Przejdź do zawartości

Ukraińskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
VII Zjazd UTSK w 1980

Ukraińskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne (UTSK) (ukr.: Уκраїнське суспільно культурне товариство) – ukraińska organizacja społeczno-kulturalna, działająca w Polsce w latach 19561990. W 1990 roku UTSK zmieniło swoją nazwę na Związek Ukraińców w Polsce.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Po akcji Wisła władze polskie zakazały działalności wszelkich organizacji ukraińskich, jak również używania języka ukraińskiego[potrzebny przypis]. Ludność ukraińska znalazła się pod specjalnym nadzorem organów bezpieczeństwa państwa. W 1952 roku rozpoczął się proces stopniowego liberalizowania podejścia do mniejszości ukraińskiej. Otwarte zostały pierwsze punkty nauczania w języku ukraińskim, działające przy szkołach podstawowych, głównie na Dolnym Śląsku. W 1953 roku uruchomiony został kierunek filologia ukraińska na Uniwersytecie Warszawskim. W 1955 roku powstały pierwsze zalążki organizacyjne w postaci tzw. komisji kulturalno-oświatowych, które działały przy niektórych prezydiach wojewódzkich lub powiatowych rad narodowych. Równolegle rozpoczęły się przygotowania do powołania do życia redakcji czasopisma ukraińskojęzycznego.

Zjazd założycielski

[edytuj | edytuj kod]

Zjazd założycielski UTSK miał miejsce w dniach 16-18 czerwca 1956. Odbył się w Warszawie. Udział w Zjeździe wzięło 224 delegatów, najwięcej z województwa olsztyńskiego (74 osoby), łącznie z komitetem organizacyjnym w obradach uczestniczyło 239 osób. Gościem Zjazdu był minister Witold Jarosiński, który wygłosił też referat wprowadzający. W burzliwej dyskusji wzięło udział ogółem 69 delegatów, dlatego planowany pierwotnie na dwa dni zjazd przedłużono o jeden dzień. Kazimierz Zalejski opisywał na łamach „Prawa i Życia” atmosferę towarzyszącą Zjazdowi: „Wypowiedzi wstrząsające. Rozwiązały się języki, wybuchły tłumione żale. (…) Z Pałacu wychodzę wstrząśnięty. Jeżeli połowa, choćby część tego, co mówili jest prawdą – to jak my, Polacy wyglądamy? Skąd u nas tyle szowinizmu, cholernej pogardy dla innych, skąd brutalne polonizowanie?”[1]. W głosach mówców główny nacisk położono na zorganizowanie powrotu ludności ukraińskiej na tereny, skąd została ona wysiedlona w 1947 r. Zwracano także uwagę na konieczność rozbudowania sieci placówek oświatowych kształcących w języku ukraińskim i na przywrócenie możliwości legalnego funkcjonowania Cerkwi greckokatolickiej. Uczestnicy Zjazdu uchwalili statut organizacji oraz wybrali jej władze. W składzie Prezydium Zarządu Głównego znaleźli się: Stefan Makuch, jako przewodniczący, Trochim Maryszczuk i Mykoła Szczyrba - jako zastępcy, Grzegorz Bojarski jako sekretarz, a także Szymon Myśliński, Wasyl Szost, Jan Werbiński, Jan Tymczyna, Stanisław Sosna-Sarno. Organem prasowym UTSK stało się „Nasze Słowo”.

Struktury UTSK

[edytuj | edytuj kod]

Głównym organem wykonawczym UTSK było Prezydium Zarządu Głównego, wybierane przez Zjazd organizacji. Na czele Prezydium stał przewodniczący. Powołane zostały również Zarządy Wojewódzkie UTSK, które w 1984 r. zostały przekształcone w Oddziały organizacji. Do czasu przeprowadzenia reformy administracyjnej w Polsce istniały również Zarządy Powiatowe UTSK. Podstawowym ogniwem organizacji były koła. Zostały one zorganizowane w co najmniej 340 miejscowościach w Polsce, część z nich była jednak bardzo mało aktywna lub istniała bardzo krótko. W oficjalnych statystykach UTSK podawano, że organizacja liczy od kilku do kilkunastu tysięcy członków.

Przewodniczący UTSK

[edytuj | edytuj kod]

Działalność

[edytuj | edytuj kod]

Do powołania UTSK doszło w wyniku z jednej strony dążeń samej społeczności ukraińskiej w Polsce do stworzenia organizacji reprezentującej jej interesy w relacjach z władzami, z drugiej strony w wyniku polityki samych władz, które chciały poprzez UTSK wpływać na kształtowanie się procesów społecznych wśród mniejszości ukraińskiej. Ta dwoistość odbiła się na funkcjonowaniu organizacji. Próba uczynienia z UTSK reprezentanta interesów mniejszości ukraińskiej, w tym przede wszystkim próba uczynienia z niej narzędzia pozwalającego na zorganizowanie powrotów na ziemie, skąd Ukraińcy zostali wysiedleni w 1947 roku zakończyła się fiaskiem już pod koniec 1956 roku. UTSK mogła funkcjonować zasadniczo w dwóch obszarach - jako społeczna instytucja wspierająca przyjęty model kształcenia w języku ukraińskim oraz jako instytucja o charakterze kulturalnym, rozwijająca amatorski ruch artystyczny.

Aktyw UTSK przyczynił się walnie do powstania sieci punktów nauczania, szkół podstawowych i średnich, w których uczono języka ukraińskiego. Placówki takie powstały na terenie całego kraju. Do najważniejszych należały szkoły podstawowe w Czachowie, Białym Borze i Jaroszówce a także szkoły średnie w Bartoszycach, Przemyślu, Złotoryi (szkołę przeniesiono do Legnicy, zob. IV Liceum Ogólnokształcące w Legnicy) oraz Górowie Iławeckim.

W ramach UTSK działały liczne chóry, zespoły pieśni i tańca, zespoły estradowe, amatorskie zespoły teatralne. M.in. w 1973 roku powstał chór męski "Żurawli". UTSK organizowało przeglądy zespołów amatorskich, m.in. w Sanoku, Warszawie, Koszalinie i Sopocie. Od połowy lat siedemdziesiątych organizowano również przeglądy młodzieżowych zespołów artystycznych w Gdańsku ("Jarmark Ukraiński").

Działalność wydawnicza UTSK skupiała się na tygodniku "Nasze Słowo" oraz ukazujących się doń dodatkach - "Nasza Kultura" oraz "Switanok" (dodatek dla dzieci). Ponadto wydawano rocznik "Ukraiński Kalendarz", a także tomiki poezji oraz płyty[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. K. Zalejski, Ta storona myła – de maty rodyła, „Prawo i Życie”, 1956, nr 7.
  2. Jarosław Syrnyk, Ukraińskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne (1956-1990), Oddział Instytutu Pamięci Narodowej we Wrocławiu, Wrocław 2008, 2008.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Encyklopedia ukrainoznawstwa, Lwów 2000, ISBN 5-7707-4048-5, t. 9, s. 3414
  • Jarosław Syrnyk, Ukraińskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne (1956-1990), Oddział Instytutu Pamięci Narodowej we Wrocławiu, Wrocław 2008[1].
  1. Instytut Pamięci Narodowej, Ukraińskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne (1956–1990) [online], Instytut Pamięci Narodowej [dostęp 2021-06-04] (pol.).