Tomasz Dangel
Tomasz Stanisław Dangel (ur. 4 marca 1954 w Warszawie[1]) – polski lekarz, doktor habilitowany nauk medycznych, działacz społeczny, twórca Fundacji Warszawskie Hospicjum dla Dzieci.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W młodości działał w harcerstwie, był m.in. komendantem szczepu 208 WDHiZ (1975–1976)[2].
W 1978 ukończył studia na Akademii Medycznej w Warszawie[1]. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1989 w Centrum Zdrowia Dziecka na podstawie rozprawy zatytułowanej Zastosowanie znieczulenia krzyżowego podczas cewnikowania serca i angiokardiografii u dzieci. Habilitował się w 2001 w Instytucie Matki i Dziecka w oparciu o pracę Domowa opieka paliatywna nad dziećmi w Polsce. Model, potrzeby, możliwości i ich ocena[3].
Od końca lat 70. związany z opozycją demokratyczną. Był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników. W 1980 zorganizował Komisję Zakładową „Solidarności” w CZD. Po wprowadzeniu stanu wojennego organizował podziemne struktury związku, później działał w opozycyjnych Organizacji Niepodległość i Liberalno-Demokratycznej Partii Niepodległość (jako przewodniczący oddziału warszawskiego)[1]. W ramach niejawnego Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego współtworzył sieć dystrybucji wydawnictw drugiego obiegu w CZD, był redaktorem naczelnym pisma LDPN „Orientacja na Prawo”[4].
Od 1979 do 1993 zawodowo pracował w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. W 1988 wyjechał jako ochotnik do Armenii po trzęsieniu ziemi[1]. Jako lekarz specjalizował się w zakresie anestezjologii i medycyny paliatywnej. Kierował Zakładem Opieki Paliatywnej w Instytucie Matki i Dziecka[5]. W 1994 założył pierwsze hospicjum pediatryczne, tj. Warszawskie Hospicjum dla Dzieci, w którym podjął pracę[1]. W 2006 wszedł w skład Komitetu Doradczego Etyki Klinicznej w Centrum Zdrowia Dziecka, będącego pierwszym tego rodzaju komitetem w Polsce[6].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
W 2009, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[7]. Wyróżniony także m.in. Krzyżem Wolności i Solidarności (2023)[8], Złotym Medalem Alberta Schweitzera (2003), Orderem Ecce Homo (2005), nagrodami przyznawanymi przez organizacje pozarządowe[5].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Tomasz Dangel jest synem Jana Dangla i Teresy z domu Druckiej-Lubeckiej, córki Konstantego Druckiego-Lubeckiego. Jest mężem lekarki Joanny Szymkiewicz-Dangel i bratem Pawła Dangla[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2012-09-27].
- ↑ Historia szczepu 208 WDHiZ. serwis.208.pl. [dostęp 2012-10-23].
- ↑ Dr hab. Tomasz Stanisław Dangel, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2012-09-27].
- ↑ Tomasz Dangel w Słowniku „Niezależni dla kultury 1976–89”. [dostęp 2012-09-27].
- ↑ a b Tomasz Dangel. hospicjum.waw.pl. [dostęp 2012-09-27].
- ↑ Komitet Doradczy Etyki Klinicznej. czd.pl. [dostęp 2012-10-23].
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 252
- ↑ M.P. z 2023 r. poz. 474
- ↑ Sylwetka na stronie sejm-wielki.pl. [dostęp 2012-09-27].