TMSat 1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
TMSat 1
Inne nazwy

TMSAT, Thai-Paht 1, OSCAR 31, TO 31

Indeks COSPAR

1998-043C[1]

Indeks NORAD

25396[1]

Państwo

 Tajlandia
 Wielka Brytania

Zaangażowani

Mahanakorn University of Technology, Thai Satellite Communication, Thai Micro Satellite Company[2]; Surrey Satellite Technology

Model satelity

SSTL-70

Rakieta nośna

Zenit-2

Miejsce startu

Bajkonur, Kazachstan

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

816,4 km[1]

Apogeum

821,0 km[1]

Okres obiegu

98,4 min[1]

Nachylenie

101,1°[1]

Czas trwania
Początek misji

10 lipca 1998 06:30[3] UTC

Koniec misji

2001[4]

Wymiary
Kształt

prostopadłościenny

Masa całkowita

55 kg

TMSat 1 (również: Thai-Paht 1) – nieaktywny mikrosatelita technologiczno-edukacyjny, w tym radioamatorski; pierwszy tajlandzki sztuczny satelita tego typu.

TMSAT to również nazwa firmy założonej wspólnie przez Mahanakorn University of Technology i Thai Satellite Communication w celu rozwoju technologii satelitarnych w Tajlandii.

Wkrótce po starcie zaobserwowano anormalne okresowe spadki mocy nadajnika[a] satelity, z 1,8 do 0,9 wata. Z tego powodu sterowanie satelitą[2] odbywało się tylko, gdy był w pobliżu stacji naziemnych w Bangkoku i Surrey.[5]

Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]

Zbudowany z udziałem 12 tajskich inżynierów[6] w zakładach Surrey Satellite Technology przy University of Surrey, w Wielkiej Brytanii, na zasadach transferu technologii.

Pozycja satelity była wyznaczana za pomocą magnetometrów i szukaczy gwiazd[7]. Dokładność wyznaczania wynosiła 0,001°, a kontrolowana była z dokładnością 1°[7]. Wykładami wykonawczymi były żyroskopy i układy wykorzystujący moment skręcający pola magnetycznego[7].

Zasilany z ogniw słonecznych (GaAs; 35V, 1A) i akumulatorów (10 akumulatorów NiCd o łącznej pojemności 7Ah)[7].

Łączność[edytuj | edytuj kod]

Satelita odbierał rozkazy za pomocą 3 niezależnych odbiorników, czterech anten monopolowych i trzech demodulatorów CPFSK[b]. Pobieranie danych realizowane było za pomocą dwóch niezależnych nadajników, czterech anten monopolowych i dwóch modulatorów CPFSK. Zdjęcia z kamer (jeden zestaw miał objętość około 3 MB) można było odbierać na Ziemi z prędkościami 9600 do 38400 bps.[5] W późniejszej fazie misji dostęp do funkcji telekomunikacyjnych satelity był otwarty dla wszystkich licencjonowanych radioamatorów.

Ładunek użyteczny[edytuj | edytuj kod]

Ładunek użyteczny satelity składał się z[6]:

  • EIS - Earth Imaging System, z dwoma kamerami:
    • WAC (Wide Angle Camera, tj. kamera szerokokątna). Oparta na matrycy CCD firmy EEV miała wielkość 568×560 pikseli. Obiektyw miał ogniskową 4,8 mm. Obejmował obszar około 1500×1050 kilometrów, z rozdzielczością ok. 2 km. Zakres czułości mieścił się w zakresie 810-890 nm. Jedno zdjęcie miało objętość około 330 kB.[7]
    • NAC (Narrow Angle Camera, tj. kamera wąskokątna). Elementem optycznym był matryca CCD 1020×1020 pikseli, firmy Eastman-Kodak, z obiektywem 75 mm. Dawał on pole widzenia 100×100 kilometrów, z rozdzielczością ok. 100 m. Kamera posiadała trzy zakresy czułości: 810-880 nm (VNIR); 610-690 nm (czerwony), 510-590 nm (zielony). Jedno zdjęcie miało objętość około 1 MB.[7].
  • kamera wideo z elementem światłoczułym typu CMOS (382×287 pikseli[c]) i technologią Active Pixel. Korzystając obiektywu 25 mm (światłosiła f/8) miała pole widzenia 10,5°×7,8° (150×110 km) i rozdzielczość ok. 400 metrów. Kamera rejestrowała 50 ramek na sekundzie, w formacie CCIR. Trzydzieści ramek miało objętość ok. 3 MB.[7]
  • ładunek łącznościowy typu store and forward
  • eksperyment programowalnej elektroniki sygnałowej składający się z dwóch procesorów serii TM320[7]
  • odbiornik GPS

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Częstotliwość 436,925 MHz z modulacją FSK.
  2. ↑ Nadawanie do satelity na częstotliwości 145,925 MHz.
  3. ↑ Rozmiar fizyczny matrycy 4,6×3,4 mm; piksela: 12 nm.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f TMSAT Satellite details. N2YO. [dostęp 2014-01-09]. (ang.).
  2. ↑ a b Tmsat. Weebau. [dostęp 2014-01-09]. (ang.).
  3. ↑ Mark Wade: TMSAT. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2014-01-09]. (ang.).
  4. ↑ Mineo Wakita: TO-31 telemetry files with WiSP32. [dostęp 2014-01-09]. (ang.).
  5. ↑ a b Chris Jackson: TMSAT-1 Update. AMSAT, 1998-09-10. [dostęp 2014-01-09]. (ang.).
  6. ↑ a b Thai-Paht. SSTL. [dostęp 2014-01-09]. (ang.).
  7. ↑ a b c d e f g h Herbert Kramer: Observation of the Earth and Its Environment: Survey of Missions and Sensors. Springer, 2002. s. 546-547. [dostęp 2014-01-10]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=TMSat_1&oldid=68096396”