Theo Vennemann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Theo Vennemann
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1937
Oberhausen-Sterkrade

Zawód, zajęcie

językoznawca

Narodowość

niemiecka

Theo Vennemann (ur. 27 maja 1937 w Oberhausen-Sterkrade) – niemiecki językoznawca, specjalizujący się w lingwistyce historycznej. Znany jest ze swoich kontrowersyjnych teorii, zakładających istnienie w kontekście języków europejskich substratu baskijskiego i superstratu atlantyckiego (semickiego)[1][2].

W latach 1957–1964 studiował matematykę, germanistykę, fizykę oraz filozofię na uczelniach w Getyndze oraz Marburgu. Stopień magistra uzyskał na Uniwersytecie w Marburgu; doktoryzował się zaś w 1968 r. na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, gdzie przedstawił pracę na temat niemieckiej fonologii. W latach 1974–2005 piastował stanowisko profesora na Uniwersytecie Monachijskim. W 2005 r. został uhonorowany tytułem profesora emerytowanego na tejże uczelni[2].

Wybrana twórczość[edytuj | edytuj kod]

  • German phonology (1968)
  • Schuchardt, the neogrammarians, and the transformation theory of phonological change (1972)
  • Linguistik und Nachbarwissenschaften (1973)
  • Sprache und Grammatik. Grundprobleme der linguistischen Sprachbeschreibung (1982)
  • Neuere Entwicklungen in der Phonologie (1986)
  • Europa Vasconica – Europa Semitica (2003)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Basken, Semiten, Indogermanen. Urheimatfragen in linguistischer und anthropologischer Sicht. [w:] Wolfgang Meid (red.): Sprache und Kultur der Indogermanen. Akten der X. Fachtagung der Indogermanischen Gesellschaft, 22–28 września 1996. Innsbrucker Beiträge zur Sprachwissenschaft. t. 93. Innsbruck, 1998, s. 119–138.
  2. ↑ a b Theo Vennemann [online], www.ling.fju.edu.tw [dostęp 2020-01-21].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Theo_Vennemann&oldid=72206061”