Stefan Katzy

Dodaj linki
To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Katzy
Ilustracja
Stefan Katzy (1934)
Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1906
Hajduki Wielkie

Data i miejsce śmierci

24 kwietnia 1949
Chorzów

Obywatelstwo

niemieckie, polskie

Wzrost

167 cm[1]

Pozycja

napastnik, boczny obrońca, pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1920–1925 Ruch Chorzów
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1926–1935 Ruch Chorzów 166 (17)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1933–1934 Śląsk 2 (0)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Stefan Katzy (ur. 16 grudnia 1906 w Hajdukach Wielkich, zm. 24 kwietnia 1949 w Chorzowie) – polski piłkarz[1].

Przez całą karierę piłkarską był związany z Ruchem Chorzów, którego był wychowankiem. Mając czternaście lat trafił do drużyny juniorów, zaś do zespołu seniorów został włączony w sezonie 1926. W barwach Ruchu grał przez dziesięć sezonów i zdobył w tym czasie trzykrotnie mistrzostwo Polski (1933, 1934, 1935). W latach 1931–1933 pełnił funkcję kapitana zespołu[2].

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Stefan Katzy urodził się 16 grudnia 1906 roku w Hajdukach Wielkich. Treningi w juniorach Ruchu Chorzów rozpoczął w 1920 roku. Był wszechstronnym zawodnikiem, gdyż mógł występować na pozycji napastnika, lewego i prawego obrońcy oraz pomocnika[3]. W styczniu 1926 roku Katzy zagrał jako środkowy napastnik w finałowym meczu o Puchar Stanisława Fliegera sezonu 1925/1926. Ruch pokonał drużynę 06 Załęże (3:2, 10 stycznia 1926 roku) i jako najlepsza drużyna ze Śląska zakwalifikował się do rozgrywek o Puchar Polski[4][5]. Katzy wystąpił w przegranym meczu półfinałowym przeciwko Wiśle Kraków (1:0, 4 lipca 1926)[6]. W rozgrywkach śląskiej A klasy, które zakończyły się dwa tygodnie po meczu o Puchar Polski, Ruch zajął pierwsze miejsce i reprezentował region w Mistrzostwach Polski[7]. Katzy zagrał w dwóch przegranych spotkaniach z Wartą Poznań (6:0, 29 sierpnia 1926 roku i 2:4, 19 września 1926 roku) oraz zremisowanym meczu przeciwko Klubowi Turystów Łódź (2:2, 21 października 1926 roku)[6]. W grudniu Ruch tryumfował w drugiej edycji Pucharu Stanisława Fliegera. W finałowym meczu pokonał 06 Załęże (4:2 pd., 8 grudnia 1926 roku), zaś jedną z bramek strzelił Katzy[8][7].

W sezonie 1927 Ruch zajął dwunaste miejsce w rozgrywkach ligowych[10]. Katzy wystąpił we wszystkich dwudziestu sześciu meczach ligowych i pełnił rolę napastnika bądź pomocnika[9]. Z dorobkiem czternastu bramek był najlepszym strzelcem zespołu[11]. W przegranym spotkaniu z ŁKS–em Łódź (1:3, 21 kwietnia 1927 roku) został wystawiony na lewym skrzydle w miejsce Karola Frosta, co spotkało się z krytyką ze strony prasy. Występ piłkarza skomentowano słowami: Nigdy (...) swego stanowiska nie pilnował, a przy oddawaniu piłki ustawiał się odwrotnie, kopiąc prawą nogą jakby lewą nie umiał. Stawianie Katzego na lewe skrzydło w miejsce Frosta jest największym błędem kierownictwa[12]. W grze przeciwko Warszawiance (0:0, 1 maja 1927 roku) Katzy przestrzelił rzut karny[13]. Spotkanie rozpoczął jako ofensywny zawodnik, jednak dokończył je jako obrońca[14]. W maju zapoczątkował trwającą do czerwca serię sześciu kolejnych ligowych meczów ze strzelonym golem. W wygranym meczu z Polonią Warszawa (6:2, 7 sierpnia 1927 roku) zdobył cztery bramki, jednak pojedynek zweryfikowano jako walkower na korzyść przyjezdnych. W rewanżowym meczu z ŁKS–em Łódź (6:2, 9 października 1927 roku) oraz zremisowanym pojedynku z Legią Warszawa (1:1, 16 października 1927 roku) zastąpił w obronie Pawła Kutza[9].

