Steve Cunningham

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Steve Cunningham
ilustracja
Pseudonim

USS

Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1976
Filadelfia

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

191 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

junior ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

40

Zwycięstwa

30

Przez nokauty

13

Porażki

9

Remisy

1

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 17 kwietnia 2021.

Steve Cunningham, właśc. Steven Ormain Cunningham (ur. 15 lipca 1976 w Filadelfii) – amerykański bokser, były dwukrotny zawodowy mistrz świata organizacji IBF w kategorii junior ciężkiej (do 200 funtów).

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Rozpoczął karierę w 2000. 25 listopada 2006, po stoczeniu dziewiętnastu zwycięskich walk, stanął przed szansą zdobycia wakującego tytułu mistrza świata organizacji IBF. Jego przeciwnikiem był Krzysztof Włodarczyk, a walka odbyła się w Warszawie. Po wyrównanym pojedynku Amerykanin przegrał niejednogłośną decyzją na punkty[1].

Z powodu kontrowersyjnego wyniku pierwszej walki 26 maja 2007 w Katowicach doszło do pojedynku rewanżowego obu pięściarzy. Ta walka również była wyrównana i zakończyła się niejednoznacznym rozstrzygnięciem – po dwunastu rundach decyzją większości na punkty wygrał Cunningham, odbierając Polakowi pas mistrzowski[2].

29 grudnia 2007, w pierwszej obronie swojego tytułu, pokonał przez techniczny nokaut w ostatniej, dwunastej rundzie, niepokonanego wcześniej Marco Hucka[3]. 11 grudnia 2008 w Newark w stanie New Jersey został pokonany niejednogłośnie na punkty przez Tomasza Adamka i utracił tytuł.

6 czerwca 2010 stanął do pojedynku z Troyem Rossem o wakujący pas organizacji IBF. Wygrał w piątej rundzie, gdy sędzia orzekł TKO z powodu kontuzji oka Rossa. Wcześniej, w czwartej rundzie Cunningham leżał na deskach.

12 lutego 2011 Steve Cunningham obronił tytuł mistrza świata w kategorii junior ciężkiej, organizacji IBF pokonując jednogłośnie na punkty (118-110, 117-111 i 115-113) Serba Enada Licinę[4]. 1 października stracił tytuł ulegając przez techniczną decyzję Yoan Pablo Hernándezowi tracąc pas IBF. Walka została przerwana w szóstej rundzie ze względu na rozcięcia twarzy Hernándeza a o wyniku zadecydowali sędziowie którzy punktowali 57-56 dla Cunninghama oraz 58-55 i 59-54 dla Hernandeza[5]. 4 lutego 2012 doszło do rewanżowego pojedynku w którym Hernandez wygrał jednogłośną decyzją, dodatkowo Cunningham był dwukrotnie liczony w rundzie czwartej[6].

22 grudnia 2012 Cunningham stoczył rewanżową walkę z Tomaszem Adamkiem. Po dwunastorundowym, wyrównanym pojedynku Amerykanin przegrał niejednogłośnie na punkty stosunkiem 115:113, 113:115 i 112:116. Stawką walki był pas IBF North America należący do Polaka oraz prawo walki w oficjalnym eliminatorze do tytułu Mistrza Świata IBF z Kubratem Pulewem. Wynik walki został uznany za kontrowersyjny. Po zakończonym pojedynku Michael Buffer błędnie ogłosił werdykt remisowy, by po chwili skorygować punktację pierwszego sędziego ze 115:115 na 115:112 dla Adamka[7][8][9].

20 kwietnia 2013 r. w Madison Square Garden, Amerykanin zmierzył się z Tysonem Furym, przegrywając przez nokaut w siódmej rundzie[10].

14 marca 2015 w Montrealu przegrał jednogłośnie na punkty 112:116, 113:115 i 112:116 z Ukraińcem Wiaczesławem Głazkowem (20-0-1, 12 KO). Stawką pojedynku był pas USBA[11].

14 sierpnia 2015 na gali w Newark zremisował 113:115, 115:113 i 114:114 z rodakiem Antonio Tarverem (31-6-1, 22 KO)[12].

16 kwietnia 2016 na nowojorskim Brooklynie w walce o tytuł mistrza świata WBO, spotkał się z Polakiem Krzysztofem Głowackim (25-0, 16 KO). Przegrał na punkty 108:116 i dwukrotnie 109:115.

17 kwietnia 2021 na Mercedes-Benz Stadium w Atlancie były mistrz świata wagi cruiser Steve Cunningham (30-9-1, 13 KO) powrócił na ring po 3,5 rocznej przerwie, pokonując jednogłośnie (58-56 i dwa razy 60-54) na punkty byłego mistrza UFC w wadze ciężkiej Franka Mira[13].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Karl Freitag: Giant Wlodarczyk-Cunningham Photo Gallery!. Fightnews.com. (ang.).
  2. ↑ Steve “USS” Cunningham wins the IBF Cruiserweight championship in Poland. East Side Boxing. (ang.).
  3. ↑ Steve Cunningham vs. Marco Huck. boxrec.com. [dostęp 2012-12-23]. (ang.).
  4. ↑ Cunningham zachował pas. bokser.org, 12.02.2011. [dostęp 2010-02-12]. (pol.).
  5. ↑ Kontrowersyjna wygrana Hernandeza z Cunninghamem. Ringpolska.pl. (pol.).
  6. ↑ Hernandez lepszy od Cunninghama. Ringpolska.pl. (pol.).
  7. ↑ Adamek wygrał w kontrowersyjnych okolicznościach. bokser.org. [dostęp 2012-12-23]. (pol.).
  8. ↑ Adamek wygrywa po kontrowersyjnym werdykcie. ringpolska.pl. [dostęp 2012-12-23]. (pol.).
  9. ↑ Adamek Defeats Cunningham, Scoring Mishap Too. boxingscene.com. [dostęp 2012-12-23]. (ang.).
  10. ↑ Tyson Fury vs Steve Cunningham - nokaut. sportwizja.pl. [dostęp 2013-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. (pol.).
  11. ↑ Głazkow wypunktował Cunninghama, ale na Kliczkę to zbyt mało. Bokser.org, 15 marca 2015. [dostęp 2015-03-15]. (pol.).
  12. ↑ Tarver nie chce rewanżu, liczy na walkę z Kliczką. bokser.org, 15 sierpnia 2015. [dostęp 2015-08-15]. (pol.).
  13. ↑ Atlanta: Cunningham wypunktował Mira, Prograis pobił Redkacza [online], www.bokser.org [dostęp 2021-04-17].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Steve_Cunningham&oldid=68101347”