Vinko Jelić
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Vinko Jelić, także Vincenz lub Vincenzo Jeličić, Jelicich, Jelich[1] (ur. około 1596 w Rijece, zm. 1636 w Zabern[1][2]) – chorwacki kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1606–1609 był członkiem chóru chłopięcego na dworze arcyksięcia Ferdynanda w Grazu[1][2]. Między 1609 a 1610 na krótko przebywał w rodzinnej Rijece[1], następnie w latach 1610–1616 uczył się w Ferdinandeum w Grazu u Matthi Ferrabosco[1][2]. W 1617 roku wyjechał do Zabern, gdzie został śpiewakiem i instrumentalistą w kapeli biskupiej arcyksięcia Leopolda, przyjął też święcenia kapłańskie i objął funkcję wikarego w kościele Ste Marie[1][2]. Prawdopodobnie zmarł w trakcie epidemii w roku 1636 roku[1].
Uprawiał wyłącznie twórczość religijną, komponował koncerty z towarzyszeniem basso continuo[1]. Opublikował zbiory Parnassia militia concertuum na 1–4 głosy i basso continuo (1622), Arion primus, sacrorum concertum na 1, 2 i 4 głosy oraz basso continuo (1628), Arion secundus, psalmorum vespertinorum na 4 głosy (1628)[1][2]. Pozostawał pod wpływem muzyki włoskiej, stosował wczesnobarokową monodię charakterystyczną dla szkoły weneckiej[1]. Jego kompozycje cechują się niezależnością linii melodycznych, z ekspresją widoczną zwłaszcza w górnych głosach[1]. Jako jeden z pierwszych kompozytorów w kręgu niemieckojęzycznym wprowadzał w kompozycjach religijnych oprócz organów także inne instrumenty: skrzypce, trąbkę czy puzon[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 450. ISBN 83-224-0453-0.
- ↑ a b c d e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1727. ISBN 978-0-02-865528-4.