Amerykańskie okręty podwodne typu E
| ||
![]() | ||
Kraj budowy | ![]() | |
Stocznia | Fore River | |
Zbudowane | dwa | |
Użytkownicy | ![]() | |
Typ poprzedzający | typ D | |
Typ następny | typ F | |
Uzbrojenie: | ||
4 torpedy | ||
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe |
2 × 450 mm | |
Załoga | 20 oficerów i marynarzy | |
Wyporność: | ||
• na powierzchni | 292 ton metrycznych | |
• w zanurzeniu | 347 ton metrycznych | |
Długość | 41,22 metra | |
Szerokość | 3,56 metra | |
Napęd: | ||
2 silniki Diesla NLSECO: 2 silniki elektryczne 2 wały napędowe | ||
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
13,5 węzła 11,5 węzła | |
Zasięg: | ||
• na powierzchni | 2000 Mm @ 11 węzłów (powierzchnia) 100 Mm @ 5 węzłów (zanurzenie) |
Okręty podwodne typu E – amerykański typ okrętów podwodnych o konstrukcji jednokadłubowej z początku XX wieku, składający się z dwóch jednostek. Okręty te były odmianą opartego na rozwiązaniach konstrukcyjnych Electric Boat typu D z dwoma wałami napędowymi, w których spalinowe silniki benzynowe zastąpiono silnikami Diesla. Cechowała je przysadzista nadbudówka z mostkiem oraz wyposażenie w dwa peryskopy. Poza silnikami o zapłonie samoczynnym, jednostki te zainaugurowały stosowanie w amerykańskiej marynarce dziobowych sterów głębokości – obok sterów stosowanych dotychczas na rufie – oraz radia. Zastosowane silniki Diesla okazały się jednak zawodne, w związku z czym w roku 1915 zostały wymienione. Obydwa wybudowane okręty tego typu do końca 1917 roku operowały na Atlantyku. Prowadziły w tym czasie patrole wojenne, po zakończeniu I wojny światowej zostały przemianowane na okręty szkoleniowe, a pod koniec 1921 roku zostały pocięte na złom.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007, s. 159. ISBN 1-85109-563-2.
- Norman Polmar: The American submarine. Annapolis, Md.: Nautical Aviation Pub. Co. of America, 1981. ISBN 0-933852-14-2.
|
|
|