszczyźnie, Zamojszczyźnie i Sandomierszczyźnie[1], m.in. w Wojsławicach (1859), Skierbieszowie (1860), Wąwolnicy (1861), Jankowicach Kościelnych (1865) i Goraju (1867)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 445. ISBN 978-83-224-0837-7.
- ↑ a b c d e f g h Słownik biograficzny miasta Lublina. T. 2. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 1993, s. 213–214. ISBN 83-227-0917-X.