Język urdu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
اردو/لشکری
Obszar

Pakistan, Indie

Liczba mówiących

160 milionów
(z tego 60–80 mln jako jęz. ojczysty)

Pismo/alfabet

arabskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy Pakistan, Indie (Andhra Pradesh, Dżammu i Kaszmir), Fidżi (jako hindustani)
Organ regulujący National Language Authority
Ethnologue 1 narodowy
Kody języka
ISO 639-1 ur
ISO 639-2 urd
ISO 639-3 urd
IETF ur
Glottolog urdu1245
Ethnologue urd
GOST 7.75–97 урд 730
WALS urd
Występowanie
Ilustracja
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku urdu
Słownik języka urdu
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język urdu (‏اردو‎ urdū), miejscowo znany jako lashkari[1] (‏لشکری‎) – język indoeuropejski z grupy indoaryjskiej używany obecnie przez ponad 50 mln ludzi na subkontynencie indyjskim i przez ponad milion osób zamieszkujących poza Azją.

Urdu i hindi są językami niemal identycznymi pod względem struktury gramatycznej i podstawowego słownictwa (w tej warstwie, tj. języka potocznego, określane często jako hindustani), natomiast występują między nimi znaczne różnice leksykalne (urdu czerpie zapożyczenia z języka perskiego i arabskiego, natomiast hindi – z sanskrytu), oraz inny system pisma – hindi posługuje się indyjskim alfabetem dewanagari. Różnice te powodują, że na poziomie np. wykładu naukowego języki te stają się wzajemnie niezrozumiałe.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Początki języka datowane są na XII–XIII wiek, rozwinął się wśród Desi (islamskich neofitów) oraz wśród wojowników pojmanych przez muzułmanów podbijających pod wodzą Mahmuda z Ghazni Półwysep Indyjski. Słowo urdu jest skróconą formą perskiego określenia zaban-e-ordu, czyli „język wojskowy”, od tureckiego słowa ordu „armia, obóz wojskowy”[2] (notabene ten sam źródłosłów mają polskie słowa „horda” lub „ordyniec”[3]).

Słownictwo urdu zawiera wiele zapożyczeń z języka arabskiego, perskiego, tureckiego oraz paszto.

Od końca XVI wieku urdu stosuje zapis w zmodyfikowanym alfabecie arabskim, z dodatkowymi literami i znakami diakrytycznymi dla dźwięków niewystępujących w języku arabskim.

W 1947 po uzyskaniu niepodległości przez Pakistan (nazwa też wywodzi się z tego języka: pakistan w urdu oznacza „kraj czystości”) urdu stał się tam językiem urzędowym. Urdu to także jeden z 27 języków urzędowych Indii (w stanie Telangana, Dżammu i Kaszmir).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Aijazuddin Ahmad, Geography of the South Asian Subcontinent: A Critical Approach, Concept Publishing Company, 2009, s. 120–, ISBN 978-81-8069-568-1.
  2. Słownik turecko-polski, polsko-turecki WP, Warszawa 1983.
  3. Słownik Wyrazów Obcych PWN.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]