Przejdź do zawartości

Symforian Ducki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Błogosławiony
Symforian Ducki OFMCap.
Feliks Ducki
męczennik
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1888
Warszawa

Data i miejsce śmierci

11 kwietnia 1942
Auschwitz

Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

13 czerwca 1999
Warszawa
przez Jana Pawła II

Wspomnienie

11 kwietnia i 12 czerwca

Atrybuty

palma, ręka uniesiona w geście błogosławieństwa

Szczególne miejsca kultu

klasztor Kapucynów w Warszawie

Generał zakonu wśród zakonników OO. Kapucynów z klasztoru w Warszawie (lipiec 1935). Drugi z prawej w środkowym rzędzie br. Symforian Ducki.

Symforian Feliks Ducki OFMCap. (ur. 10 maja 1888 w Warszawie[1], zm. 11 kwietnia 1942 w Auschwitz) – polski katolicki brat zakonny, kapucyn, błogosławiony Kościoła katolickiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
  • 10 maja 1888 – urodził się w rodzinie rzemieślniczej. Syn Juliana (z zawodu ślusarz) i Marianny z domu Lenardt, zamieszkujących w kamienicy przy ul. Solec 38.
  • 27 maja 1888 – chrzest w kościele św. Trójcy. Otrzymuje imię Feliks. Rodzicami chrzestnymi zostali Tomasz Grzybikowski (lakiernik) i Ludwika Rokicka. Świadkiem był Andrzej Kapczycki (kowal).
  • 1908 – po raz pierwszy spotyka Kapucynów, którzy tymczasowo osiedlili się na Powiślu. Jednak z powodu rozkazu władz musieli oni ponownie opuścić Warszawę.
  • 1918 – Kapucyni odzyskują klasztor przy ul. Miodowej, skasowany przez władze carskie w 1864 roku.
  • 3 stycznia 1918 – Feliks Ducki wstępuje do wspólnoty. Nazywa siebie: „długoletnim kandydatem do zakonu”. Zajmuje się pomocą w organizacji odzyskanego klasztoru.
  • Czerwiec 1918 – otrzymuje habit probanta i imię zakonne Antonii.
  • 19 maja 1920 – rozpoczyna nowicjat w Nowym Mieście nad Pilicą. Z nieznanych przyczyn otrzymuje nowe imię zakonne: Symforian.
  • 20 maja 1921 – składa profesję czasową na ręce br. Fidelisa Kalinowskiego. Powraca do Warszawy.
  • 23 stycznia 1923 – zostaje przeniesiony do klasztoru w Łomży.
  • 27 maja 1924 – przeniesiony do Warszawy. Odroczenie złożenia ślubów wieczystych z powodu „braku ducha zakonnego”.
  • 22 maja 1925 – składa śluby wieczyste. Pracuje, jako Kwestarz na rzecz klasztoru w Warszawie i Małego Seminarium św. Fidelisa w Łomży, kucharz, opiekun chorego br. Idziego Stępnia, oraz Socjusz prowincjała br. Daniela Huijsmansa i br. Archanioła Brzezińskiego.
  • 1932 – przeniesiony do odzyskanego klasztoru w Zakroczymiu.
  • Październik 1933 – ponownie skierowany do Warszawy.
  • Grób Symforiana Duckiego na Cmentarzu Bródnowskim.
    27 czerwca 1941 – aresztowany wraz z braćmi klasztoru warszawskiego przez Gestapo i osadzony na Pawiaku.
  • 3 września 1941 – przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Otrzymuje numer obozowy 20364. Pracuje w kopalni żwiru i przy wyrobie materiałów budowlanych.
  • Marzec 1942 – przeniesiony do obozu koncentracyjnego w Brzezince.
  • 11 kwietnia 1942 – śmierć męczeńska.

Grób symboliczny zakonnika znajduje się na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 69E-5-2/3).

Proces beatyfikacyjny

[edytuj | edytuj kod]
  • 26 stycznia 1992 – otwarcie we Włocławku procesu beatyfikacyjnego pod tytułem Vladislavien et Aliarum. Canonizationis. Nonaginta Duorum Sociorum Episcoporum, Sacerdotum, Religiosorum et Virorum Laicorum in odium fidei, uti fertur, interfectorum. Proces rogacyjny Symforiana prowadzony w archidiecezji warszawskiej.
  • 26 stycznia 1994 – koniec etapu diecezjalnego.
  • Marzec 1994 – przekazanie dokumentacji do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
  • 16 lutego 1999 – Kongres Kardynałów i Biskupów przy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych potwierdza męczeństwo Symforiana i innych sług Bożych.
  • 26 marca 1999 – ogłoszenie dekretu o męczeństwie.
  • 13 czerwca 1999 – uroczysta beatyfikacja 108 męczenników dokonana przez Jana Pawła II na placu Piłsudskiego w Warszawie.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Martyrs Killed in Odium Fidei by the Nazis (41). [dostęp 2009-10-08]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Roland Prejs, Błogosławiony br. Symforian Ducki, Włocławek 2001.
  • A. Bednarek, J. F. Duchniewski, Kapucyni w Polsce, obecność w dziejach i świadomości społecznej, Lublin 1990.
  • Trzysta lat Kapucynów w Polsce, Zakroczym 1987.
  • G. Bartoszewski, Na krzyżu z Chrystusem, Warszawa 1993.
  • A. Derdziuk (red.), Męczennicy Miłości, ojciec Pio i inni, Lublin 1999.
  • T. Słotwiński, M. Damian, Święci Franciszkańscy na każdy dzień, Wrocław 2008.
  • G. Bartoszewski, Wicepostulatura spraw beatyfikacji i kanonizacji warszawskiej prowincji Braci Mniejszych Kapucynów i Instytutu Bł. Honorata Koźmińskiego, [w:] W służbie pokoju i dobra, Warszawa 2002.
  • G. Bartoszewski, Świętość kanonizowana warszawskiej prowincji Braci Mniejszych Kapucynów, [w:] W służbie pokoju i dobra, Warszawa 2002.
  • L. Gadacz, Słownik polskich Kapucynów, T. I, Wrocław 1985. (zawiera obszerną bibliografię)
  • Cz. Ostańkowicz, Noc ojca Symforiana [w:] Wiadomości (Londyn) nr 21, 1947.
  • Cz. Ostańkowicz, Noc ojca Symforiana, [w:] Dziś i Jutro nr 15, 1955.
  • Cz. Ostańkowicz, Ziemia parująca Cyklonem, Łódź 1967.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]