Trybuna Galerii Uffizich
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1772–1777 |
| Medium | |
| Wymiary |
123.5 × 155 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Trybuna Galerii Uffizich – obraz olejny niemieckiego malarza Johanna Zoffany’ego, znajdujący się w Royal Collection na Zamku w Windsorze[1]
Opis obrazu[edytuj | edytuj kod]
Obraz przedstawia wnętrze sali z północno-wschodniej części Galerii Uffizi we Florencji. Wykonanie jego zostało zlecone przez królową Charlottę, żonę króla Jerzego III, która wykorzystując podróż malarza wraz z rodziną do Florencji, zapragnęła mieć dzieła ze słynnej Trybuny Galerii Uffizich. Galeria obrazów gromadziła dzieła wielkich mistrzów. W jej wnętrzu wielu malarzy za specjalną zgodą, studiowało zgromadzone tam arcydzieła. Zoffany, posiadając list polecający od królowej nie miał problemu z uzyskaniem pozwolenia. Po kilku miesiącach pracy, Zoffanego spotkała osobista tragedia. Jego roczny synek spadł ze schodów i zmarł z powodu obrażeń mózgu. Mimo to w 1778 roku obraz ukończył i rok później powrócił do Anglii[2].
Obraz ukazuje ogromną salę, ściany której zapełnione są kilkunastoma płótnami. W centralnym punkcie, na sztaludze wisi akt autorstwa Tycjana Wenus z Urbino. Wokół niego skupiona jest grupa koneserów sztuki, podziwiający słynne dzieło. Jest wśród nich Honourable Felton Hervey, angielski malarz Thomas Patch, sir Horace Mann, Valentine Knightley of Fawsley i John Gordon. Mężczyzną stojącym naprzeciwko obrazu jest kustosz Galerii Uffizi Pietro Bastianelli[3]
W całej sali nagromadzonych jest dziesiątki rzeźb antycznych. Zoffany z bardzo dużą dbałością o szczegóły odtworzył najsłynniejsze prace europejskich malarzy. Wśród nich można rozpoznać[4]:
(na lewej ścianie od góry)
- Annibale Carracci, Wenus i Satyr
- Guido Reni, Dobroczynność z 1604 (Palazzo Pitti)
- Rafael Santi – Madonna della seggiola (Palazzo Pitti)
- Correggio – Adoracja Dzieciątka z 1526
- Justus Sustermans – Portret Galileusza
- Rafael Santi – Niccolini-Cowper Madonna National Gallery of Art (Washington)
(na ścianie środkowej od góry)
- Tycjan – Madonna z Dzieciątkiem i św. Katarzyną (1550-1560)
- Rafael Santi – Święty Jan Chrziciel
- Guido Reni – Madonna (kolekcja prywatna)
- Rafael Santi – Madonna ze szczygłem
- Franciabigio – Madonna del Pozzo (1508)
- Rubens – Okropności wojny (1537) (Palazzo Pitti)
- Hans Holbein – Portret Richarda Sutherwella
- Rafael Santi – Portret Pietro Perugina
- Szkoła Perugina – Madonna z Dzieciątkiem, świętą Elżbietą i świętym Janem Chrzicielem (Cenacolo di Fuligno)
(na ścianie z prawej strony od góry)
- Guido Reni – Kleopatra (Palazzo Pitti)
- Rubens – Czterech filozofów (Palazzo Pitti)
- Rafael Santi – Papież Leon X z kardynałami Giulliem de’ Medicim i Luigim de’ Rossim
- Pietro da Cortona – Abraham i Hagar
- Bartolomeo Manfredi – Cesarskie pieniądze
- Cristofano Allori – Cud św. Juliana
Pod obrazem Wenus z Urbino znajduje się praca Guercino Sybilla. Wokół obrazów widać liczne rzeźby oraz znane osobistości Florencji i koneserzy. Wśród grupki osób skupionych wokół obrazu Rafaela Niccolini-Cowper Madonna, po lewej stronie Zoffany przedstawił swój autoportret (postać wychylająca się zza obrazu)[5].
Ukończone dzieło trafiło do królewskiej wiejskiej rezydencji w Kew Hause w południowej Anglii. Tam, król Jerzy III zaprosił członków Akademii Królewskiej by ocenili obraz. Ci zgodnie orzekli, iż autor obrazu powinien otrzymać dożywotnim rocznym stypendium w wysokości od siedmiuset do tysiąca funtów. Niestety Zoffany nie otrzymał takiego wynagrodzenia a dodatkowo został oskarżony o nadużycia finansowe – miał podczas realizacji zlecenia pracować dodatkowo nad portretem austriackiego cesarza Józefa II i jego rodziny czym naraził skarbiec królewski na dodatkowe koszty. Około 1788 roku, po tym jak król w przypływie ataku szału chciał zniszczyć dzieło, obraz został usunięty z Kew House.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ The Tribuna of the Uffizi 1772-77 [online], Royal Collection Trust [dostęp 2022-12-04] (ang.).
- ↑ Oliver Millar Zoffany and his Tribuna, The paul Mellon Fundation fo Britush Art, London 1966, [w:] H. Rachlin, Skandale, wandale i… s. 87-88.
- ↑ mydailyartdisplay. [dostęp 2013-02-10]. (ang.).
- ↑ Pełna lista przedstawionych dzieł i postaci. [dostęp 2013-02-10]. (ang.).
- ↑ Zoffany_tribuna. [dostęp 2013-02-10]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Harvey Rachlin, Skandale, wandale i niezwykle opowieści o wielkich dziełach sztuki, Wyd Rebis, Poznań 2010, ISBN 978-83-7510-512-4.