Ruch Chorzów przed meczem z Wisła Kraków (4:1, 29 kwietnia 1934 roku). Katzy pierwszy z prawej w dolnym rzędzie.

W sezonie 1928 Ruch zakończył rozgrywki ligowe na dwunastym miejscu w tabeli[15]. Katzy zagrał w dwudziestu trzech meczach ligowych w pełnym wymiarze czasowym i strzelił trzy bramki. W pierwszych czterech kolejkach sezonu wystąpił na pozycji napastnika, zaś resztę spotkań rozegrał jako pomocnik lub obrońca[9]. Po przegranym meczu Ruchu z Polonią Warszawa (1:2, 15 kwietnia 1928 roku), prasa wskazała Katzego jako winnego porażki. Miał demobilizować piłkarzy Ruchu „flegmatyczną” grą, zbyt dużą liczbą dryblingów i częstymi stratami piłek[16]. W przegranym spotkaniu przeciwko Warcie Poznań (1:0, 24 czerwca 1928 roku) zdobył bramkę samobójczą[17].

W sezonie 1929 Ruch zajął na zakończenie rozgrywek dziesiąte miejsce w tabeli[18]. Katzy zagrał w dwudziestu czterech spotkaniach ligowych w pełnym wymiarze czasowym i zaczął pełnić od początku sezonu rolę obrońcy[19]. W meczu przeciwko Garbarni Kraków (1:1, 21 kwietnia 1929 roku) Katzy strzelił głową bramkę samobójczą[20]. W spotkaniu z 1. FC Katowice (1:1, 15 września 1929 roku) sprokurował w pierwszej połowie rzut karny. W piętnastej minucie meczu Katzy przewrócił się we własnym polu karnym i złapał piłkę w ręce, której wcześniej po strzale rywali nie dosięgnął bramkarz Herman Kremer[21].

W sezonie 1930 Ruch zakończył rozgrywki ligowe na ósmym miejscu[22]. Katzy wystąpił w dwudziestu jeden meczach ligowych[23].

W sezonie 1931 Ruch zajął na zakończenie sezonu piąte miejsce w tabeli ligowej[22]. Katzy zagrał w dziewiętnastu kolejkach ligowych[24]. W przegranym spotkaniu z Cracovią (4:1, 28 czerwca 1931 roku) został wykluczony z boiska za nieodpowiednią formę protestu po straconej bramce[25]. Katzy przejął po Józefie Sobocie funkcję kapitana drużyny i sprawował ją przez trzy sezony[2].

W sezonie 1932 Ruch przegrał trzy ostatnie spotkania ligowe, przez co zajął w tabeli siódme miejsce[22]. Katzy wystąpił w dwunastu meczach ligowych[26].

W sezonie 1933 Ruch zdobył mistrzostwo Polski[27]. Katzy zagrał w dziewiętnastu kolejkach ligowych. Jedynym meczem, w którym nie wystąpił, było spotkanie inauguracyjne sezon przeciwko Garbarni Kraków (6:0, 2 kwietnia 1933 roku)[28]. Podczas wyjazdowego meczu towarzyskiego z Polonią Karwina (4:1, 14 maja 1933 roku) został usunięty z boiska za krytykowanie decyzji sędziego[29]. W październiku zagrał w przegranym sparingu reprezentacji Śląska, której przeciwnikiem była reprezentacja Polski (1:2, 4 października 1933 roku)[30].

W sezonie 1934 Ruch obronił tytuł mistrza Polski[31]. Katzy zagrał w osiemnastu spotkaniach ligowych[32]. W przegranym meczu z Wisłą Kraków (2:1, 2 września 1934 roku) został kopnięty przez Bolesława Habrowskiego, na co zareagował w ten sam sposób[33]. Katzy został za to przewinienie usunięty z boiska przez sędziego[34]. W kwietniu wystąpił w wygranym meczu towarzyskim reprezentacji Śląska, której przeciwnikiem była reprezentacja Krakowa (3:0, 15 kwietnia 1934 roku)[35].

W sezonie 1935 Ruch trzeci raz z rzędu został mistrzem Polski[36]. Katzy zagrał w jednym meczu ligowym, w którym przeciwnikiem Ruchu była Legia Warszawa (6:0, 20 czerwca 1935 roku)[37]. Katzy zakończył karierę piłkarską po sezonie, zaś jego miejsce w drużynie uzupełnił Antoni Rurański[36].

