Przejdź do zawartości

Szadzko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szadzko
wieś
ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Powiat

stargardzki

Gmina

Dobrzany

Liczba ludności (2008)

405

Strefa numeracyjna

91

Kod pocztowy

73-130[2]

Tablice rejestracyjne

ZST

SIMC

0774486

Położenie na mapie gminy Dobrzany
Mapa konturowa gminy Dobrzany, po lewej znajduje się punkt z opisem „Szadzko”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Szadzko”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Szadzko”
Położenie na mapie powiatu stargardzkiego
Mapa konturowa powiatu stargardzkiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Szadzko”
Ziemia53°20′29″N 15°23′45″E/53,341389 15,395833[1]

Szadzko (niem. Saatzig) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Dobrzany, położona 2,5 km na południowy zachód od Dobrzan (siedziby gminy) i 23 km na wschód od Stargardu (siedziby powiatu). Wieś leży nad południowo-zachodnim brzegiem jeziora Szadzko.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.

W Szadzku miał kiedyś siedzibę ziemski powiat stargardzki.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1336 pierwsza wzmianka o grodzie, który był siedzibą kasztelanii. W 1728 nastąpił upadek osady, zamek popadł w ruinę i został rozebrany, siedzibę władz przeniesiono do Wapnicy[3].

Zabytki i obiekty historyczne

[edytuj | edytuj kod]
  • Ruiny kamienno-ceglanego kościoła z XV w. Obiekt zabytkowy[4]. Podczas walk w 1945 roku kościół uległ uszkodzeniu, niestety nie został wyremontowany, wyposażenie przeniesiono do kościoła w Odargowie. Od początku lat 50. XX w. kościół zaczął popadać w ruinę. Pod kościołem krypta grobowa rodziny Dewitzów – książęcych administratorów zamku. Planowana odbudowa po 2009 r.[5]
  • Na placu przed kościołem żeliwny pomnik – obelisk upamiętniający poległych w czasie I wojny światowej mieszkańców Szadzka. Wśród wymienionych nazwisk również polskie – Karl Czerwanski.
  • Rozległe grodzisko pierścieniowate z okresu kultury łużyckiej, z doskonale zachowanymi wałami ziemnymi.
  • Pozostałość obronnego zamku nad Jeziorem Szadzkim z dobrze czytelnymi bastionami, głębokimi fosami i wałami ziemnymi. Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z roku 1336 i wspomina o rodzie von Steglitz, jako właścicielach Szadzka. Z. Radacki sugeruje czas budowy zamku na około czterdzieści lat wcześniej, po 1290 r., jednak regularny, prostokątny rzut warowni i istnienie w narożniku wieży o kwadratowej podstawie i cylindrycznej górnej części nawiązuje do zamków zakonu joannickiegoŁagowa, Swobnicy czy Pęzina, powstających od drugiej połowy XIV w. Nie można więc wykluczyć istnienia w Szadzku drewniano-ziemnej warowni, zastąpionej przez murowany zamek. W 1395 roku na zamku został zamordowany książę Warcisław VII. Widok zamku po renesansowej przebudowie przedstawia rycina z mapy Lubinusa (1618). W średniowieczu Szadzko, jako jedna z najpotężniejszych warowni księstwa pomorskiego była szczególnym celem dla brandenburczyków. Dwukrotnie – w 1445 oraz 1478 był przez nich zdobywany. Odbudowany przez księcia Bogusława X w końcu XV w. Zamek pozostawał istotną twierdzą dla księstwa pomorskiego także później. Przed rokiem 1533 bramę wzmocnił bastion, a mimo pożaru i renesansowej przebudowy po roku 1588 warowność zamku nadal była wysoka – powstał dodatkowy pierścień obwałowań o rzucie pięcioboku. Mimo to, w wyniku wojen szwedzkich Szadzko zostało opuszczone, a późniejsze próby odbudowy – ze względu na koszty – zostały przerwane. Od roku 1766 trwała powolna rozbiórka zamku, a po pożarze Dobrzan w roku 1781 materiał budowlany z zamku posłużył do odbudowy[6]. Ludwig Wilhelm Brüggemann w roku 1784 pisze o jeszcze widocznych potężnych murach, ale zaznacza, że nie nadają się już do zamieszkania. Do dzisiaj zachowały się potężne, trzynastometrowej wysokości obwałowania zamku i relikty murów.
  • Dwór z XIX wieku;
  • Wzgórze Czarownic (przy drodze z Szadzka do Ognicy).
  • Lipa olbrzym św. Ottona (obok ruiny kościoła) o obw. 7,5 m[7].

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

Przez Szadzko prowadzi czerwony Szlak Hetmana Stefana Czarnieckiego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 134247
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1243 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 261-262, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
  4. rejestr zabytków woj. zachodniopomorskiego nr rej. A-1150 z 1.10.1990 r.
  5. Biuletun UM Szczecin czerwiec 2008
  6. Zamek Szadzko w średniowieczu (Burg Szadzko (Saatzig) im Mittelalter) | Andrzej Puławski – Academia.edu [online], www.academia.edu [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  7. Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 122, ISBN 978-83-7495-133-3.