Stanisław Świacki

Stanisław Świacki
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	7 marca 1867 ; Kliczów
Data i miejsce śmierci	1954 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1884–1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	11 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Stanisław Świacki, ros. Станислав Феликсович Свяцкий, ur. 23 lutego^?/7 marca 1867 w Kliczowie, zm. 1954 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Stanisław Świacki urodził się 7 marca 1867 roku w majątku Kliczów, w ówczesnej guberni mohylewskiej, w rodzinie Feliksa, obywatela ziemskiego, i Anny z domu Deboy-Dewoyna^[1]. 8 maja 1884 roku, po ukończeniu pięciu klas gimnazjum w Mohylewie, wstąpił do Wileńskiej Szkoły Piechoty Junkrów. Zawodową służbę wojskową rozpoczął w 161 Aleksandropolskim Pułku Piechoty, a kontynuował w 214 Mokszańskim Pułku Piechoty, a później 189 Izmailskim Pułku Piechoty. W 1910 roku ukończył Oddział Kozacki Oficerskiej Szkoły Strzeleckiej (ros. Офицерская стрелковая школа „успешно”, казачий отдел) w Oranienbaum (obecnie Łomonosow)^[2]. Od 17 lipca 1915 roku do 18 lutego 1917 roku dowodził 191 Largo-Kagulskim Pułkiem Piechoty, a następnie objął dowództwo II Brygady 188 Dywizji Piechoty, która została sformowana w styczniu 1917 roku, w Rumunii, w składzie XXIV Korpusu. 24 października 1917 roku 188 Dywizja Piechoty została rozformowana, a on sam (7 października) przydzielony do Rezerwy oficerów przy Sztabie Odeskiego Okręgu Wojskowego.

7 kwietnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. 21 lipca 1919 roku otrzymał przydział do Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie, a trzy dni później do Armii gen. Hallera^[3]. Od 21 września do 17 listopada 1919 roku dowodził 11 Dywizją Piechoty. W 1920 roku w Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Potem krótko w Centralnej Komisji Kontroli Stanów^[4]. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[5]. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika^[6]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[7]. Na emeryturze mieszkał w Warszawie, a następnie w Wilnie^[8]^[9]^[10]. Zmarł w 1954 roku w Warszawie^[11].

Stanisław Świacki był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego związku miał dwóch synów: Leonida i Pawła, natomiast z drugiego małżeństwa syna Michała i córkę Ewę. Paweł Świacki (1899-1969), inżynier budownictwa poślubił Rosjankę, wywodzącą się z rodów syberyjskich kupców-milionerów, Uszkowów i Donskich. Z tego związku 24 listopada 1931 roku narodził się Światosław Świacki, mieszkający w Petersburgu, wybitny tłumacz literatury polskiej, laureat Nagrody im. Andrzeja Drawicza (2002) i nagrody Ambasador Polszczyzny poza Granicami Kraju (6 maja 2011), redaktor „Gazety Petersburskiej”^[12].

Awanse

podporucznik (Подпоручик) – 9 kwietnia 1890
porucznik (Поручик) – 9 kwietnia 1894
sztabskapitan (Штабс-капитан) – 6 maja 1900
kapitan (Капитан) – 9 kwietnia 1902
podpułkownik (Подполковник) – 26 lutego 1910
pułkownik (Полковник) – 1 lutego 1915 ze starszeństwem z 23 września 1914
generał brygady (Генерал-майор) – 31 maja 1917^[13]
generał podporucznik – zatwierdzony 1 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920
generał brygady – 26 października 1923 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[14]

Ordery i odznaczenia

Order św. Stanisława kl. 2 21 lutego 1910
Order św. Anny kl. 3 – 1906
Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 3 – 6 maja 1916
Order św. Jerzego kl. 4 – 24 kwietnia 1915
Order św. Włodzimierza z Mieczami i Kokardą kl. 4 – 21 maja 1915
Złota szabla „Za dzielność” – 10 listopada 1915

Przypisy

↑ Zdzisław Nicman, Stanisław Świacki ..., s. 18, Alexey Likhotvorik, Свяцкий Станислав Феликсович i Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330.
↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że była to kozacka szkoła junkrów w Orenburgu.
↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 81 z 31 lipca 1919 roku, poz. 2838 i 2839. Według Piotra Staweckiego Słownik biograficzny ..., s. 330 generał Świacki został przyjęty do Wojska Polskiego 7 lipca 1919 roku, a w Armii generała Józefa Hallera pełnił obowiązki adiutanta dowódcy Dywizji Instrukcyjnej, generała Tranie, a następnie dowódcy 6 Dywizji Strzelców, generała Champeaux.
↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 40), MSWojsk, 27 października 1920, s. 1091 .
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 71, natomiast Piotr Stawecki Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że przeniesienie w stan spoczynku nastąpiło w 1923 roku.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1577.
↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1406.
↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 880.
↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że generał Świacki zmarł w 1945 roku.
↑ Grzegorz Wiśniewski, Światosław Świacki.
↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że Stanisław Świacki awansował na kapitana w 1905 roku, a na generała majora w 1918 roku.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 322.

Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
Zdzisław Nicman, Stanisław Świacki. W 45. rocznicę śmierci, Gazeta Stołeczna nr 119 z 24 maja 1999 roku, s. 18.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
Grzegorz Wiśniewski, Światosław Świacki, Pisarze.pl E-tygodnik literacko-artystyczny Nr 6/15 (236) z 5 sierpnia 2013, ISSN 2084-6983 [1].
Alexey Likhotvorik, Свяцкий Станислав Феликсович, „Kartoteka projektu Armia rosyjska w Wielkiej Wojnie”, [2].

[1] Zdzisław Nicman, Stanisław Świacki ..., s. 18, Alexey Likhotvorik, Свяцкий Станислав Феликсович i Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330.

[2] Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że była to kozacka szkoła junkrów w Orenburgu.

[3] Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 81 z 31 lipca 1919 roku, poz. 2838 i 2839. Według Piotra Staweckiego Słownik biograficzny ..., s. 330 generał Świacki został przyjęty do Wojska Polskiego 7 lipca 1919 roku, a w Armii generała Józefa Hallera pełnił obowiązki adiutanta dowódcy Dywizji Instrukcyjnej, generała Tranie, a następnie dowódcy 6 Dywizji Strzelców, generała Champeaux.

[4] „Dziennik Personalny” (R.1, nr 40), MSWojsk, 27 października 1920, s. 1091 .

[5] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.

[6] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 71, natomiast Piotr Stawecki Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że przeniesienie w stan spoczynku nastąpiło w 1923 roku.

[7] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.

[8] Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1577.

[9] Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1406.

[10] Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 880.

[11] Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że generał Świacki zmarł w 1945 roku.

[12] Grzegorz Wiśniewski, Światosław Świacki.

[13] Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 330 podał, że Stanisław Świacki awansował na kapitana w 1905 roku, a na generała majora w 1918 roku.

[14] Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 322.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]