Symfonia koncertująca

Symfonia koncertująca (wł. sinfonia concertante^[1]) – gatunek muzyczny pochodzący z epoki klasycyzmu, pośredni między koncertem a symfonią^[2]. Zawiera partie solowe na wybrany instrument, lecz w przeciwieństwie do koncertu solista uzupełnia orkiestrę, zamiast wybijać się^[1]^[2].

Do stylistyki symfonii koncertujących autorstwa kompozytorów ze szkoły mannheimskiej oraz Josepha Haydna i Wolfganga Amadeusa Mozarta nawiązywali późniejsi kompozytorzy^[2].

Znane symfonie koncertujące

Symfonia koncertująca (KV 364) Mozarta (ze skrzypcami i altówką)^[3]
III Symfonia c-moll op. 78 Saint-Saënsa (instrument solowy: organy)^[4]
Symphonie Espagnole Lalo na skrzypce i orkiestrę^[5]
IV Symfonia koncertująca op. 60 Karola Szymanowskiego^[2]
Symfonia nr 2 Sinfonia Concertante Wojciecha Kilara (na fortepian i wielką orkiestrę symfoniczną)

Przypisy

↑ ^a ^b Willy Apel: Harvard Dictionary of Music. Wyd. 8. Cambridge: Harvard University Press, 1974, s. 776. ISBN 0-674-37501-7. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Chodkowski 1995 ↓, s. 863.
↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 582.
↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 783.
↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 484.

Bibliografia

Andrzej Chodkowski: Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 484. ISBN 83-01-11390-1.

[Apel1974s776-1] Willy Apel: Harvard Dictionary of Music. Wyd. 8. Cambridge: Harvard University Press, 1974, s. 776. ISBN 0-674-37501-7. (ang.).

[CITEREFChodkowski1995863-2] Chodkowski 1995 ↓, s. 863.

[CITEREFChodkowski1995582-3] Chodkowski 1995 ↓, s. 582.

[CITEREFChodkowski1995783-4] Chodkowski 1995 ↓, s. 783.

[CITEREFChodkowski1995484-5] Chodkowski 1995 ↓, s. 484.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]