Trzy Buławy
Trzy Buławy (Carbothi, Włocha Carbotti) – polski herb szlachecki z nobilitacji.
Opis herbu[edytuj | edytuj kod]
Opis z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania:
Na tarczy dwudzielnej w słup, w polu prawym, błękitnym skos czerwony obarczony trzema liliami srebrnymi, nad nim dwie, pod nim jedna buława złota. W polu lewym, czerwonym, szczęka wilka srebrna z trzema takimiż zębami. Klejnot nieznany. Labry z prawej błękitne, podbite złotem, z lewej czerwone, podbite srebrem.
Szymon Okolski, podając rysunek tego herbu, zamieścił tylko godła z prawego pola[1].
Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]
15.04.1590 Zygmunt III nobilituje Angelego de Carbotti, Włocha, Angeli służył królom: Zygmuntowi Augustowi, Henrykowi Walezemu, Stefanowi Batoremu. Brał udział we wszystkich wyprawach moskiewskich tego ostatniego i otrzymał od niego dobra na Żmudzi. Jego herb zostaje rozszerzony przez Andrzeja Batorego, kardynała, o herb rodziny Batorych. W tej sprawie prosili Hieronim Gostomski, kasztelan nakielski, starosta wałecki i Stanisław Bykowski, kasztelan konarski łęczycki, starosta sieradzki. (Datum per manus Joanni Zamoyski). Jego herb rodowy jest w prawym polu, w lewym umieszczono herb Zęby kardynała Andrzeja Batorego[2].
Herbowni[edytuj | edytuj kod]
Tadeusz Gajl wymienia następujące rody herbownych uprawnionych do posługiwania się tym herbem:
Karboth (Carbotti, Carbothi, Carbotho), Mocarski (Moczarski), Supiński.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.
- Adam Boniecki: Herbarz polski: Wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich, Volume 9 pagina 238
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Herb Trzy Buławy z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szymon Okolski: Orbis Poloni. T. 3. Kraków: 1641-43, s. 251.
- ↑ Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 299. ISBN 83-7181-217-5.