USS Sturgeon (SS-25)
 USS E-2 (ex-„Sturgeon”) przed 1914 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
15 czerwca 1911 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
14 lutego 1912 |
| Wycofanie ze służby |
20 października 1921 |
| Los okrętu |
sprzedany 19 kwietnia 1922 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
41,2 m |
| Szerokość |
4,4 m |
| Zanurzenie |
3,6 m |
| Zanurzenie testowe |
60 m |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla o łącznej mocy 700 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 600 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 2100 Mm przy 11 w. |
| Uzbrojenie | |
| 4 torpedy | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 x 450 mm (18") |
| Załoga |
20 |
USS Sturgeon (SS-25) – amerykański okręt podwodny z okresu I wojny światowej, druga jednostka typu E. Została zwodowana 15 czerwca 1911 roku w Fore River Shipyard w Quincy, a w listopadzie 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne E-2. Został przyjęty w skład US Navy 14 lutego 1912 roku. Okręt wycofano ze służby 20 października 1921 roku i sprzedano w roku następnym.
Projekt i dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
Konstrukcja USS „Sturgeon” była niemal identyczna jak okrętów typu D z tym, że w miejsce silników benzynowych zamontowano silniki Diesla[1]. Okręt cechował dużych rozmiarów kiosk z mostkiem oraz dwa peryskopy[1]. Po raz pierwszy w amerykańskich okrętach podwodnych umieszczono na nim dziobowe stery głębokości oraz radiostację[1].
„Sturgeon” był małym okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej. Długość całkowita jednostki wynosiła 41,2 metra, szerokość 4,4 metra i zanurzenie 3,6 metra[1][2][3]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 287 ton, a w zanurzeniu 342 tony[1][2][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki Diesla NLSECO o łącznej mocy 700 koni mechanicznych (KM)[1][2][5]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Electro Dynamic o łącznej mocy 600 KM[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13,5 węzła na powierzchni i 11,5 węzła w zanurzeniu[1][2][b]. Zasięg wynosił 21000 Mm przy prędkości 11 węzłów w położeniu nawodnym oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][2][6]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 60 metrów[2].
Okręt wyposażony był w cztery dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm (18")[c], z łącznym zapasem czterech torped[2][3][d]. Załoga okrętu składała się 20 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2][4].
Budowa i przebieg służby[edytuj | edytuj kod]
USS „Sturgeon” (Submarine Torpedo Boat No. 25) zbudowany został w Fore River Shipyard w Quincy[1][2][6]. Wodowanie miało miejsce 15 czerwca 1911 roku[1][2], 17 listopada 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne E-2, a do służby przyjęto go 14 lutego 1912 roku[4].
Pierwszym dowódcą jednostki został chor. C.N. Hinkamp. Okręt włączono w skład Floty Atlantyckiej[2]. W początkowym okresie służby E-2 przechodził różnego rodzaju próby i testy. Między 5 stycznia i 21 kwietnia 1914 roku okręt operował w Zatoce Guantánamo i Zatoce Meksykańskiej, a od lutego do maja 1915 roku pływał u wybrzeży Florydy. W tym roku wymieniono sprawiające wiele kłopotów silniki diesla[1].
Podczas remontu w New York Naval Shipyard, 15 stycznia 1916 roku na okręcie doszło do wybuchu oparów wodoru i pożaru, w wyniku którego zginęły cztery osoby, a siedem zostało rannych[4]. 13 marca okręt zamieniono w laboratorium do testowania akumulatorów niklowo-żelazowych Edisona[4].
25 marca 1918 roku w New London okręt przywrócono do służby. Od 21 maja do 27 sierpnia 1918 roku okręt odbył cztery patrole przeciw U-Bootom w rejonie Przylądka Hatteras. 31 sierpnia E-2 powrócił do New London i po odbyciu jeszcze dwóch patroli uczestniczył w próbach i szkoleniu. 17 lipca 1920 roku otrzymał numer identyfikacyjny SS-25[2].
E-2 został wycofany ze służby 20 października 1921 roku w Filadelfii[4]. Sprzedano go 19 kwietnia 1922 roku[4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ R. Hutchinson podaje, że wyporność okrętu wynosiła 247/287 ton[4].
- ↑ R. Hutchinson podaje, że prędkość okrętu na powierzchni wynosiła 14 węzłów, a w zanurzeniu 9 węzłów[4].
- ↑ Amerykańskie torpedy 18-calowe miały faktyczny kaliber 17,72 cala (450 mm)[7].
- ↑ Paul E. Fontenoy podaje, że okręt posiadał jedynie dwie wyrzutnie torped[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 159.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 127.
- ↑ a b J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 584.
- ↑ a b c d e f g h Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: 2001, s. 41.
- ↑ Jim Christley, Peter Bull: US submarines, 1900-35. Oxford: 2011, s. 26.
- ↑ a b John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 151.
- ↑ Tony DiGiulian: Torpedoes of the United States of America. www.navweaps.com. [dostęp 2016-11-28]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jim Christley, Peter Bull: US submarines, 1900-35. Oxford: Osprey Publishing, 2011. ISBN 978-1-84908-185-6.
- Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships. Treści te są umieszczone tutaj.
- Tony DiGiulian: Torpedoes of the United States of America. www.navweaps.com. [dostęp 2016-11-28]. (ang.).
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).