Tadeusz Bulski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: ginekologia | |
| Alma Mater | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
Tadeusz Bulski (ur. 8 lipca 1903 w Mrzygłodzie, zm. 8 czerwca 1966 w Warszawie) – polski lekarz ginekolog - położnik, profesor doktor habilitowany nauk medycznych, kierownik I Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Warszawie.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studia ukończył w roku 1928 na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.
W roku 1930 rozpoczął pracę w Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych Uniwersytetu Warszawskiego, kierowanej wówczas przez prof. Adama Ferdynanda Czyżewicza, z którą związany był przez całe życie zawodowe z przerwą na czas wojny i okupacji. Początkowo pracował jako wolontariusz, następnie jako młodszy asystent. W sierpniu 1939 został zmobilizowany, po 17 września przeszedł ze swym oddziałem do Rumunii, a następnie dostał się do Francji, gdzie wstąpił do I Dywizji Grenadierów, w szeregach której wziął udział w walkach na Linii Maginota. Po klęsce Francji trafił do niewoli i przez pozostały okres wojny kierował szpitalem w stalagu w Willingen w Badenii.[1]
Po wojnie, na przełomie lat 1946/47 powrócił do Polski i ponownie podjął pracę w klinice przy pl. Starynkiewicza w Warszawie, początkowo jako starszy adiunkt, a następnie zastępca kierownika. W roku 1948 obronił pracę habilitacyjną, a w roku 1954 otrzymał tytuł profesora.[1]
Od 1 października 1958, po przejściu prof. Czyżewicza na emeryturę, objął stanowisko kierownika I Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Warszawie. Dzięki jego staraniom nastąpiła rozbudowa Kliniki o nowoczesny na owe czasy budynek, w którym pomieszczono ambulatorium i kilka nowych pracowni (rentgenowska, a później także ultrasonograficzna, serologiczna, cytologiczna i histopatologiczna), utworzono także zakład endokrynologii ginekologicznej oraz pierwszy i jedyny wówczas w Polsce oddział andrologii.[2]
W latach pięćdziesiątych zainicjował pionierskie badania nad kardiotokografią płodu, metodą EKG oraz elektroakustyczną, które uwieńczone skonstruowaniem w roku 1961 prototypu Audiokardiometru PS-61. Z jego inicjatywy rozwinięto oraz wprowadzono do praktyki klinicznej pojęcie porodu kierowanego i znieczulanego. Jest także autorem modyfikacji prowadzenia porodu miednicowego, zajmował się ponadto diagnostyką i leczeniem niepłodności kobiecej, terapią hormonalną i balneologiczną.[2]
Zmarł w Warszawie 8 czerwca 1966, pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim (kw. 17-2-18/19)[3].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Dwa przypadki pęknięcia macicy w porodzie miednicowym z powodu dużego wodogłowia. Warszawa : Lek. Inst. Nauk. Wyd., 1948.
- Ginekologia. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich; 1967 (współautor: Małgorzata Bulska).
- Kliniczne znaczenie pierścienia granicznego (skurczowego). Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1949.
- Poradnik małżeński. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1960.
- Podstawowe zasady pomocy ręcznej podczas porodu i wpływ na nie wyciągów tylnego płata przysadki mózgowej. Warszawa : Lek. Inst. Nauk. Wyd., 1948.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- I Klinika Położnictwa i Ginekologii WUM (pol.) Towarzystwo Lekarskie Warszawskie. [dostęp 2017-02-15].
- Płoński J.: Fonokardiografia płodowa : [praca doktorska]; I-sza Klinika Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Warszawie ; [promotor] prof. dr med. Tadeusz Bulski. - Warszawa po 1961.
- Skarbek M.: Dwie niezwykłe osobowości; w: Puls 2018:4, s. 44-45.