Teofil Świrski

Teofil Świrski
	generał brygady
Data urodzenia	5 maja 1860
Data i miejsce śmierci	19 lipca 1928 ; Warszawa
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	145 Pułk Strzelców Kresowych
Stanowiska	dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Teofil Świrski (ur. 5 maja 1860, zm. 19 lipca 1928 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 5 maja 1860^[1]. 1 stycznia 1909 roku pełnił służbę w 58 Praskim pułku piechoty, który wchodził w skład I Brygady 15 Dywizji Piechoty i stacjonował w Mikołajowie, w ówczesnej guberni chersońskiej^[2]. Na przełomie 1915 i 1916 roku dowodził 74 Stawropolskim pułkiem piechoty (ros. 74-й пехотный Ставропольский полк), który wchodził w skład I Brygady 19 Dywizji Piechoty. 21 lutego 1916 został przeniesiony do rezerwy oficerów przy Sztabie Piotrogrodzkiego Okręgu Wojskowego. 25 czerwca 1916 roku objął dowództwo 469 Arzamaskiego pułku piechoty (ros. 469-й пехотный Арзамасский полк), który wchodził w skład 118 Dywizji Piechoty.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. 15 października 1919 roku objął dowództwo 145 pułku strzelców kresowych, który wówczas znajdował się w obronie na przedmościu Skała. W listopadzie pułk pod jego dowództwem zajął Kamieniec Podolski, a następnie zorganizował obronę nad rzeką Smotrycz. W następnym miesiącu zorganizował obronę nad rzeką Muksza. 21 grudnia 1919 roku zdał dowództwo pułku^[3]. W 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[4].

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[5].

W ramach akcji osadnictwa wojskowego otrzymał ziemię na terenie powiatu brzeskiego^[6].

Na emeryturze mieszkał w Gnieźnie^[7]. Był członkiem Zarządu Okręgu III i honorowym doradcą Związku Powstańców i Wojaków w Gnieźnie oraz „błękitnym rycerzem” – członkiem honorowym Placówki Gniezno Związku Hallerczyków. Zmarł w czwartek 19 lipca 1928 roku w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, po długiej i ciężkiej chorobie^[8]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B20-4-2)^[9].

Jego żoną była Eugenia z domu de Malherbe, z którą miał synów Jerzego (1893-1940) i Wiktora (-1938).

Ordery i odznaczenia

Złota szabla „Za dzielność” – 24 lutego 1915
Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2 – 23 lipca 1915
Order św. Stanisława kl. 2 – 1908
Order św. Anny kl. 2 – 1911
Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 3 – 15 marca 1915
Order św. Włodzimierza z Mieczami i Kokardą kl. 4 – 13 lutego 1915
Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”^[10]

Przypisy

↑ Oficerowie. muzeumwp.pl. [dostęp 2015-04-05].
↑ Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г., Sankt Petersburg 1909, s. 242.
↑ Jan Grochot: Zarys historii wojennej 72-go Pułku Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, s. 10-11.
↑ Teofil Świrski. valka.cz. [dostęp 2015-04-05].
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 206. [dostęp 2015-04-05].
↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1406.
↑ Nekrologi, „Lech” Gazeta Gnieźnieńska. Codzienne pismo polityczne dla wszystkich stanów Nr 167, Gniezno niedziela 22 lipca 1928 roku, s. 7.
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 320.

Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
Teofil Świrski. genealogiapolska.pl. [dostęp 2015-04-05].

[1] Oficerowie. muzeumwp.pl. [dostęp 2015-04-05].

[2] Общий список офицерским чинам русской императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г., Sankt Petersburg 1909, s. 242.

[3] Jan Grochot: Zarys historii wojennej 72-go Pułku Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, s. 10-11.

[4] Teofil Świrski. valka.cz. [dostęp 2015-04-05].

[5] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.

[6] Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 206. [dostęp 2015-04-05].

[7] Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1406.

[8] Nekrologi, „Lech” Gazeta Gnieźnieńska. Codzienne pismo polityczne dla wszystkich stanów Nr 167, Gniezno niedziela 22 lipca 1928 roku, s. 7.

[9] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[10] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 320.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]