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Klubowe w latach 1926–1935[edytuj | edytuj kod]

Sezon Klub Liga Liga krajowa[1] Puchar Polski[6] Łącznie
Meczów Bramek Meczów Bramek Meczów Bramek
1926 Ruch Chorzów I Liga 3 0 1 0 4 0
1927 Ruch Chorzów I Liga 26 14 – 26 14
1928 Ruch Chorzów I Liga 23 3 23 3
1929 Ruch Chorzów I Liga 24 0 24 0
1930 Ruch Chorzów I Liga 21 0 21 0
1931 Ruch Chorzów I Liga 19 0 19 0
1932 Ruch Chorzów I Liga 12 0 12 0
1933 Ruch Chorzów I Liga 19 0 19 0
1934 Ruch Chorzów I Liga 18 0 18 0
1935 Ruch Chorzów I Liga 1 0 1 0
Razem 166 17 1 0 167 17

Reprezentacja Śląska 1933–1934[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Ruch Chorzów[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Katzy był z wykształcenia elektrotechnikiem. Miał młodszego brata Aleksandra, zawodnika rezerw Ruchu Chorzów. Katzy zmarł w wieku czterdziestu dwóch lat po ciężkiej operacji żołądka. Został uznany za honorowego członka Ruchu Chorzów[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Gowarzewski (1918-1939) 2017 ↓, s. 84.
  2. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 101.
  3. ↑ ruchchorzow.com.pl: Wspomnienie Stefana Katzego. [dostęp 2015-12-16]. (pol.).
  4. ↑ Ruch zdobywa Puhar Stanisława Fliegera. „Polonia”. Nr 12, s. 5, 12 stycznia 1926. 
  5. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 22.
  6. ↑ a b c Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 18–19.
  7. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 23.
  8. ↑ Ruch zdobywa po raz drugi Puhar im. Stanisława Fliegera. „Polonia”. Nr 339, s. 5, 9 grudnia 1926. 
  9. ↑ a b c d Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 26—27.
  10. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 32.
  11. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 210.
  12. ↑ Ruch Hajduki Wielkie—ŁKS Łódź 1:3 (0:1). „Polonia”. Nr 112, s. 5, 25 kwietnia 1927. 
  13. ↑ Miatkowski, Owsiński 2017 ↓, s. 64.
  14. ↑ Ruch Hajduki Wielkie—Warszawianka Warszawa o mistrzostwo ligi polskiej 0:0. „Polonia”. Nr 119, s. 5, 2 maja 1927. 
  15. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 34.
  16. ↑ Ruch—Polonia 1:2 (1:2). „Polonia”. Nr 105, s. 5, 16 kwietnia 1928. 
  17. ↑ K.S. Warta Poznań—Ruch Wielkie Hajduki 1:0 (0:0). „Polonia”. Nr 174, s. 5, 25 czerwca 1928. 
  18. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 37.
  19. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 28—29.
  20. ↑ Remisowa gra leaderów ligi. „Polska Zachodnia”. Nr 111, s. 8, 24 kwietnia 1929. 
  21. ↑ Wyniki zawodów niedzielnych: 1. F.C.—Ruch 1:1 (1:1). „Polonia”. Nr 1777, s. 4, 16 września 1929. 
  22. ↑ a b c Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 38.
  23. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 30—31.
  24. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 34—35.
  25. ↑ Cracovia powraca do formy. Zasłużone zwycięstwo mistrza Ligi nad Ruchem 4:1. „Przegląd Sportowy”. Nr 645, s. 5, 1 lipca 1931. 
  26. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 36—37.
  27. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 39.
  28. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 40—41.
  29. ↑ Porażka Ruchu w Karwinie. „Polonia”. Nr 3009, s. 3, 15 maja 1933. 
  30. ↑ a b Zwycięstwo piłkarskiej reprezentacji Polski nad Śląskiem. Polska–Śląsk 2:1 (1:1). „Siedem Groszy”. Nr 274, s. 6, 5 października 1933. 
  31. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 48.
  32. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 42—43.
  33. ↑ Wisła bije Ruch 2:1. „Gazeta Robotnicza”. Nr 144, s. 8, 4 września 1934. 
  34. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 43.
  35. ↑ a b Śląsk zwycięża Kraków w piłce nożnej 3:0 (1:0). „Siedem Groszy”. Nr 103, s. 6, 17 kwietnia 1934. 
  36. ↑ a b Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 49.
  37. ↑ Gowarzewski, Waloszek 1995 ↓, s. 44—45.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Katzy&oldid=73205016”