Synklinorium szczecińsko-łódzko-miechowskie
Synklinorium szczecińsko-łódzko-miechowskie, niecka szczecińsko-łódzko-miechowska, synklinorium szczecińsko-miechowskie – jednostka geologiczna w środkowej Polsce, rozciągające się z północnego zachodu na południowy wschód, od Szczecina do brzegu Karpat. Wypełniają je osady górnej kredy.
Synklinorium szczecińsko-łódzko-miechowskie dzieli się na trzy części: nieckę szczecińską, nieckę mogileńsko-łódzką i nieckę miechowską, rozdzielone elewacją Obornik i elewacją przedborską[1].
Wg autorów Regionalizacji tektonicznej Polski oraz Atlasu geologicznego Polski jednostka ta nazywa się synklinorium szczecińsko-miechowskie[2][3] i dzieli się na trzy segmenty: segment szczecińsko-gorzowski, segment mogileńsko-łódzki i segment miechowski[2].
Położenie geologiczne[edytuj | edytuj kod]
Od południowego zachodu graniczy z monokliną przedsudecką, a od północnego wschodu z antyklinorium środkowopolskim[1].
Budowa geologiczna[edytuj | edytuj kod]
Najstarsze osady synklinorium zostały poznane tylko fragmentarycznie w nielicznych otworach wiertniczych. Są to osady permu (cechsztynu), triasu, jura i górnej kredy[1].
Powstanie[edytuj | edytuj kod]
Synklinorium szczecińsko-łódzko-miechowskie zostało ostatecznie uformowane w czasie fazy laramijskiej orogenezy alpejskiej[1].
Nadkład[edytuj | edytuj kod]
Nadkład synklinorium tworzą osady paleogenu, neogenu i czwartorzędu[1].
Położenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]
Geograficznie synklinorium szczecińsko-łódzko-miechowskie stanowi głębokie podłoże zachodniej części Niżu Polskiego[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Ewa Stupnicka, Marzena Stempień-Sałek: Geologia regionalna Polski, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, wyd. 4 zmienione, Warszawa 2016, ISBN 978-83-235-2022-1
- ↑ a b Andrzej Żelaźniewicz i in.: Regionalizacja tektoniczna Polski, Komitet Nauk Geologicznych PAN, Wrocław 2011, ISBN 978-83-63377-01-4
- ↑ Jerzy Nawrocki, Anna Becker (red. nauk.): Atlas geologiczny Polski, PIG-PIB, Warszawa 2017, ISBN 978-83-7863-667-0
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski, PWN, Warszawa 2002, ISBN 83-01-13897-1
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ewa Stupnicka, Marzena Stempień-Sałek: Geologia regionalna Polski, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, wyd. 4 zmienione, Warszawa 2016, ISBN 978-83-235-2022-1
- Andrzej Żelaźniewicz i in.: Regionalizacja tektoniczna Polski, Komitet Nauk Geologicznych PAN, Wrocław 2011, ISBN 978-83-63377-01-4