Tarabu
Tarabu (tarab, taarab)[1] – gatunek muzyczny tanzańskiej i kenijskiej muzyki popularnej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwotnie była to muzyka zarezerwowana na uroczystości ślubne[2]. Wykształciła się około 1870 roku[3]. Muzyka tarabu jest tworzona przez muzułmańską ludność[2] mówiącą w języku suahili[1]. Na skutek popularności muzycznych filmów egipskich w latach 20. i 30. XX wieku orkiestry przejmowały z nich brzmienie[3]. Wczesne zespoły tarabu używały m.in. arabskiego instrumentu ud oraz skrzypiec[1]. Co najmniej od lat 40. XX wieku tarabu jest wykonywane także w urdu i hindi[1]. Współcześnie tarabu jest grane z wykorzystaniem gitary, mandoliny, instrumentów klawiszowych, shruti boksu, hinduskich lub arabskich bębnów[1]. Przeciętny zespół ma nie mniej niż trzech perkusistów, a używane przez nich instrumenty to głównie darbuka, tabla i rik[2]. Inne używane instrumenty to ney[4], kanun, taishōgoto, klasyczne europejskie instrumenty smyczkowe[2]. Muzyka tarabu dalej towarzyszy uroczystościom weselnym[4].
Styl[edytuj | edytuj kod]
Muzyka tarab dla laickiego słuchacza brzmi bardzo arabsko[2]. Jest to śpiewana poezja[2] – teksty śpiewane w tarabu to wyrafinowana zrytmizowana poezja, a jednym z ważniejszych jej twórców jest Juma Balo[1]. Tematyka tekstów to główne kwestie małżeńskie i romansowe[4]. Partie wokalne oraz instrumentacja noszą ślady wpływów muzyki arabskiej i islamskiej[1]. Rytmika z kolei jest oparta na lokalnej muzyce tanecznej ngoma[2]. Z uwagi na popularność filmów indyjskich na wybrzeżu kenijsko-tanzańskim do tarabu przeniknęły wpływy muzyki Indii[1]. Od lat 40. XX wieku zauważalny jest także wpływ muzyki latynoamerykańskiej, zwłaszcza kubańskiej[2].
Wykonawcy[edytuj | edytuj kod]
Duży odsetek wykonawczyń tarabu stanowią kobiety[1]. Preferowane są wysokie i czyste kobiece głosy[2].
Wybrani artyści:
- Black Star[1]
- Bi Kidude[5]
- Malika[1]
- Lucky Star Musical Clubs[1]
- Siti binti Saad[6]
- The Zein Musical Party – orkiestra z Kenii[3]
- Zuhura[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Richard Trillo, Arkadiusz Belczyk, Jerzy Nedoma, Kenia, Wyd. 1, dodr, Praktyczny Przewodnik, Bielsko-Biała: "Pascal", 1999, s. 505, ISBN 978-83-87037-33-8 [dostęp 2023-12-28].
- ↑ a b c d e f g h i Simon Broughton, Mark Ellingham, Richard Trillo, World Music: Africa, Europe and the Middle East, Rough Guides, 1999, s. 690, ISBN 978-1-85828-635-8 [dostęp 2023-12-30] (ang.).
- ↑ a b c Lyn Avins, Betsy D. Quick, Brad Shank, The Heritage of African Music: A Curriculum Resource Unit, National Endowment for the Humanities, 2000, s. 63 (ang.).
- ↑ a b c Lyn Avins, Betsy D. Quick, Brad Shank, The Heritage of African Music: A Curriculum Resource Unit, National Endowment for the Humanities, 2000, s. 64 (ang.).
- ↑ Iza Klementowska, Bi Kidude: co ja poradzę, że wciąż żyję? [online], National Geographic, 10 września 2012 [dostęp 2023-12-30].
- ↑ Siti binti Saad, the mother of taarab – DW – 05/25/2018 [online], dw.com [dostęp 2023-12-30] (ang.).